Το ημερολόγιο ενός ανέργου-3 ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Αν όχι τώρα, πότε;

Την έχω στήσει στη γωνία και περιμένω... Ανοίγουν τα σχολεία και οι καθηγητές είναι σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Για άλλη μία φορά, θα μου πεις. Δεκτό.

Μόνο που αυτή τη φορά είναι φανερό πως δεν κινδυνεύει το εισόδημά τους μόνο, αλλά παίζεται όλος ο θεσμός της δημόσιας εκπαίδευσης.

Στο σύνολο των γονιών, λοιπόν, αυτή τη φορά οι άνεργοι είμαστε επισήμως 28% και ανεπισήμως 40%.

Γι' αυτό, λοιπόν, την έχω στημένη και περιμένω να δω την αλληλεγγύη των γονιών απέναντι στις κινητοποιήσεις των καθηγητών.

Την αλληλεγγύη των ανέργων απέναντι στους μελλοντικούς συναδέλφους τους.

Δεν θέλω να προεξοφλήσω τίποτα, αλλά αν δεν ευαισθητοποιηθούμε κι αυτή τη φορά, δίνουμε το δικαίωμα για πανηγυρισμούς στην κυβέρνηση. Για success stories και για πρωτογενή πλεονάσματα της κακιάς ώρας.

Γι' αυτό θα περιμένω στη γωνία και ελπίζω να κάνω λάθος!

Τάσος, 38 χρ.

370 ευρώ καθαρά

Πριν από λίγες μέρες έκλεισα ένα χρόνο άνεργη. Πάει το χαρτζιλίκι-επίδομα κι αρχίζει το επικίνδυνο μέρος του άγχους.

Γύρισα από διακοπές, κοίταξα τις αγγελίες, έστειλα βιογραφικό σε όλες, ακόμα και σε αυτές που ήθελαν άτομα μέχρι 30 ετών - άλλος ρατσισμός και αυτός.

Χτύπησε το τηλέφωνο και μέσα στην απόγνωσή μου απάντησα ναι, και ας ήταν δουλειά που ορκιζόμουν ότι δεν θα ξαναέκανα.

Πάω στη συνέντευξη, η υπεύθυνη ήταν σαφώς μικρότερή μου, πιόνι σκέτο.

Το αποτέλεσμα: εξάωρο σε τηλεφωνικό κέντρο στην άλλη άκρη της Αθήνας, 370 ευρώ καθαρά! Τα συγχαρητήριά μου! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ντροπή τους!

Νίνα, 36 χρ., Αττική

Πόσο βολεμένοι είστε, ρε;

Βαρέθηκα. Τι σκατά θα γίνει μ' αυτή την υπόθεση, τι κάνω εδώ; Πόσο ακόμα πρέπει να συμβιβαστώ με δουλειές της πλάκας μια ζωή, τελείως ασύμβατες με την ιδιοσυγκρασία μου;

Οχι, δεν μπορώ να το ανεχτώ άλλο. Ως πότε θα είμαστε έρμαια της κατάστασης της κοινωνικοπολιτικής; Ως πότε θα βλέπω να πηγαίνουν μπροστά όλοι όσοι έχουν μπάρμπα στην Κορώνη; Και οι υπόλοιποι να καταδικαζόμαστε να ζούμε με τα ψίχουλα που θα μας προσφέρει ο κάθε εργοδότης για μια δουλειά εκμετάλλευσης και χωρίς κανένα ίχνος προοπτικής; Ως πότε θα είμαστε υποταγμένοι στη μοίρα μας και στη μοίρα της καταρρακωμένης χώρας μας;

Αλλοι έχουν πάρει πρέφα την κατάσταση εδώ και καιρό -προφανώς, αυτοί που βιώνουν στο πετσί τους τις συνέπειες- και θέλουν να βλέπουν την αλήθεια κατάματα χωρίς την κλασική μπαρούφα της δήθεν αναγκαίας αισιοδοξίας. Καλή είναι κι αυτή, για να μην καταλήξουμε σε άλλα μονοπάτια, εκεί όπου σε πάει το σκοτεινό τούνελ της κατάθλιψης (δεν επεκτείνομαι παραπάνω, όλοι γνωρίζετε). Απλώς δεν πάει άλλο.

Υπάρχουν και οι άλλοι που είναι ακόμα στον κόσμο τους, όσοι έχουν ακόμα δουλειές και δεν έχουν υποστεί πολλά ακόμα από την κρίση...

Ασε που βαρέθηκα και να ακούω αυτή τη λέξη! Εδώ δεν πρόκειται περί κρίσεως, εδώ πρόκειται περί πανωλεθρίας και εν μέρει μιας ιδιότυπης γενοκτονίας... Και υπάρχουν πολλοί μαλάκες που αυτή την παραδοχή τη θεωρούν υπερβολή και δεν τη συμμερίζονται. Πόσο βολεμένοι είστε, ρε;

Κάποιος που είναι νέος και δεν έχει πιθανότητα να βρει δουλειά, αυτό δεν θεωρείται καταδίκη; Ισόβια καταδίκη, μάλιστα...

Α, καλή και η άλλη μπαρούφα της συλλογικότητας. Στον αντίλογο του δικού μου συλλογισμού, θα πω καλή κι αυτή, για να ξεχνιέται κανείς και να νιώθει καλά στο πλαίσιο μιας κοινωνικότητας, αλλά, δυστυχώς, όλ' αυτά απλώς χρυσώνουν το χάπι. Και όχι, δεν θα με βγάλει η συμμετοχή σε συλλογικότητες από την ανεργία. Αυτά και γι' απόψε...

Μαρία, 30 χρ.

enet.gr