Ήταν Σάββατο πρωί όταν είδα μια ασυνήθιστη αύξηση στις επισκέψεις και ειδικά στα άρθρα που έχω στο “Κανάλι” για τον Βασίλη Τσιπίδη. Μέσα σε λίγες ώρες 5000 άτομα είχαν διαβάσει κείμενα που είχα γράψει για το μπαράκι του Βασίλη και τον ίδιο. Τηλεφώνησα στον Βλάση. Δεν ήξερε κάτι.
Αυτή η φωτογραφία είναι από τον Τάκη ΒαμβακίδηΤην Κυριακή μου τηλεφώνησε η Κατερίνα η “χοντρή” μέσα από κλάμα και λυγμούς να μου πει τα δυσάρεστα. Ο Βασίλης “έφυγε”.
Η Κατερίνα πάντα πετσί και κόκκαλο αλλά ο Βασίλης της είχε βγάλει το παρατσούκλι “χοντρή”. Δούλευε στο μπαρ του όταν δεν ήταν πελάτισσα και ήταν πάντα η αγαπημένη “κόρη” του.-Αχ βρε Βασίλη. Ατσούμπαλος σ’ όλη σου τη ζωή. Ατσούμπαλος και τώρα.
Μουρμούραγε η Κατερίνα η “χοντρή” με αναφιλητά δίπλα μου.Πριν λίγη ώρα, στο αυτοκίνητο προς το κοιμητήριο του Αμαρουσίου, μου είχε θυμίσει μια πολύ παλιά ιστορία.Όταν την είχε συλλάβει η αστυνομία στην κατάληψη του Χημείου τον Μάιο του 1985, η μητέρα της που έμενε στην επαρχία είχε ανησυχήσει πολύ. Για να την ηρεμήσει, την επόμενη φορά που ήρθε Αθήνα, έστησε με τον Βασίλη ένα σκηνικό. Θα της τον γνώριζε. Θα την πήγαινε στο σπίτι του για να της δείξει ότι κάνει παρέα με νοικοκυραίους και λίγο ο Βασίλης με τις γαλιφιές του, λίγο η γυναίκα του η Ζωή, λίγο οι πολλές γλάστρες που είχε στο σπίτι του (η μαμά της Κατερίνας η κυρία Παναγιώτα λάτρευε τα λουλούδια), πίστευε ότι θα της δημιουργούσε μια εντύπωση ότι το παιδί της κάνει παρέα με σώφρονες νοικοκυραίους και τέλος πάντων δεν πρέπει να ανησυχεί.Εκεί που έσπασε ο πάγος και όλα κύλαγαν όμορφα ρωτάει η μαμά της Κατερίνας:-Τι θα κάνω Βασίλη μου με αυτό το κορίτσι;και ο Βασίλης :-Μην ανησυχείς κυρά Παναγιώτα μου. Μια φορά δεν είναι τίποτα. Ξέρεις εμένα πόσες φορές με έχουν συλλάβει στην χούντα;;;!!!….και η κυρία Παναγιώτα κατέρρευσε!!!
Αυτός ήταν ο Βασίλης. Αυθεντικός!
Ω τι καλοσύνη γύρω μου κι εντός...
Δύσκολη μέρα σήμερα. Το πρωί η Φανή. Το κορίτσι με την άσπρη τούφα στα μαλλιά. Και τώρα; Μόλις έμαθα για τον ξαφνικό θάνατο από ανακοπή του φίλου Βασίλη Τσιπίδη, καλού ηθοποιού ("Λάβετε Θέσεις", "1922", "Happy Day", "Οι Κυνηγοί") και ψυχή στο δικό του "Μπαράκι του Βασίλη" της οδού Διδότου, που έκλεισε από την κρίση, πριν 2 χρόνια. Παρασκευή βράδυ και δεν υπήρχε ούτε ένα διανυκτερεύον νοσοκομείο σε όλη την Βόρεια Αττική. Μέχρι να φτάσει στο Λαϊκό, είχε τελειώσει. Ο μεσαίωνας του 21ου αιώνα...
Ιούνιο του 2010 κατέβασε οριστικά ρολά το «Μπαράκι του Βασίλη», Ιούλιο του 2013, χθες, πέθανε από ανακοπή όπως μάθαμε και ο Βασίλης Τσιπίδης, ηθοποιός, αλλά κυρίως γνωστή περσόνα της μουσικής Αθήνας με «μύτη» για το καινούριο και ενδιαφέρον. Το ιστορικό στέκι του είχε κι εδώ κι εκεί φιλοξενήσει ιστορικά live σπουδαίων δεξιοτεχνών και μουσικών σχημάτων όπως ο Ρος Ντέιλι, ο Σωκράτης Σινόπουλος, οι «Συνήθεις Υποπτοι», τα «Παλαϊνά Σεφέρια», ο Δημήτρης Ζαφειρέλης. ‘Ηταν άλλωστε ο χώρος που μας σύστησε τραγουδοποιούς σαν τη Δανάη Παναγιωτοπούλου και τραγουδιστές σαν τον Γιάννη Χαρούλη σε μερικές από τις πρώτες εμφανίσεις της καριέρας τους. Είναι ίσως στερεότυπη η φράση αλλά εδώ επί της ουσίας: Το «Αντίο» στον Βασίλη σημαίνει αποχαιρετισμός και σε μία ολόκληρη μουσική "γειτονιά" αυτής της πόλης...
-Καλό ταξίδι Βασίλη…
To νέο έπεσε σαν κεραυνός στην αριστεροποντιακη μας παρέα: ”Πέθανε ο Βασίλης ο Τσιπίδης.” Απίστευτο! Τίποτα δεν προοιώνιζε αυτό το θλιβερό γεγονός.
Ο Βασίλης ήταν ένας από τους παλιούς αυθεντικούς αριστεροπόντιους, που κουβαλούσε μια εμπειρία ζωής που θυμίζει Οδύσσεια.
