Η συνδιάσκεψη της ΑΚΟΑ και η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ

του Αντώνη Κασωτάκη

Την Τρίτη 9 Ιουλίου 2013 στο πλαίσιο της, όχι και τόσο επιτυχημένης από άποψη μαζικότητας και αντιπροσωπευτικότητας, συνδιάσκεψης, η ΑΚΟΑ προχώρησε στην αυτοδιάλυσή της. Οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν δημιούργησαν έντονους προβληματισμούς αλλά και ανησυχίες στους 80 περίπου συντρόφους/ες (προερχόμενοι κυρίως από την Αθήνα), αλλά και στη μεγάλη πλειοψηφία συντρόφων μας από την περιφέρεια, που για αντικειμενικούς λόγους (οικονομικοί, επαγγελματικές υποχρεώσεις, χρονική επιμήκυνση συνεδρίου ΣΥΡΙΖΑ) δεν κατάφεραν να παρακολουθήσουν τις εργασίες της μονοήμερης συνδιάσκεψης.



 Ένα βασικό ερώτημα που τέθηκε ήταν γιατί επιδείχθηκε τέτοια βιασύνη από την πλευρά της πλειοψηφίας της γραμματείας της ΑΚΟΑ αναφορικά με τη χρονική στιγμή που έπρεπε να ληφθεί η απόφαση για την αυτοδιάλυση. Γιατί έπρεπε επιτακτικά να παρθεί αυτή η απόφαση, μια μέρα πριν επισήμως ανακοινώσει την ήδη ειλημμένη απόφαση προς την ίδια κατεύθυνση ο Συνασπισμός στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ;

