Αντίσταση στον «κοινοτισμό των ηλιθίων»

[Φιλοσοφική νυκτηγορία με τον Όμηρο Ταχμαζίδη με θέμα: «Κοινή γνώμη – κοινωνική θωράκιση», την Τετάρτη 18  Δεκεμβρίου 2013, ώρα 21.15 στο καφέ ΓΑΖΙΑ (Καρόλου Ντηλ 22 – Θεσσαλονίκη)]

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης
Vox stultorum: Θα μπορούσε κανείς να το ισχυριστεί και ας είναι κομμάτι προσβλητικό για ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος:



η νεοχιτλερική συμμορία είναι τρόπω τινά η φωνή των ηλιθίων στην ελληνική κοινωνία – και αν πιστέψουμε τα αποτελέσματα των δημοσκοπικών μετρήσεων, θα πρέπει να ανησυχούμε με την έκταση της κοινωνικής και πολιτικής ηλιθιότητας. Γιατί μόνο ένας ηλίθιος πείθεται από τα γελοία «επιχειρήματα» που προβάλλουν οι «ξυρισμένοι εγκέφαλοι»: το κομματικό σύμβολο δεν είναι γαμάδιο, αλλά αρχαιοελληνικός μαίανδρος, ο χαιρετισμός δεν είναι νατσιστικός-φασιστικός, αλλά αρχαιοελληνικός, υπάρχει μεν ρατσισμός, αλλά στρέφεται εναντίον των Ελλήνων –

οι κουτοπόνηροι νεοχιτλερικοί αγνοούν φυσικά ότι οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τη δερματοστιξία βαρβαρικό ίδιον, αλλιώς θα έβρισκαν και για τα μουτζουρωμένα σώματά τους με τα σύμβολα της σύγχρονης βαρβαρότητας μια ακόμη φαιδρή δικαιολογία.

Vox stultorum: Η νεοχιτλερική συμμορία, όπως και το γερμανικό αρχέτυπό της, είναι ο «κοινοτισμός των ηλιθίων»: και οι ηλίθιοι δεν απαντώνται μόνο στις τάξεις των κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων ή των αμόρφωτων – η υποταγή στο χιτλερικό υπόδειγμα πολλών ανθρώπων του πνεύματος μαρτυρά για τη διαβρωτική ισχύ της κοινωνικής και πολιτικής ηλιθιότητας. Ο «κοινοτισμός των ηλιθίων» όταν μπαίνει σε κίνηση πολύ δύσκολα δαμάζεται: ας μην απορούν όλοι εκείνοι που συνέβαλλαν στην κατάπτωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού στη συνθήκη της κοινωνικής ηλιθιότητας – τους περισσότερους θα πρέπει να τους αναζητήσει κανείς στο χώρο των λογίων και της πολιτικής. Η φωνή των ηλιθίων δε βρήκε διέξοδο προς τη δημοσιότητα για πρώτη φορά μέσω των νεοχιτλερικών: αντιθέτως οι νεοχιτλερικοί και τα ποσοστά τους είναι αποτέλεσμα της διαρκούς φθοράς του λόγου και της καθημερινής συμπεριφοράς από την καλπάζουσα ηλιθιότητα – υπάρχουν και τα ονόματα και οι διευθύνσεις πολλών υπαιτίων, αρκεί να αναζητήσει κανείς κείμενα, δηλώσεις, διαλόγους, ανακοινώσεις, παρεμβάσεις, διακηρύξεις κ.α.

Vox stultorum: Πασχίζουν τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης  να αποδείξουν ότι τα μέλη του πολιτικοποιημένου εγκλήματος είναι νατσιστές: και πως οι έγκλειστοι ηγέτες του είναι  νεοχιτλερικοί -   και επιστρατεύουν για αυτό  τις ανακοινώσεις και το υλικό της εισαγγελίας και των κρατικών υπηρεσιών ασφάλειας.

Θα αρκούσε, ωστόσο, μια ματιά στο Διαδίκτυο για να πεισθεί και ο πιο αφελής ότι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεταχρονολογημένη καρικατούρα του χιτλερισμού: μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να προκύψει μια τέτοια γελοιότητα – γιατί μόνο εδώ κλείνει η οργανική διανόηση του συστήματος εντελώς τα μάτια στους κινδύνους, μόνο εδώ χώνουν με τέτοιο απροκάλυπτο τρόπο οι πολιτικές ελίτ το κεφάλι στην άμμο (το κάνει πράγματι αυτό η στρουθοκάμηλος ή την αδικούμε;).

