ΤΟ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙ ΤΟΥ ΤΖΙΤΖΙΚΑ

της Maria Benetaki 

Φτασαμε βραδυ.
Μπηκαμε κατω απο ενα τεραστιο κεδρο,κατω αμμος,χωμα βελονες απ το δεντρο...
Φτιαξαμε τραπεζι με πετρες κ καθισματα πετρινα..
Ηπιαμε δροσερη λεμοναδα που εφτιαξα..φαγαμε οτι ειχαμε..γελασαμε με την ψυχη μας.
Στρωσαμε τα στρωσιδια μας κ ανακατευτηκαμε με τη σκονη κ την αμμο.
Κοιμηθηκαμε με μια τεραστια σκεπη απο αστερια κ κλαδια...
Διπλα μας ηρθαν τα ποντικια κ τα καλογυναικαρια να δουν αν ειχε τιποτα για φαι..
Ειμασταν κ εμεις μερος εκεινου του κοσμου που εχουμε πια ξεχασει να ζουμε...
Τιποτα δεν εδειχνε κ ουτε ηταν απειλητικο..


Αργα το βραδυ κ σ'ολο το δεντρο αρχισε ενα σουσουρο..Ενας τριγμος σα χαρτακι που σκιζεται σιγα σιγα.. δεν καταλαβαμε τι ηταν ολο αυτο, μας φανηκε τοσο φυσικο ομως κ καθως ειμασταν κατακοποι παραδοθηκαμε στο νανουρισμα του κ κοιμηθηκαμε.
Το πρωι,ανοιξαμε τα ματια στο φως κ τ αυτια στο χτυπο των κυμματων.
Κοψαμε συκα κ σταφυλια αγρια κ φαγαμε πρωινο.
Η θαλασσα ηταν εκει,μια αγκαλια οσο εφτανε το ματι να δει.
Αερας,κυμματα κ ηλιος χτυπησανε τα κορμια μας,ψηθηκαμε κ αλατιστηκαμε.
Ασπρισανε τα μαλλια μας κ τα μουσια των αγοριω απ την αμμο κ τη σκονη.
Τ αλατι κρυσταλλωσε στα τσινορα μας απανω.
Εκει στο νοτο ομως ο αερας σηκωνει την αμμο ψηλα, τρια μετρα κ μας μαστιγωσε ξαφνικα.
Πηρε τα ρουχα μας κ καλυψε το κορμι μας.
Ωρα να γυρισουμε στη φωλια μας.
Η λαυρα του ηλιου εψησε την αμμο κ δεν ξεραμε αν ο πονος στις πατουσες ηταν απ τη φωθια του μεσημεριου η απ τα βελονια του κεδρου.
Χορτασμενοι απ τα στοιχεια της φυσης, ηπιαμε νερο κ φαγαμε ψωμι.
Διπλωσαμε κ εμεις απο κατω απ τα κλαδια με το τραγουδι τω τζιτζικω νανουρισμα κ καμαμε ησυχια.
Ολα τα ζωντανα,αλλο στο λαγουμι,αλλο στην πετρα του απο κατω,περιμεναμε την καψα να παψει.
Μονο το τερας της φωτιας δεν παυει.
Ο ανθρωπος, τερας κ αυτος του δινει ζωη..
Θυμωσε κ ο αερας κ φυσαγε οσαν το δαιμονισμενο.
Δωσ του κ καταπινε το τερας.
Απο πανω μας ελικοπτερα φορτωνανε νερο απ τη θαλασσα κ καθως περνουσαν,μας βαφτιζανε με τις σταγονες...
Ηρθε στα ρουθουνια μας η καπνα απ το φαι της..εμανισε κ ετρωγε οτι εβρισκε..
Δυο μερες ελικοπτερα φορτωνανε νερο...
Το βραδυ ησυχια...μονο ο τζιτζικας στο δεντρο αλλαζε το κουστουμι σκιζοντας το σιγα σιγα σαν χαρτακι κ μας τ αφηνε πεσκεσι το πρωι...
Δυο μερες στη μανια της φυσης κ τ αθρωπου.
Δυο μερες τσαλακωσαμε τα κορμια μας...
Δυο μερες φτασανε να γινουμε ανθρωποι ξανα....