Το πρωί πήγα ν΄αγοράσω ένα κοτόπουλο. Ο ιδιοκτήτης και οι δυο υπάλληλοι κυνηγούσαν μύγες. Μαζί τους κι ένας΄σαρανταπεντάρης κοιλαράς με μακρύ νύχι στο μικρό δάχτυλο - τυχαία το λένε ωτίτη; - βαρύ δαχτυλίδι στον παράμεσο και χοντρή χρυσή αλυσίδα στον μοσχαρίσιο λαιμό, που φώναζε από μακριά: "Είμαι χοντρέμπορας, το φυσσάω το παραδάκι κι άμα γουστάρεις πάμε απόψε τσάρκα στα σκυλάδικα"
- Καλημέρα, ένα μέτριο κοτόπουλο θα ήθελα.
-Καλημέρα, καιρό έχουμε να σας δούμε.
-Τελευταία ψωνίζω από την Μοδιάνο που ειναι πιο φτηνά.
-Δεν είναι της ίδιας ποιότητας όμως!
- Γιατί το λέτε αυτό; Βρίσκεις κι εκεί ποιοτικά κρέατα.
- Και κάνεις τόσο δρόμο μάνα μου για δυο - τρία ευρά; ο έμπορας.
-Είναι και η μητέρα σας εδώ;
-Σε σένα το λέω κούκλα μου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ή το ρίχνεις στην πλάκα ή φεύγεις.
- Ναι μορφονιέ μου. Και για ένα ευρώ θα πήγαινα, έτσι που μας κατάντησαν.
-Κι εμείς πως θα ζήσουμε;
-Ρίχνοντας τις τιμές μήπως για να μπορέσουμε να ζήσουμε κι εμείς;
- Τι νομίζεις πως βγάζουμε; ψίχουλα!
- Ε, τότε αλλάξτε δουλειά.
-Και τι να γίνω; καλαμαράς; Δεν ξέρω γράμματα. Φεύγω Γιώργη, μου την έσπασε η ... κυρία.
Πλήρωσα και βγήκα από το μαγαζί.
Ο τύπος με περίμενε στο τιμόνι μιας αποστράπτουσας μερσεντές, με ανοιχτή την πόρτα του συνοδηγού,
- Πας μακριά να σε πετάξω εγώ;
-Τον αγριοκοίταξα μόνον και προσπέρασα.
- Άκου ψηλομύτα! Σε αυτή τη ζωή υπάρχουν οι ξύπνιοι που αρπάζουν τις ευκαιρίες και οι βλάκες που το παίζουν υπεράνω κι αυτό στην Ελλάδα είναι νόμος, δεν αλλάζει με τίποτα.
Αλλά που να καταλάβεις εσύ, έτσι που σε κόβω καμιά συριζαία ή κουκουεδού θα είσαι.
Όπως απομακρυνόμουν αναρωτιόμουν ποιος είναι χειρότερος αυτός ο άξεστος τύπος, ειλικρινής μέσα στη χυδαιότητα του ή κάποιοι "επώνυμοι" πνευματικοί άνθρωποι που χρειάστηκε η κρίση για να τραβηχτεί η μαγική κουρτίνα που τους έκρυβε τόσον καιρό και να αποκαλυφθεί όλη η μικρότητα και ασημαντότητα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε, για το σχόλιό σας!
Για οποιοδήποτε θέμα, επικοινωνήστε
με το mail του OPENwind NETwork
(openwind13@gmail.com)