Vox stultorum: Ο έγκλειστος «αρχηγός» επιφυλάσσει για τον εαυτό του μια προνομιακή θέση στη σχέση του με τα εκατομμύρια των Ελλήνων: διαβάζουμε στην «Ταυτότητα» του κόμματος στο Διαδίκτυο την εξής κωμικοτραγική αντιγραφή του χιτλερικού Fuehrerprinzip: «Ο Λαός είναι ο πραγματικός άρχοντας, ηγεμονεύει τον εαυτό του μέσα απ΄ τον Ηγέτη του» - πως ηγεμονεύουν τον εαυτό τους μέσα από τον ηγέτη τους τα μέλη της πολιτικοποιημένης συμμορίας; Δίδουν όρκο πίστης στον αρχηγό, όπως έδιδαν στον παρανοϊκό Αυστριακό οι Γερμανοί την εποχή του 3ου Ράιχ;

Vox stultorum: Όσοι από τους λογίους της χώρας και τους οργανικούς διανοούμενους του καθεστώτος επιθυμούν να αναζητήσουν τους διαύλους μέσα από τους οποίους εκβράστηκε το εγκληματικό έκτρωμα στην καθημερινότητα της πολιτικής ζωής, ας αναζητήσουν απαντήσεις στη γλώσσα και στους όρους που χρησιμοποιεί: «Το άτομο γίνεται πρόσωπο κι΄ αποκτά μορφή, διαμορφώνει «Εγώ» μέσα στο «Εμείς» του συνόλου. Τα άτομα δεν έχουν ιστορική σημασία σε αντίθεση με τα πρόσωπα, τα οποία αποτελούν  συμπυκνώσεις χωροχρονικές ιδιαίτερων ποιοτήτων του Λαού και του Έθνους. Πρόσωπο μπορεί να είναι μόνο ένα άτομο που ολοκληρώνεται από την κοινωνικοποίησή του, μέσα από την ικανότητα, ως αρμονική σύνθεση των κοινωνικών και ατομικών αξιών. Αυτός ο ανώτερος τύπος ανθρώπου είναι το νέο είδος ανθρώπου που επιδιώκει να πραγματώσει ο Εθνικισμό» - μετά τα φρικτά αποτελέσματα των πειραματισμών για τη δημιουργία του «νέου ανθρώπου» από τους ιστορικούς ολοκληρωτισμούς του εικοστού αιώνα, ο κακομούτσουνος ελληνικός «κοινοτισμός των ηλιθίων» φέρνει στο προσκήνιο, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, την «αρχή του ηγέτη», το «νέο άνθρωπο» και φαντασιώνεται «συμπυκνώσεις ποιοτήτων» ενός λαού με τη μεταλλαγή του «ατόμου» σε «πρόσωπο».

Μια διερεύνηση της προέλευσης των λέξεων που μεταχειρίζονται οι εκπρόσωποι της ελληνικής νεοχιτλερικής καρικατούρας θα προσέθετε στις πηγές προέλευσης τους, εκτός από την σταθερή πηγή του γερμανικού νατσισμού και του ιταλικού φασισμού, και την ελληνική πραγματικότητα και επικαιρότητα: η φλυαρία περί προσώπου οικοδομήθηκε συστηματικά για δεκαετίες από συγκεκριμένους διανοούμενους, με προνομιακή μεταχείριση από το σύστημα ενημέρωσης της χώρας – από παρόμοιες ανεξάντλητες δεξαμενές των διαφόρων εκδοχών του εθνικισμού άντλησε και αντλεί ο «κοινοτισμός των ηλιθίων» τη δύναμή του.

Εφόσον η εθνικιστική ηλιθιότητα βρήκε πολιτική φωνή θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαλλαγούμε από αυτήν: τώρα πρέπει να σταθούν οι λέξεις σαν οδοφράγματα σε εξεγερμένη πόλη – για να παραλύσει το βήμα της χήνας.