Μια Οδύσσεια του ελληνισμού παραγνωρισμένη απολύτως απ’ όλους στη μίζερη “μικρή πλην έντιμο” Ελλάδα…
Ο Βασίλης Τσιπίδης, ηθοποιός στο επάγγελμα, γεννήθηκε στο Βατούμι του Καυκάσου το 1946 από Πόντιους πρόσφυγες γονείς, φυγάδες εκεί από το μικρασιατικό Πόντο λόγω της Γενοκτονίας και της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Τον Ιούνη του 1949 ολόκληρη η ελληνική κοινότητα των παρευξείνιων (και των παρά την Κασπία) σοβιετικών περιοχών, εκτοπίστηκε από τον σταλινισμό στην Κεντρική Ασία. Έτσι, στα τρία του χρόνια ο Βασίλης θα είναι χαρακτηρισμένος ως“εχθρός του λαού” από τους σταλινικούς εξουσιαστές….
Εκεί, στις στέπες του Καζαχστάν έζησε μέχρι το 1956, οπότε με την αποσταλινοποίηση (20ο Συνέδριο ΚΚΣΕ) χαλάρωσαν τα απαγορευτικά μέτρα. Κάποιοι λίγοι εκτοπισμένοι κατάφεραν να έρθουν στην Ελλάδα. Μεταξύ τους και ο Βασίλης με τη μητέρα του. (Oι περισσότεροι πρόσφυγες του συγκεκριμένου προσφυγικού κύματος του ’56 εγκαταστάθηκαν στον καρέα Αττικής και στη Νέα Βίγλα Άρτας)….
Καμιά πολιτική ενσωμάτωσης και αποκατάστασης δεν υπήρχε για τους νέους αυτούς Πόντιους πρόσφυγες της μικρασιατικής οδύνης. Μόνοι τους, βασισμένοι στις δικές τους δυνάμεις, προσπάθησαν να σταθούν στα πόδια τους στην άξενη πατρίδα.
Ο Βασίλης βίωσε έντονα τις άσχημες συνθήκες και πάλεψε σκληρά για να επιβιώσει. Τα κατάφερε σε εξαιρετικά αντίξοo περιβάλλον. Η εποχή της Χούντας άρχισε όταν ο Βασίλης ήταν 19 χρονών. Ευαίσθητος και προβληματισμένος για την κοινωνική αδικία θα ενταχθεί στην παράνομη αντίσταση, θα συλληφθεί, θα βασανιστεί και θα φυλακιστεί από τους ανθρωποφύλακες της ξενοδουλείας.
Αν στα τρία του χρόνια ήταν “πράκτορας του καπιταλισμού” για τους σταλινικούς, στα 20 του για τους χουντικούς ήταν “πράκτορας του κομμουνισμού” …
Με την αποφυλάκισή του θα σπουδάσει αυτό που αγαπούσε: ηθοποιός στη Σχολή Κατσέλη και θα το μετατρέψει σε αγαπημένο λειτούργημα. Έπαιξε διάφορους ρόλους στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση, όπως θα δείτε στους παρακάτω καταλόγους. Χαρακτηριστική ήταν η συμμετοχή του στο θεατρικό εγχείρημα του“Ξυπόλητου Τάγματος“…
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 δημιούργησε ένα εξαιρετικό μουσικό στέκι στη Ζωοδόχου Πηγής, με την ονομασία ”Το μπαράκι του Βασίλη“, το οποίο θα το μεταφέρει στη συνέχεια στην Διδότου 3. Για τη συμβολή του στη μουσική ζωή της Αθήνας η Ν. Χ”αντωνίου έγραψε: “Ευκαιρίες σε νέους μουσικούς, εναλλασσόμενα σχήματα: ο Βασίλης και το μπαράκι του βοήθησαν επί 25 χρόνια ν’ αλλάξει η ανθρωπογεωγραφία των live. Γιατί είτε στη Ζωοδόχου Πηγής είτε πιο πρόσφατα στη Διδότου, «Το Μπαράκι του Βασίλη» μάς σύστησε πολλούς αδισκογράφητους και ταλαντούχους, προτού να τους εντοπίσουν η δισκογραφία και το μεγάλο κοινό. Γι’ αυτό και η είδηση ότι το στέκι που έφτιαξε ο ηθοποιός Βασίλης Τσιπίδης κλείνει, σήμανε κι ένα τέλος εποχής. Κι ας ήταν ο χώρος της Διδότου μια σταλιά (80 θέσεων). Ετσι χωρούσε μια χαρά στην ατζέντα όσων έψαχναν να ανακαλύψουν καινούργια πράγματα.”
Ο Καναλιώτης έγραψε για το “Μπαράκι…” μ’ αφορμή το κλείσιμό του (Ιούνης 2011):
“….Το μπαράκι ήταν στέκι καλλιτεχνών και διανοουμένων. Εκδότες αριστερών περιοδικών, νέοι σκηνοθέτες, νέοι ηθοποιοί, νέοι μουσικοί που μίλαγαν για τα όνειρά τους για τα σχέδια τους για τον κόσμο που ήθελαν να δουν να κτίζεται. Εκεί μέσα υπήρχε συνεχής όσμωση της πολιτικής σκέψης όλων των τάσεων της πλατείας σε συνδιασμό με τα καλλιτεχνικά ρεύματα. Ήταν η περίοδος που τα διάφορα στέκια (Dada, Τουταγχαμών κλπ) μαράζωναν και ο κόσμος έψαχνε για κάτι άλλο.
