Τρίχρονος εφιάλτης

της  Niki Vikou 

Ζούμε σε έναν συνεχή  παρανοϊκό εφιάλτη. 

Όλοι κάποια στιγμή στον ύπνο μας κι ενώ πρωταγωνιστούσαμε στο πιό φρικιαστικό όνειρο, κάναμε προσπάθεια να κινηθούμε για να ξυπνήσουμε, αλλά μια απροσδιόριστη δύναμη μας κρατούσε καθηλωμένους και εγκλωβισμένους στον ύπνο και τον εφιάλτη.
Ε, αυτό το βίωμα έχουμε εδώ και τρία χρόνια.



Παρακολουθούμε  να μας  χώνουν θρασύτατα το χέρι στην τσέπη και να μας  κλέβουν εν ψυχρώ, την ίδια στιγμή που οι τιμές των αναγκαίων για την επιβίωση μας  αγαθών ανεβαίνουν και οι φόροι πέφτουν σαν το χαλάζι, να μας πετούν στην ανεργία, την εξαθλίωση, να μας εξωθούν στην μετανάστευση,  να μας κόβουν γιατρούς, φάρμακα, να μας σπρώχνουν στην αυτοκτονία, να μας απογυμνώνουν από την αξιοπρέπεια μας, να μας μετρούν ως κεφάλια ζώων για σφάξιμο, να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα, να μας υποτιμούν μέχρι τελικής ισοπέδωσης κι εμείς παράλυτοι, θέλουμε μεν, αλλά  δεν αντιδρούμε.
Τους ακούμε, τους βλέπουμε να θεσμοθετούν την καταδίκη μας μέσω κακομεταφρασμένων ξένων διαταγμάτων,  δια Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, να έχουν καταργήσει στην πράξη την Βουλή, να έχουν αλώσει ακόμη και την Δικαιοσύνη κι εμείς παράλυτοι, θέλουμε, μεν, αλλά  δεν αντιδρούμε.
Μπροστά στα μάτια μας, απάξιώνουν πρώτα και μετά τεμαχίζουν  και ξεπουλούν την πατρίδα μας, την δημόσια και ιδιωτική περιουσία μας, το παρόν και το μέλλον του τόπου και των παιδιών μας κι εμείς παράλυτοι, θέλουμε μεν αλλά δεν αντιδρούμε.
Ποια είναι αυτή η απροσδιόριστη, σχεδόν υπερφυσική δύναμη που μας κρατά δέσμιους σε αυτόν τον συλλογικό εφιάλτη;
Ο φόβος, ο ατομικισμός, η δειλία, η μοιρολατρεία, η αδυναμία, ο κοινωνικός κατακερματισμός,, η έλλειψη πατριωτικής αλλά και ταξικής συνείδησης, η απουσία κοινού οράματος,  ή το πιθανότερο όλα αυτά μαζί;
Και γιατί δεν ξυπνάμε γαμώτο μου επιτέλους, ούτε το ένστικτο επιβίωσης δεν λειτουργεί;
Τρία χρόνια είναι πολλά, πάρα πολλά!