Πολιτική ολιγωρία και ανάδυση της απανθρωπιάς

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης

«Διαπιστώσεις: Εμβιώνουμε συνθήκες ηθικού και εθνικού διασυρμού. Η χώρα καταβαραθρώνεται οικονομικώς, κοινωνικώς, πολιτικώς, ηθικώς. Καθημερινώς ολισθαίνουμε: από τη μεγαλαυχία στο ψεύδος, από το ψεύδος στη φρεναπάτη, από την φρεναπάτη στο έγκλημα. Ο εθνικισμός δείχνει το αιμοβόρο πρόσωπό του. Το κακό απέκτησε σάρκα και οστά – και φωνή. Προ παντός φωνή. Και όσοι στις ημέρες μας ερωτοτροπούν με το κάλεσμα του κακού θα πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν απαλλάσσονται των όποιων ευθυνών τους επικαλούμενοι τη διαφθορά και τις ευθύνες του πολιτικού κατεστημένου για το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα.

Κοντολογίς: όποιος νομιμοποιεί με οποιονδήποτε τρόπο τη φωνή του κακού ανοίγει το δρόμο προς την απανθρωπία και την κτηνωδία».

Πέρυσι τον Δεκέμβριο (Τρίτη 4-12-2012) απέστειλα το πρώτο μου κείμενο με τον τίτλο «Η κατάσταση των πραγμάτων και η πολιτική επιταγή των καιρών» σε διάφορες ηλεκτρονικές διευθύνσεις και αναρτήθηκε σε πολλά ιστολόγια. Το παραπάνω απόσπασμα αποτελούσε το πρώτο εδάφιο του κειμένου και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την επικίνδυνη τροχιά στην οποία εισερχόταν η χώρα, για την οποία οι εκπρόσωποι της καθεστωτικής πολιτικής τάξης δεν έδειχναν και μεγάλη ανησυχία.

Παραθέτω και ένα άλλο σημείο από το συγκεκριμένο κείμενο: «Το διαβόητο «Λαϊκό Κράτος» - αυτό το οποίο προπαγανδίζουν οι μεταχρονολογημένες καρικατούρες του χιτλερισμού στην Ελλάδα – δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα κράτος συμμορία – που βύθισε, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, χωρίς κανέναν ενδοιασμό ολόκληρους λαούς (μεταξύ αυτών και τον ελληνικό) στο πένθος και το γερμανικό λαό στη ντροπή και τον εθνικό εξευτελισμό. Ο βίος και η πολιτεία του Αδόλφου Χίτλερ καταδηλώνουν με εμφαντικό τρόπο ότι τα καθάρματα δεν έχουν πατρίδα. Ο εθνικισμός είναι ο διεθνισμός του μίσους».

Κοντά σε αυτό τον ισχυρισμό είχα διατυπώσει και μια ακόμη πρόταση για το ποιόν των φορέων της αναδυθείσας απανθρωπίας: «’Και με το μίσος περνάει ο καιρός’, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Μάνος Ελευθερίου στην πρώτη αράδα του μυθιστορήματός του Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές. Στη φράση τούτη συνοψίζεται η ζωή των καθαρμάτων και όλων εκείνων οι οποίοι πετούν το μέλλον τους στη χωματερή του μίσους».

Δεν παρέλειψε να αναφέρω και τον πολυσυζητημένο αυτές τις μέρες όρο της αρχής του ηγέτη: «… το ‘λαϊκό κράτος’, το οποίο θεμελιώνεται στην αρχή του ηγέτη, γερμανιστί Fuehrerprinzip (φύρερ = οδηγός, ηγέτης, αρχηγός), ο οποίος ενσαρκώνει την τωρινή και μελλοντική θέληση του λαού – στην ιδιόλεκτο της παράνοιας: ‘ο λαός ηγεμονεύει μέσω του ηγέτη’».

Το ζήτημα του εγκληματικού φαινομένου με το πολιτικό προσωπείο με απασχόλησε και σε ένα επόμενο κείμενο, πάλι τον περυσινό Δεκέμβριο (28-12-2012), που έφερε τον τίτλο «Το υβρίδιο της ‘κεντροαριστεράς’ και άλλα συναφή…». Σημείωνα εκεί το εξής: «Από την άλλη η πολιτική νοοτροπία αντιμαχομένων στρατοπέδων, των «παρατάξεων» και η πρακτική τους – ήδη ευρισκόμαστε με ένα άλμα πίσω στο χρόνο, σε εμφυλιοπολεμική ορολογία, ωσάν να μη μεσολάβησαν χρόνια και χρόνια δημοκρατικού βίου – ωφελεί εκείνους οι οποίοι εύχονται και ταυτοχρόνως απεργάζονται τη διάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος: εκείνοι οι οποίοι «σκέπτονται» με ωμή κυνικότητα σε κατηγορίες ‘εχθρού και φίλου’».