Σιγά σιγά το μπαράκι έγινε σκηνή. Οι πελάτες άρχισαν να αυτενεργούν, άρχισαν να παρουσιάζουν έργα τους. Έχω την εντύπωση ότι η αρχή έγινε όταν χρησιμοποιήθηκε το μπαράκι για να γυριστεί μια σκηνή μιας ταινίας που μάλιστα έπαιζε και ο Βασίλης. Ξαφνικά οι πελάτες ζήλεψαν. Ποιος είναι ο Βασίλης που μας το παίζει και ηθοποιός; Έτσι αρχίσαμε να βλέπουμε κουκλοθέατρο, μετά άλλο βράδυ μουσική χωρίς μικρόφωνα, άλλο βράδυ μια παράσταση και πάει λέγοντας.
Αυτό μέχρι που με τον σεισμό οι μηχανικοί το έβγαλαν κόκκινο και ο Βασίλης αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Διδότου λίγο πιο πάνω από τα πρώτα γραφεία της ΠΠΣΠ. Ο Βασίλης ήταν στις μαύρες του (μεγαλύτερο ενοίκιο, περισσότερα έξοδα κλπ), σε αντίθεση με μένα που είχα συγκινηθεί πάρα πολύ που δύο από τους αγαπημένους κόσμους μου πλησίασαν και τοπολογικά, αλλά δεν τολμούσα να του πω τίποτα γιατί …θα με έδερνε και με το δίκιο του.
Ό,τι έζησε, αξίζει και να πεθάνει. Το μπαράκι του Βασίλη όχι μόνο έζησε, αλλά χάρισε και ζωή. Μοίρασε απλόχερα όραμα, κουλτούρα, επίπεδο.”
Από καρδιάς, ευχόμαστε στη γυναίκα του Ζωή και στις δύο εξαιρετικές του κόρες… ΚΟΥΡΑΓΙΟ!
Ελληνικές τηλεοπτικές σειρές στις οποίες έχει παίξει:
Article  | Έτος | Κανάλι |
|---|---|---|
| Δρόμοι της πόλης: Μοναχικός λύκος | 1995|1995 | ΑΝΤ1 |
| Λεμονόδασος | 1978|1978 | ΕΡΤ |
| Μπουρίνι (1987) | 1987|1987 | ΕΤ2 |
| Ο θησαυρός της Αγγελίνας | 2005|2005 | ΝΕΤ |
| Ο πρίγκιπας | 1996|1996 | ΕΤ1 |
| Ο φωτογράφος του χωριού | 1977|1977 | ΕΡΤ |
| Τα χαμένα γράμματα | 1997|1997 | ΕΤ1 |
| Το μυστικό του Άρη Μπονσαλέντη | 1990|1990 | Mega |
| Το σόι μας | 1992|1992 | Mega |
| Χαίρε Τάσο Καρατάσο | 1985|1985 | ΕΡΤ |
—————————————————————————–
Ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες έχει παίξει:
1922 1978
Happy day 1979
Ένας ερωδιός για τη Γερμανία 1987
Όνειρο αριστερής νύχτας 1987
Αθώος ή ένοχος; (1989) 1989
Ζωή χαρισάμενη 1993
Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι 1980
Λάβετε θέσεις 1973
Μετεωρίτες 2004
Μπιλόμπα 2009
Ξαφνικός έρωτας 1984
Οι ιππείς της Πύλου 2011
Σουβλίστε τους! Έτσι θα πάρουμε το κουραδόκαστρο 1981
Τα βαποράκια 1983
Υπόθεση Παγκρατίδη (αθώος ή ένοχος;) 1989
Ξαφνικός έρωτας 1984
Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων 1997
Ταξίδι στην Αυστραλία 1990
Τράνζιτο 1995
Ειμαρμένη 2012
Ελληνικές βιντεοταινίες στις οποίες έχει παίξει:
| Article | Έτος |
|---|---|
| Δυο ντετέκτιβ | 1986 |
| Επιχείρηση γάμος | 1986 |
| Πως να παντρέψεις την γυναίκα σου | 1985 |
| Χασάπης μόρτης και αλανιάρης | 1987 |
Αναφέρονται επίσης:
- Τρεις και ο κούκος / Σουβλίστε τους (1981)
- Βία & γοητεία (1989) [Κώστας]
- Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (1997) [Γιάννης]
- Μετεωρίτες (2004) [(διοικητής αστυνομικού τμήματος)]
- Biloba (2009) [(βαρκάρης)]
- Ειμαρμένη (2013)
- Οικονομικά δεν βγαίνει, βγαίνει στη σύνταξηΤης ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥΕνα υποκοριστικό: Το μπαράκι. Κι ένα βαφτιστικό σε γενική κτητική: Του Βασίλη. Μαζί τα δύο έβαλαν επί 25 χρόνια τη νύχτα σε ανθρώπινα μέτρα.