Οι απαντήσεις που δόθηκαν από την πλευρά της πλειοψηφίας δεν ήταν επαρκείς, αλλά κυρίως η εμμονή στο «να προλάβουμε να αυτοδιαλυθούμε πριν την επίσημη ανακοίνωση του Συνασπισμού στο συνέδριο», οδήγησε σε πρωτόγνωρες για την κουλτούρα και την ιστορία της ΑΚΟΑ διαδικασίες -3λεπτες έως 4λεπτες τοποθετήσεις συντρόφων, διακοπές ακόμα και αφαίρεση λόγου από το προεδρείο με το άγχος να προλάβουμε να “τελειώσoυμε" τις εργασίες μας μέσα σε λίγες ώρες, συνδικαλιστικές τακτικές, ψηφοφορία για το αν είναι αντιπροσωπευτικό το σώμα να αποφασίσει για την πορεία της ΑΚΟΑ, ελλιπής ενημέρωση για το σκεπτικό που λήφθηκαν οι αποφάσεις των οργανώσεων της περιφέρειας, συγκεκριμένα στοιχεία και ακριβής καταμέτρηση για το ποιοι σύντροφοι/σες συντάχθηκαν υπέρ της πρότασης της πλειοψηφίας της γραμματείας της ΑΚΟΑ για αυτοδιάλυση και ποιοι κατά.
Το ουσιαστικότερο όμως είναι ότι δεν μας δόθηκε ο κατάλληλος χρόνος για να κουβεντιάσουμε οργανωμένα και να συνθέσουμε απόψεις για ζητήματα όπως:
- Η συνέχιση της λειτουργίας της «Εποχής» και η προσαρμογή της στις νέες απαιτήσεις.
- Η δημιουργία ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων, τάσεων εντός του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ.
- Η ανακλητότητα, η εναλλαγή, η θητεία των βουλευτών, των επαγγελματικών στελεχών και των επιστημονικών συνεργατών.
- Η εμβάθυνση και διεύρυνση της ΑΝΑΣΑ και η αποτελεσματική επικοινωνία των μελών της.
- Η αποτίμηση του ρόλου της 20χρονης και πλέον πορείας της ΑΚΟΑ.
- Η πολιτική εκδήλωση, που έπρεπε να είχαμε ήδη κάνει, για τον Γιάννη Μπανιά.
- Η πορεία και η προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει του συνεδρίου.
Η εμμονή στη χρονική στιγμή που έπρεπε να ανακοινωθεί η αυτοδιάλυση δεν έδωσε τη δυνατότητα να αναπτυχθεί ένας ισότιμος και γόνιμος διάλογος με την πλειοψηφία των οργανωμένων μελών της ΑΚΟΑ. Να υπενθυμίσουμε ότι η ΑΚΟΑ αριθμεί πάνω από 400 καταγεγραμμένα μέλη πανελλαδικά. Η απόφαση πάρθηκε λίγο πριν τα μεσάνυχτα με 39 ψήφους υπέρ της αυτοδιάλυσης, 14 ψήφους υπέρ της πρότασης για διατήρηση της οργάνωσης για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και για συγκεκριμένους λόγους και 5 ψήφους υπέρ μιας αξιόλογης συνθετικής πρότασης. Αποτελεί τεράστιο έλλειμμα το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να ενεργοποιήσουμε ένα μεγάλο μέρος των συντρόφων μας στις διαδικασίες. Είναι απόλυτα αληθινό ότι η ΑΚΟΑ ήταν ένας από τους πιο συνεπείς και θερμούς υποστηρικτές της ιδέας να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ οργανωτική αυτοτέλεια και υπόσταση. Αυτό δε σημαίνει όμως πως ευθύνεται αυτή η κάποια άλλη συνιστώσα για τις φυγόκεντρες στάσεις και την απώλεια της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε για τις σοβαρές αδυναμίες στην οργάνωση και παρέμβαση του κόμματος στους κοινωνικούς αγώνες. Ούτε για τα προβλήματα στη δημόσια εκφώνηση της πολιτικής γραμμής του. Ούτε για τα σοβαρά ελλείμματα “κοινωνικής γείωσης” που παρατηρούνται.
Με αυτά τα δεδομένα και για όλους αυτούς τους λόγους οι δυνάμεις της ΑΝΑΣΑ θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν τη συμμαχία με τις δυνάμεις της ΑΡΕΝ στο πλαίσιο της “λειτουργικής πλειοψηφίας”. Άλλωστε η ΑΡΕΝ είναι υπέρ της εκλογής προέδρου από το συνέδριο, υπέρ της άμεσης διάλυσης των συνιστωσών, αλλά κυρίως αποδέχεται τις διολισθήσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η αυριανή Ελλάδα, που βιώνει ήδη ανθρωπιστική κρίση, αν πετύχουν τα σχέδια των κυβερνώντων στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες θα είναι μια χώρα με μεγάλο αριθμό φτωχών, ανέργων και υποαπασχολούμενων, με κακή παιδεία κι ανεπαρκείς υπηρεσίες υγείας για τις λαϊκές τάξεις, χωρίς καμία προστασία της εργασίας, με την εργατική τάξη χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα, με το περιβάλλον κατεστραμμένο και με τη δημοκρατία συρρικνωμένη. Γι’ αυτούς τους λόγους αν ενστερνιστούμε τη θεωρία του “ώριμου φρούτου” το μόνο φρούτο που θα πέσει θα είναι το άγουρο φρούτο της αριστεράς. Ας μην το επιτρέψουμε. Είναι σαφές ότι όσες πιο πολλές εκπτώσεις κάνουμε για να αρέσουμε σε περισσότερους, τόσες πιθανότητες υπάρχουν να μην αρέσουμε σε κανέναν. Στην πολιτική και στην τέχνη ό,τι πιο αληθινό είναι αυτό που αφορά τους περισσότερους. Αν η ριζοσπαστική αριστερά “στεγνώσει” ιδεολογικά και υιοθετήσει παλιές νοοτροπίες και τακτικές δεν έχει λόγο ύπαρξης στη σημερινή, ευνοϊκή γι’ αυτήν, συγκυρία. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να οριοθετηθεί με σαφήνεια απέναντι σε λογικές κεντροαριστεράς και συνδιαχείρισης του συστήματος και να οδηγηθεί σε πολιτικές ανατροπής του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου μοντέλου, αλλά και στην αμφισβήτηση του κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ και στη δύσκολη πορεία που θα ακολουθήσει το ενιαίο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει με συνέπεια να παλέψει για την ανατροπή του καθεστώτος του μνημονίου και του πολιτικού συστήματος που το υπηρετεί, της τρόικα (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) κι όλων των αντιλαϊκών μέτρων που επιβλήθηκαν. Κι αυτό πρέπει να γίνει άμεσα κι όχι σε βάθος χρόνου.  
Για να αναπτυχθεί όμως και να ενισχύσει τη δυναμική του επιβάλλεται να πείσει ότι είναι:
- Ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς κι όχι η “δημοκρατική παράταξη της αριστεράς”.
- Ένα κόμμα όχι απλά αντιμνημονιακό, αλλά ένας πολιτικός οργανισμός που θα αναδεικνύει επαρκώς συγκεκριμένους τρόπους που θα έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα των πολιτών, ρίχνοντας το βάρος στις τοπικές κοινωνίες, στις γειτονιές, με έμφαση στην κοινωνική ισότητα.
- Ένα κόμμα που δεν θα είναι στο “κάδρο” του πολιτικού συστήματος και δεν θα στηρίζεται σε μηχανισμούς και παραγοντισμούς και ιδέες θα κυκλοφορούν ανοιχτά και θα ζυμώνονται.
- Ένα κόμμα που θα προωθεί στην πράξη την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη.
- Ένα κόμμα με συλλογικά όργανα σε όλα τα επίπεδα, από τη “βάση” έως την “κορυφή”.
- Ένα κόμμα που θα είναι μαζικό, ενιαίο, αμεσοδημοκρατικό, πολυτασικό, κόμμα των δύο φύλων, με ουσιαστικούς χώρους υποδοχής για τους καθημερινούς ανθρώπους.
- Ένα κόμμα των ενεργών πολιτών.
Μόνο τότε το εγχείρημα θα πετύχει, γιατί σωστά πιστεύουμε ότι “ένας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος και είναι εφικτός”.

Αντώνης Κασωτάκης

epohi.gr