Προσέθεσα και την ακόλουθη φράση για την αντιμετώπιση του φαινομένου: «Παρά τις αβλεψίες και τις χλιαρές αντιδράσεις, αποτελεί θετικό στοιχείο το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι του συντηρητικού κομματικού κατεστημένου έχουν αντιληφθεί ότι δεν ευρισκόμαστε ενώπιον ενός συμβατικού πολιτικού μορφώματος ακροδεξιού τύπου – αλλά για μορφή «πολιτικοποιημένου» εγκλήματος, που επιχειρεί να κινηθεί εκτός πάσης νομιμότητας και εκτός του κοινού για όλους πολιτισμικού πλαισίου. Το γεγονός ότι εμφανίζεται ως καρικατούρα ενός παλαιότερου ιστορικού φαινομένου δεν είναι λόγος για εφησυχασμό: η κρυφή δύναμή του ευρίσκεται κυρίως στην υποτίμησή του από τους αντιπάλους του».

Η αποθράσυνση των μελών της απάνθρωπης οργάνωσης αποδεικνύει ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα το φαινόμενο είχε υποτιμηθεί και δεν είχε αντιμετωπισθεί, ως όφειλε. Είχα διατυπώσει σε ένα άλλο κείμενο [Όμηρος Ταχμαζίδης, Η κατάσταση των πραγμάτων μετά την αποψίλωση του λόγου], στις αρχές του Ιανουαρίου (5-1-2-13), μια «πρόταση» για να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του: «Η απάντηση στην κρίση και στο αδιέξοδο της χώρας δεν ημπορεί να δοθεί αποτελεσματικώς, εάν δεν καταπολεμηθούν οι δυνάμεις του εθνολαϊκισμού σε όλο το πολιτικό φάσμα: από εδώ τροφοδοτείται το φαινόμενο του νατσισμού – ταυτοχρόνως εμβιώνουμε την πολιτική μακαριότητα της κομμουνιστικής και μετακομμουνιστικής αριστεράς, η οποία αποδίδει τις ιδεολογικοπολιτικές μετατοπίσεις, αποκλειστικώς και μόνο στην οικονομική κρίση. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα… Η απόκριση στην επέλαση του πολιτικού ανορθολογισμού είναι ο συνταγματικός πατριωτισμός και ο τεκμηριωμένος και συνεκτικός δημοκρατικός λόγος: σε επίπεδο κοινωνικής ισχύος τούτο ημπορεί να διασφαλιστεί από έναν σοσιαλιστικό-εργατικό πολιτικό φορέα».

Δε θα προσθέσω τίποτε άλλο στα της επικαιρότητας των ημερών: τώρα ενέσκηψαν πάμπολλοι «ειδήμονες» και «αναλυτές», που προσπαθούν να μας διαφωτίσουν για τις «κρυφές» πτυχές του φαινομένου – πολλοί από αυτούς άλλα έλεγαν πριν λίγες εβδομάδες.

Μια τελευταία παρατήρηση: ο χαρακτηρισμός «εγκληματική οργάνωση» δεν περιγράφει το μέγεθος του κινδύνου και της απανθρωπίας που εμπερικλείει το φαινόμενο: μοιάζει με εξωραϊσμό του – αυτού του είδους η παραφροσύνη κινείται πέραν πάσης συμβατικής αντίληψης για την εγκληματικότητα, τις κοινωνικές σχέσεις και τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Για να εξαλειφθούν τα ίχνη της παραλογίας από την ελληνική κοινωνία χρειάζεται μια νέα δυναμική πολιτική γλώσσα που θα πλήττει το κακό στη ρίζα του, εκεί όπου διαφθείρεται ο ίδιος ο λόγος και η γλώσσα: «όταν το παράλογο προπαρασκευάζει τη συλλογική ακοή για να προϋπαντήσει στο λιθόστρωτο το βηματισμό της χήνας, οι λέξεις οφείλουν να παρατάσσονται σαν οδοφράγματα σε εξεγερμένη πόλη» [Όμηρος Ταχμαζίδης, Υλικά φιλοσοφικής γραφής] - η μάχη δίνεται λέξη με λέξη, ακόμη και η ερμηνεία των νόμων είναι μια μάχη των λέξεων και αυτή η μάχη δεν πρέπει να χαθεί.