Ευκαιρίες σε νέους μουσικούς, εναλλασσόμενα σχήματα: ο Βασίλης (φωτ.) και το μπαράκι του βοήθησαν επί 25 χρόνια ν’ αλλάξει η ανθρωπογεωγραφία των live. Γιατί είτε στη Ζωοδόχου Πηγής είτε πιο πρόσφατα στη Διδότου, «Το Μπαράκι του Βασίλη» μάς σύστησε πολλούς αδισκογράφητους και ταλαντούχους, προτού να τους εντοπίσουν η δισκογραφία και το μεγάλο κοινό. Γι’ αυτό και η είδηση ότι το στέκι που έφτιαξε ο ηθοποιός Βασίλης Τσιπίδης κλείνει, σήμανε κι ένα τέλος εποχής. Κι ας ήταν ο χώρος της Διδότου μια σταλιά (80 θέσεων). Ετσι χωρούσε μια χαρά στην ατζέντα όσων έψαχναν να ανακαλύψουν καινούργια πράγματα.Φως, νερό, τηλέφωνο«Η απόφαση να κλείσουμε ήταν συγκυρία πολλών πραγμάτων», εξηγεί ο Βασίλης που ξεκίνησε και παραμένει ηθοποιός-«φως, νερό, τηλέφωνο απλήρωτα», όπως συμπληρώνει γελώντας. «Ηρθε η ώρα να βγω στη σύνταξη. Εφτασα και σε μια ηλικία που δεν μπορώ πια να τρέχω από συναυλία σε συναυλία κι έτσι να βρίσκω νέους μουσικούς ή να με βρίσκουν. Κι ύστερα, κακά τα ψέματα, άλλαξε η νύχτα, ο κόσμος δεν πολυκυκλοφορεί κι αν βγει δεν μπορεί να πάρει δεύτερο ποτό κι εμείς δεν βγάζουμε πια ούτε τα έξοδά μας».Τέλη Ιουνίου θα κλείσει οριστικά το μπαράκι που ακόμα κι αν πωληθεί, όπως ευελπιστεί ο ιδιοκτήτης του, δεν θα είναι πια «του Βασίλη».Ο ίδιος επιστρέφει νοερά στη Ζωοδόχου Πηγής πριν από δυόμισι δεκαετίες, όταν παρέλαβε ένα ποτάδικο και μέσα σ’ ένα εξάμηνο καθιέρωσε live δύο φορές την εβδομάδα κι ύστερα «υπήρξα ο πρώτος», όπως λέει με καμάρι, «που εφάρμοσε τη μέθοδο εναλλάξ σχήματα όλη την εβδομάδα».Θυμάται το πρώτο πρώτο live; «Φυσικά. Ηταν ο Αλέκος Βασιλάτος στο κοντραμπάσο, ο Γιάννης Φιλίππου στα κρουστά κι εγώ που με συνοδεία τη μουσική τους διάβαζα παραμύθια. Μετά ήρθε ο Σωκράτης Σινόπουλος κι άλλοι μουσικοί που τους ήξερα και μου ζητούσαν να παίξουν 1-2 βράδια. Κι ο συγχωρεμένος ο Περικλής Χαρδάς που ‘χε γράψει το “Κι εσύ τρελή με τυραννάς”. Μετά ο Γιώργος Γαβαλάς κι ο Δημήτρης Ζαφειρέλης που είχαν την μπάντα “Υγρό Πυρ” κι έπαιζαν ροκ. Κι έτσι μας έμαθαν. Στόμα στόμα, γίναμε στέκι».Ο Ρος ΝτέιλιΕκεί προτιμούσε να εμφανίζεται ο Ρος Ντέιλι όσο ακόμα ζούσε στην Αθήνα. Από εκεί ξεκίνησαν ως μια άγνωστη νεανική μπάντα οι «Μέρες Αδέσποτες», προτού καν η μουσική παρέα του Χρήστου Θηβαίου, του Τάσου Λώλη, του Αλέκου Βασιλάτου κι αργότερα και του Βασίλη Βασιλάτου να μετονομαστούν «Συνήθεις Υποπτοι» και να διαγράψουν μια πολύ ενδιαφέρουσα τροχιά στην ελληνική μουσική σκηνή. Εκεί βρήκε στέγη η ιδιόμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα τραγουδοποιία της Δανάης Παναγιωτοπούλου. Κι εκεί πρωτακούσαμε τον Γιάννη Χαρούλη, προτού ο Κρητικός τραγουδιστής να αρχίσει να γεμίζει πατείς με-πατώ σε τις πιο mainstream μουσικές σκηνές. Να θυμίσουμε κι άλλους σπουδαίους που πήραν σ’ αυτό το παταράκι το βάπτισμα του πυρός ή, έστω, βρήκαν πρόθυμο οικοδεσπότη τον Βασίλη; «Παλαϊνά Σεφέρια», Ζαχαρίας Σπυριδάκης, Χάρης Λαμπράκης, Χρήστος Τσιαμούλης κ.ά.«Είχα μια ικανότητα να μυρίζομαι ποιος θα μείνει στον χώρο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με τη λογική. Αλλά όλα έχουν μια εξήγηση. Εβλεπα ποιος είναι ταγμένος να μείνει στη μουσική. Γιατί άλλοι, παρά το ταλέντο τους, φαίνονταν ότι είχαν το ένα πόδι έξω από το χώρο. Αλλά δεν στηρίξαμε μόνο εμείς τα νέα παιδιά. Μας στήριξαν κι αυτά», λέει ο Βασίλης, που λόγω εμπειρίας συμβούλευε πρόθυμα τους νέους μουσικούς και τραγουδιστές -«να πας να κάνεις ορθοφωνία», τους έλεγε.Τι άλλο θυμάται; Τα πρώτα βράδια με τους «Συνήθεις Υπόπτους». «Δεν είχαμε πολύ κόσμο. Κι όμως επειδή μου άρεσαν ο στίχος κι αυτή η μελαγχολία στη μουσική τους, κατάλαβα ότι κάτι έχουν να πουν. Κι έτσι τους έδωσα παραπάνω μέρες. Ενα βράδυ ήρθε γκεστ κι ο Αλκίνοος. Σιγά σιγά τους γνώρισε ο κόσμος κι άρχισε να γίνεται χαμός».ΣιωπήΟ κόσμος ερχόταν για να ακούσει ευλαβικά. «Δεν μιλούσε κανείς. Θυμάμαι μάλιστα ένα βράδυ, που ‘χα βγει και κάτι έφτιαχνα στο πεζοδρόμιο, άκουσα τρία παιδιά να μιλάνε μεταξύ τους. “Τι ‘ναι εδώ;” ρώτησε ο ένας. “Είναι ένα μπαρ που πληρώνεις και δεν σ’ αφήνουν να μιλάς”, του απάντησε ο άλλος».Το απόσταγμα; «Ωραία περάσαμε. Ανεπανάληπτα βράδια. Αλλά τώρα, τέλος…». *
Κλείνει το μπαράκι του Βασίλη και έτσι,
οριστικά, τελειώνει και η μεταπολίτευση.
.Πολλές φορές έχω αισθανθεί να συνωμοτεί το σύμπαν ώστε να “πάθω” κάτι. Πολλές φορές αυτό το κάτι παίρνει και μορφή χρόνιας κατάστασης. Στην κατηγορία με τις όμορφες αυτές χρόνιες καταστάσεις ανήκει και το μπαράκι του Βασίλη, λατρεμένος χώρος και σημείο αναφοράς για μένα αλλά και για πολλούς άλλους.Σήμανση για ρεζερβέ τραπέζι στο μπαράκι του Βασίλη
Όταν πήγα για πρώτη φορά στο “μπαράκι του Βασίλη”, ο χώρος ήταν πολύ οικείος γιατί πριν γίνει μπαράκι ήταν η ταβέρνα του φίλου Νίκου Χρυσόγελου. Έτσι δεν παιδεύτηκα να προσανατολιστώ και να βρω από ποια γωνιά περνάει η θετική ενέργεια. Πήγα κατ’ ευθεία και κάθισα στη λίμνη με την γαλάζια οργόνη (τυχαίο ότι ήταν στην μπάρα;). Από τότε και για πολλά χρόνια παρακολουθούσα τακτικά, σχεδόν κάθε βράδυ για όσο χρόνο ήταν στην οδό Ζωοδόχου Πηγής, τα διάφορα που άφηνε(;) ή καλύτερα παρότρυνε να γίνονται ο Βασίλης στον χώρο.Το μπαράκι ήταν στέκι καλλιτεχνών και διανοουμένων. Εκδότες αριστερών περιοδικών, νέοι σκηνοθέτες, νέοι ηθοποιοί, νέοι μουσικοί που μίλαγαν για τα όνειρά τους για τα σχέδια τους για τον κόσμο που ήθελαν να δουν να κτίζεται. Εκεί μέσα υπήρχε συνεχής όσμωση της πολιτικής σκέψης όλων των τάσεων της πλατείας σε συνδιασμό με τα καλλιτεχνικά ρεύματα. Ήταν η περίοδος που τα διάφορα στέκια (Dada, Τουταγχαμών κλπ) μαράζωναν και ο κόσμος έψαχνε για κάτι άλλο.Σιγά σιγά το μπαράκι έγινε σκηνή. Οι πελάτες άρχισαν να αυτενεργούν, άρχισαν να παρουσιάζουν έργα τους. Έχω την εντύπωση ότι η αρχή έγινε όταν χρησιμοποιήθηκε το μπαράκι για να γυριστεί μια σκηνή μιας ταινίας που μάλιστα έπαιζε και ο Βασίλης. Ξαφνικά οι πελάτες ζήλεψαν. Ποιος είναι ο Βασίλης που μας το παίζει και ηθοποιός; Έτσι αρχίσαμε να βλέπουμε κουκλοθέατρο, μετά άλλο βράδυ μουσική χωρίς μικρόφωνα, άλλο βράδυ μια παράσταση και πάει λέγοντας.Αυτό μέχρι που με τον σεισμό οι μηχανικοί το έβγαλαν κόκκινο και ο Βασίλης αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Διδότου λίγο πιο πάνω από τα πρώτα γραφεία της ΠΠΣΠ. Ο Βασίλης ήταν στις μαύρες του (μεγαλύτερο ενοίκιο, περισσότερα έξοδα κλπ), σε αντίθεση με μένα που είχα συγκινηθεί πάρα πολύ που δύο από τους αγαπημένους κόσμους μου πλησίασαν και τοπολογικά, αλλά δεν τολμούσα να του πω τίποτα γιατί …θα με έδερνε και με το δίκιο του.Ό,τι έζησε, αξίζει και να πεθάνει.
Το μπαράκι του Βασίλη όχι μόνο έζησε, αλλά χάρισε και ζωή. Μοίρασε απλόχερα όραμα, κουλτούρα, επίπεδο.Κανάλι
Πέθανε ο Βασίλης Τσιπίδης
Είχε συνδέσει το όνομά του με το "Μπαράκι" του ο Βασίλης Τσιπίδης, που πέθανε ξαφνικά το Σάββατο, από ανακοπή, σε ηλικία 67 ετών, σκορπίζοντας θλίψη σε όλους όσοι τον γνώριζαν, από το μπαρ, από τον "Πειναλέοντα", από το θέατρο και τον κινηματογράφο, από τους αγώνες της Αριστεράς την περίοδο της χούντας και της Μεταπολίτευσης...Ο Βασίλης Τσιπίδης γεννήθηκε το 1946 στο Βατούμι του Καυκάσου. Οι γονείς του ήταν Πόντιοι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Αφού περιπλανήθηκαν εξόριστοι στο Καζαχστάν, ήρθαν στην Ελλάδα το 1956, όπου ο Βασίλης πάλεψε σκληρά, σε ένα άξενο περιβάλλον, για να επιβιώσει. Σε ηλικία 21 χρόνων τον βρήκε η χούντα. Θα ενταχθεί στην παράνομη αντίσταση, θα συλληφθεί, θα βασανιστεί και θα φυλακιστεί.Μετά την αποφυλάκισή του θα κάνει αυτό που πάντα αγαπούσε, θα σπουδάσει ηθοποιός στη Σχολή Κατσέλη, παίζοντας στη συνέχεια στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ανάμεσα στις ταινίες που πήρε μέρος, το Λάβετε θέσεις (1973) του Θ. Μαραγκού, το Happy dayκαι το 1922 του Π. Βούλγαρη, Ένας ερωδιός για τη Γερμανία (1987) του Στ. Τορνέ κ.ά.Στις αρχές της δεκαετίας του '80 δημιούργησε ένα μουσικό στέκι στη Ζωοδόχου Πηγής που πήρε το όνομά του, "Το μπαράκι του Βασίλη". Εκεί εμφανιζόταν ο Ρος Ντέιλι όταν ζούσε στην Αθήνα, εκεί πρωτοεμφανίστηκε ο Χρήστος Θηβαίος και τόσοι άλλοι, νέοι τότε, ερμηνευτές. "Το μπαράκι του Βασίλη" έγραψε τη δική του ξεχωριστή ιστορία στον χώρο των ζωντανών μουσικών εμφανίσεων, ακόμη κι όταν μετακόμισε λόγω σεισμού στην οδό Διδότου. Το 2011 αναγκάστηκε να κλείσει το δημιούργημά του, για λόγους οικονομικούς, και να βγει στη σύνταξη...Τον Βασίλη θα αποχαιρετίσουν οι φίλοι του αύριο στις 6 μ.μ. στο Νεκροταφείο του Αμαρουσίου.* Τη θλίψη του για τον θάνατο του αγωνιστή της Αριστεράς και του πολιτισμού Βασίλη Τσιπίδη εκφράζει με ανακοίνωσή του το Τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ.avgi.grΕις μνήμην Βασίλη ΤσιπίδηΈσβησε δύο χρόνια μετά το περίφημο Μπαράκι του.Τον Ιούλιο του 2011 έκλεισε το Μπαράκι, που έφερε το όνομα του, μετά από 25 χρόνια. Δύο χρόνια αργότερα, έκλεισε και ο κύκλος της ζωής του, απροσδόκητα, από καρδιακή ανακοπή. Μιλάω για τον Πόντιο ηθοποιό Βασίλη Τσιπίδη, γνώριμη φάτσα από το ''1922'' του Νίκου Κούνδουρου, το ''Happy Day'' του Παντελή Βούλγαρη και τους ''Κυνηγούς'' του Θόδωρου Αγγελόπουλου.Τον θεατράνθρωπο, επίσης, αλλά και τη μορφή - σύμβολο της, εν Ελλάδι, σκληροπυρηνικής Επαναστατικής Αριστεράς. Οι παλαιότεροι τον θυμούνται έξω από την ''Αλκυονίδα'' αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση να πουλάει την εφημερίδα του ΕΕΑΜ, όπου ανήκε τότε, διαλαλώντας με προκλητικό χιούμορ την πραμάτεια του ως εξής: ''Καθαρόαιμη σταλινική εφημερίδααα''...(το περιστατικό αυτό το πήρα από σχόλιο στο facebook)!Εγώ τον θυμάμαι από τον ''Πειναλέοντα'', την εξαρχειώτικη ταβέρνα των φοιτητικών χρόνων, και φυσικά από το ''Μπαράκι του Βασίλη'' επί της Διδότου, λίγα μέτρα παραπάνω από την ''Οδό Πανός'' του Χρονά. Επρόκειτο για μια ''τρύπα'', ένα μαγαζί ογδόντα θέσεων όλες κι όλες, στο οποίο όμως κάτι σημαντικό γινόταν.Εκεί είχα δει πολλούς από τους καλλιτέχνες που βρίσκονταν στο ξεκίνημα τους και που λίγο αργότερα, καθ' όλη τη δεκαετία του 1990, θα μεσουρανούσαν στη σκηνή του λεγόμενου ''έντεχνου'' τραγουδιού. Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Τους Συνήθεις Υπόπτους με τον Χρήστο Θηβαίο λίγο πριν βγάλουν τις οριακές ''Αδέσποτες μέρες'' τους, το ΄95; Ήμουν εκεί το βράδυ που ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, νεαρός κι αυτός αν και ήδη γνωστός, έκανε μια σύμπραξη μαζί τους και έγινε το σώσε! Λέγεται πως από εκείνη τη μίνι συναυλία στο ''Μπαράκι του Βασίλη'' και μετά, φάνηκε πως οι Συνήθεις Ύποπτοι θα κάνουν μεγάλη καριέρα.Ο Γιάννης Χαρούλης, ο Βασίλης Γισδάκης, η Δανάη Παναγιωτοπούλου, ο Δημήτρης Λάμπος, ο Λόλεκ κ.α. αποτέλεσαν κάποια στιγμή τη νεότερη φουρνιά καλλιτεχνών που πέρασαν από το ''Μπαράκι του Βασίλη''. Θυμάμαι ακόμη μία σειρά χριστουγεννιάτικων παραστάσεων της Αλίκης Καγιαλόγλου με διαφορετική θεματική (από fados μέχρι Χατζιδάκι) με την ερμηνεύτρια να ζητάει δικαίως περισσότερα καθίσματα, αφού γινόταν το αδιαχώρητο! Μόνο unplugged μπορούσαν να παίξουν εκεί οι καλλιτέχνες. Ο ήχος των drums ήταν απαγορευτικός για την υποδομή του κτηρίου και για την περιοχή.''Πότε θα κάνουμε το αφιέρωμα στη Φλέρυ;'' και λίγα χρόνια μετά ''Πότε θα κάνουμε το αφιέρωμα στο Κύτταρο και στο ελληνικό rock;'' ήταν τα λόγια του Βασίλη όποτε πέρναγα απ' το στέκι του για να πιω μια μπίρα και να δω live κάποιο απ' τα καινούργια πρόσωπα που ανακάλυπτε. Αυτό ήταν και το κύριο χαρακτηριστικό του Βασίλη Τσιπίδη: η διαρκής αναζήτηση νέων καλλιτεχνών και η πρόσκληση να εμφανιστούν στο Μπαράκι του, όπου όλο και κάποιος σκηνοθέτης, ηθοποιός, παραγωγός, δισκογραφικός παράγοντας, θα τους έβλεπε και θα έφτιαχνε κατάσταση μαζί τους.Όταν πληροφορήθηκα το κλείσιμο του, ελέω κρίσης, σα να έσπασε κάτι μέσα μου. Ο ίδιος ο Βασίλης είχε δηλώσει τότε στις εφημερίδες πως αδυνατούσε να πληρώνει τους μαζεμένους λογαριασμούς, πως ο κόσμος σπανίως πια έβγαινε απ' το σπίτι του και πως εκείνος αποσύρεται οριστικά από τον χώρο. Κατά προσωπική εκτίμηση, όντως, δε θα μπορούσε να επιβιώσει πλέον το στέκι αυτό. Και δεν το χρεώνω σε οικονομικούς μόνο λόγους, αλλά και σε αισθητικούς ή μάλλον σε πιο ρεαλιστικούς. Μεταξύ αυτών, θα συμπεριλάμβανα την καταρράκωση της δισκογραφίας, την επέλαση του internet, την παντοδυναμία των home studios, ακόμη και την παντελή έλλειψη συλλογικών οραμάτων σε πολιτικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Σημεία των καιρών...Περισσότερο στενοχωρήθηκα ωστόσο σαν έμαθα πως ο Βασίλης έπαθε την καρδιακή κρίση την περασμένη Παρασκευή και σε ολόκληρη τη βόρεια Αττική δεν υπήρχε ούτε ένα διανυκτερεύον νοσοκομείο. Ώσπου να τον πάνε στο Λαϊκό, ο άνθρωπος είχε εκπνεύσει. Ο μεσαίωνας του 21ου αι., όπως εύστοχα σχολίασε ο κοινός μας φίλος, μουσικός παραγωγός Ιλάν.Καλό σου ταξίδι και σένα, Βασίλη. Θα μας λείψεις και, νά'σαι σίγουρος, το όνομα σου θα μνημονεύεται από πολλούς καλλιτέχνες που οφείλουν την όποια καριέρα τους στα δικά σου συναισθήματα προσφοράς, αλληλλεγγύης και δοτικότητας. Η κηδεία του Βασίλη Τσιπίδη πραγματοποιείται αυτή την ώρα από το νεκροταφείο Αμαρουσίου.Πηγή: www.lifo.gr«Εφυγε» χθες ο Βασίλης Τσιπίδης
Του Τάσου ΚατιντσάρουΑπό ανακοπή «έφυγε» χθες ο Βασίλης Τσιπίδης, ηθοποιός, ιστορικός αγωνιστής και εμβληματική μορφή της ελληνικής Επαναστατικής Αριστεράς, ευρύτερα γνωστός από την ταβέρνα «Πειναλέων» και το «Μπαράκι του Βασίλη» στα Εξάρχεια.Δεν πίστευα ότι ήταν ηθοποιός, γιατί το όλο παρουσιαστικό του με κάτι σαν οικοδόμος θα μπορούσε να παρομοιαστεί (άσε που τα τεράστια, σαν φτυάρια, χέρια του ήταν θαυματουργά στο φτιάξιμο οδοφραγμάτων όλα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, αυτοδίδακτος κι αυτός απ” τη μεγάλη νοεμβριανή σχολή).Όταν τον είδα στην «Απεργία» του Σκούρτη (μια απ” τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις που έχουν γίνει ποτέ στην Αθήνα -στο θέατρο Λουζιτάνια, αν θυμάμαι καλά-, μαζί με τον Αντώνη (από ανακοπή κι αυτός), δεν σταματάγαμε να τον χειροκροτάμε.Θα τον θυμόμαστε και θα τον έχουμε πάντα μαζί μας στους νέους αγώνες…
Καλό ταξίδι Βασίλη…
στο αδόκητο του επίγειου ταξιδιού σου το τέλοςη θύμηση σταυρώνεται.
Μόνο τούτα τα λίγα:Τις αφίσες με τα προγράμματα της βδομάδας, αυτές που όμοιές της δεν έκανε κανένας άλλος. Κάθε βδομάδα και σε άλλο χρώμα το χαρτί, μα τα γράμματα ίδια, μαύρα.Τις έφερνες στο μαγαζί και προσπαθούσαμε να τις κολλήσουμε “ίσια” μα μένα το μάτι έπαιζε ανάμεσα στο πρόγραμμα της βδομάδας και πάντα έγερναν λιγάκι.Και κείνα τα ξημερώματα, εσύ κατ’ ευθείαν στη “διοίκηση”να αποκρούσεις τα κυνηγητά της κι’ εγώ στο μαγαζί παραδίπλα.Ανάλαφρο το περπάτημά σου εκεί ψηλά Βασίλη.
Σού ρηξαν πολύ μουχρίτσα, Πάσχα μες την μαγειρίτσα,μα δεν ξέρουν τόν Τσιμπίδη, τί σκληρό πού είναι καρύδι.Τό παράσιτο κατάπιες και σκαρφάλωσες στίς ντάπιες,μ ένα παλιοκαριοφίλι, εγουτούρεψες Βασίλη… (λύσαξες από αγωνιστικό μένος, ποντιστί)Τό παράσιτο σκοτώνεις και στόν κάμπο ξεσαλώνεις,τά λαζούδεα(καλαμπόκια) γουρταρεύταν (σώθηκαν)κι οι εχθροί επογαλεύταν (απελπίστηκαν, κουράστηκαν).Χωρατά από φίλουςexarhia.grΤο μυστήριο του Βασίλη Τσιμπίδη!!!
Εγώ βέβαια τον Βασίλη Τσιμπίδη τον γνωρίζω πολύ λίγο. Έχω πάει δυο τρεις φορές στο μπαράκι του για να ακούσω μουσική. Αυτό!
Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον γνώρισα με χάιδεψε στο κεφάλι κοιτώντας μια τον πατέρα μου μια εμένα. Στο τέλος κούνησε με κατανόηση το κεφάλι του σαν να μην είχα πατέρα αλλά κάποια σοβαρή αρρώστια. Εκεί, τον συμπάθησα…
Τώρα, για αυτό το ποστ δεν φέρω καμία ευθύνη. Απλά δανείζω αυτόν τον χώρο σε κάποιους που τον γνωρίζουν χρόνια και μου το ζήτησαν επίμονα για να μπει αυτό το άρθρο. Το έδωσα ελπίζοντας σε μια αύξηση της επιχορήγησης για αυτό το Σαββατοκύριακο.
Έφηβος.
Φωτογραφία 1. Πόντιοι στην Κέρκυρα το 1923Την Κυριακή 21/9/2008 στο αφιέρωμα της Καθημερινής για τηνΜικρασιατική Καταστροφή που επιμελήθηκε ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδηςμε τίτλο «Ο ‘μαύρος’ Σεπτέμβρης του Ελληνισμού» αναρτήθηκε μια φωτογραφία του 1923 που έδειχνε Πόντιους πρόσφυγες στην Κέρκυρα(φωτογραφία 1).Μου έκανε εντύπωση μια φιγούρα Ποντίου προς τα αριστερά της φωτογραφίας. Πολλοί που γνωρίζουμε τον Πόντιο, ηθοποιό και ιδιοκτήτη του χώρου τέχνης «το μπαράκι του Βασίλη», Βασίλη Τσιμπίδη, μείναμε άφωνοι με την ομοιότητα του με τον Πόντιο της φωτογραφίας (που ήταν ενήλικος πριν 85 χρόνια!!!).Αναρωτηθήκαμε μήπως είναι ο ίδιος και η μακροβιότητα του οφείλεται στην καθημερινή συνήθεια να πίνει κεφίρ που το έφτιαχνε μόνος του (προέτρεπε και όλους τους άλλους αλλά εμείς δεν τον ακούσαμε αν και μας έχει δώσει πολλές φορές τον μήκυτα που τον παράγει) αλλά μας το διέψευσε.
Φωτογραφία 2. Στόχευση σε μια περιοχή της φωτογραφίας
Φωτογραφία 3. Ο Βασίλης στο "μπαράκι του Βασίλη" 2007
Φωτογραφία 4. Δύο ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες για σύγκριση- Η 1η φωτογραφία είναι του 1923 που δημοσιεύτηκε από την Καθημερινή (την βρήκαμε στο blog της Άφροςhttp://afrofriends.wordpress.com/2008/09/21/pontioi_kerkyra/)
- Η 2η στοχεύει την περιοχή που είναι ο άνθρωπος που μας ενδιαφέρει.
- Η 3η είναι μια φωτογραφία του 2007 από το «μπαράκι του Βασίλη».
- Η 4η είναι προϊόν επεξεργασίας. Αριστερά είναι το κομμάτι με τον άνθρωπο του 1923. Δεξιά είναι η αριστερή φωτογραφία με ψηφιακή αντικατάσταση του προσώπου του πόντιου του 1923 με το πρόσωπο του Βασίλη Τσιμπίδη όπως υπάρχει στην 3η φωτογραφία.
Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.Το πιο εκπληκτικό απ’ όλα όμως είναι, ότι αν κάποιος σε χρόνο άσχετο μου έδειχνε αυτές τις δύο τελευταίες φωτογραφίες και με ρώταγε ποιος από τους δύο είναι ο Βασίλης Τσιμπίδης εγώ θα έλεγα χωρίς να το σκεφτώ : «Ο αριστερός»!!!Υπάρχει μια σημαντική αντίθεση στις δύο φωτογραφίες. Ο πόνος και η κούραση του ποντίου της φωτογραφίας του 1923 είναι αποτυπωμένα στο πρόσωπό του σε αντίθεση με τα χαρακτηριστικά ευτυχίας του Βασίλη Τσιμπίδη που δείχνουν άνθρωπο που βρίσκεται ανάμεσα σε άλλους που τον αγαπούν.*σημείωση: στο επίθετο άλλοτε αναφέρεται σαν Τσιπίδης (το σωστό) και άλλοτε σανΤσιμπίδης (το καλλιτεχνικό με το οποίο εμφανιζόταν πολλές φορές σαν ηθοποιός.ΥΓ 1 Για να μαθαίνει
“Το μπαράκι του Βασίλη”
http://www.tobaraki.gr/
Διδότου 3 (απέναντι από Γαλλική Ακαδημία)ΥΓ 2 Ρε, λες να είναι δουλεία του κεφίρ;;;(Ευχαριστώ τον «Έφηβο» που μου παραχώρησε αυτόν τον χώρο)ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΠΙΔΗΣ
ΠΕΡΙΛΥΠΟΣ Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ
ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΠΙΔΗ
που τοσο ξαφνικα απεφασισε να μην περιμενει τις παλινδρομησεις μας στο χρονο
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΑΣ ΒΑΣΙΛΗ
ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΕ ΑΠΟΧΩΡΙΣΤΟΥΜΕ
λεξη δεν εχουμε μπρος στο αδοκητο
…έμπλεξε άσχημα με το “Κανάλι”!
Ο Βασίλης Τσιμπίδης καταστράφηκε απο την μουχρίτσα! (Updated)
Σε ένα τελευταίο διαφημιστικό στην τηλεόραση είδα τον Βασίλη Τσιμπίδη.
Το σκηνικό είναι ένα επαρχιακό καφενείο.
Σε ένα τραπέζι είναι δύο άγρότες σε άθλια ψυχολογική κατάσταση.
Ο ένας χωρικός από αριστερά κλαίγεται γιατί του χάλασε τις ελιές ο δάκος.
Από δεξιά ο Βασίλης Τσιμπίδης (ο άλλος χωρικός), σε μια ερμηνεία της ανωτάτης Σεξπηρικής, λέει “με κατάστρεψε η μουχρίτσα”.
Έρχεται ο καφετζής και τους λέει τι πρέπει να κάνουν.
-Μα να τηλεφωνήσουν στο 11888.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε, για το σχόλιό σας!
Για οποιοδήποτε θέμα, επικοινωνήστε
με το mail του OPENwind NETwork
(openwind13@gmail.com)