Κίνηση των 58: Ανάσταση Χριστουγεννιάτικα;

του Δήμου Χλωπτσιούδη
δημοσιεύθηκε στο tvxs.gr

Σε μια εκδήλωση κομμένη και ραμμένη για να έχουν θέμα τα μίντια, προσωπικότητες της πολιτικής, διανοούμενοι εξαρτημένοι από το πολιτικό status quo συναντήθηκαν για δείξουν στο λαό το "σωστό δρόμο" και αναστήσουν γεμάτοι αγωνία τη λεγόμενη κεντροαριστερά.



 Μακριά από κινήματα, χωρίς ενοχές για τις αποφάσεις που καταρράκωσαν την ποιότητα ζωής και την τσέπη των πολιτών, προβάλλουν την ανάγκη ενός φιλελεύθερου σοσιαλιστικού συνασπισμού.

Βέβαια, η ενότητα του χώρου επιχειρείται από τα πάνω. Φιλοδοξίες, πολιτική επιβίωση και ανάγκη συνέχισης μιας αδιέξοδης πολιτικής συναντώνται σε ένα θέατρο προσπαθώντας να οδηγήσουν τις εξελίξεις. Και αυτά τη στιγμή που η αιμορραγία συνεχίζεται από την πολιτική ή τις αποφάσεις εκείνων που συμμετείχαν.

Χωρίς να αντιπαραβάλλεται ένα σαφές όραμα, επιδιώκεται η ανασύσταση ενός χώρου που κατάντησε δεκανίκι της κυβερνητικής ακροδεξιάς. Στην ουσία η εκδήλωση δεν ήταν παρά μία έντεχνα καμουφλαρισμένη προσπάθεια δορυφόρων του ΠΑΣΟΚ. Η παρουσία ανενεργών πολιτικών από το χώρο του καταρρέοντος πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, το αποδεικνύει.

Εμφανής και η ένδεια στην κατάθεση μιας άλλης πολιτικής πρότασης. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η ουσία δημιουργίας ενός νέου κόμματος είναι η κατάθεση μιας εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης. Κι όμως τέτοια πρόταση δεν κατατέθηκε. Αντίθετα, διαβάζουμε μόνο για κατηγορίες προς τα αριστερά (κι όχι στην ίδια ένταση με τις επιθέσεις στη συγκυβερνώσα δεξιά κυβέρνηση) με απλές διαπιστώσεις για την αιμορραγία της κοινωνίας.

Ένα κόμμα, ένας συνασπισμός, που ιδρύεται όταν εμμένει ως ανάγκη συγκρότησης του τη γραμμική γεωγραφία του πολιτικού τόξου, τότε απλά εκφράζει τις φιλοδοξίες των προσώπων που το αναδεικνύουν και τις ελπίδες του συστήματος για διατήρηση ενός ισχυρού φιλελεύθερου πόλου δίπλα στη δεξιά ως δεξαμενή της. Ένα κόμμα που δεν έχει να προσφέρει κάποιο σαφές όραμα και πατά στην τεχνητή πόλωση, το ψευτοδίλημμα του δικομματισμού και τις γραμμικές αναπαραστάσεις, στην ουσία δεν προσφέρει. Άλλωστε, δεν έγινε καμία ανάληψη ευθυνών, ενώ επικράτησε απόλυτη σιγή σε προτάσεις ανακούφισης της κοινωνίας ή έστω εναλλακτικής εξόδου από την κρίση.

Η ένδεια στο πλαίσιο του πολιτικού διαλόγου μιας άλλης πρότασης διαφαίνεται και από την κάλυψη του γεγονότος. Όλα τα καθεστώτα μέσα επικοινωνίας έμειναν στις απλές δηλώσεις, σε μία λογική life style ανάδειξης του γεγονότος. Καμία αναφορά σε βαθύτερες προσεγγίσεις ή ανάδειξης για την ανάγκη και την εναλλακτική θέση στην πολιτική σκηνή του πολυπόθητου πόλου. Ουσιαστικά με τα ίδια υλικά κάποιοι προσπαθούν επικοινωνιακά να αναστήσουν το ΠΑΣΟΚ πατώντας στο θυμικό με την επανεμφάνιση του "πετυχημένου" Σημίτη και υπουργών του.

Στην πράξη βεβαίως η κίνηση δεν είναι παρά μια ακόμα προσπάθεια, ένα άλλο βήμα όσων αντιστρατεύονται τα κινήματα. Είναι οι ίδιοι που λοιδορούσαν τις αυθόρμητες αντιδράσεις των πολιτών, εκείνοι που στέκονταν απέναντι από τους θυμωμένους ανθρώπους που είδαν τη ζωή τους να καταρρέει. Ως άλλοι από μηχανής θεοί ενός πολιτικού θιάσου θέλουν να λάβουν θέση για τη σωτηρία της χώρας, στο ίδιο μοτίβο που τη έφερε σε κρίση.

Χωρίς οράματα, χωρίς το λαϊκό παράγοντα στο πλευρό τους, απέναντι από τα κινήματα, εκφράζουν στην ουσία ό,τι πιο συντηρητικό έχει να αναδείξει το κέντρο. Η επιχειρούμενη συμμαχία εκφράζει ακριβώς την ανάγκη του συστήματος που κερδίζει από την κρίση και φοβάται τα κινήματα. Ο "τρίτος πόλος" δεν είναι παρά ένα ακόμα στήριγμα του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού που αισθάνεται ανασφαλής μπροστά στα τοπικά και κοινωνικά κινήματα, θέλει να περιορίσει την αυξανόμενη δυναμική των αριστερών πόλων στις βορειομεσογειακές χώρες της κρίσης.

Αμήχανη η εγχώρια κι ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ προσπαθεί να ξανασταθεί στη βεβαιότητα του παρελθόντος με χριστουγεννιάτικες αναστάσεις. Προσπαθούν να πάρουν μέρος σε μία μαύρη τραγωδία γεμάτη με τα κυβερνητικά αδιέξοδα και τα πολλαπλά οφέλη των οικονομικών ελίτ και να να γλιστρήσουν μέσα στις ρωγμές του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος.

Η εκδήλωση αποκαλύπτει την άλλη όψη της σύγκρουσης δύο κόσμων. Από τη μια είναι ο κόσμος που πεινά, φτωχαίνει και πεθαίνει και από την άλλη το θολό ευχολόγιο, κενό περιεχομένου, αλλά πάντα πατώντας στις ανάγκες του συστήματος, με έτοιμες ηθικολογικές προσεγγίσεις και χωρίς οράματα. Άλλωστε τι οράματα μπορούν να έχουν οι παλαίμαχοι άνω των 50 ετών (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων); Ποια διαφορετική κοινωνική πρόταση να καταθέσουν άνθρωποι που απέχουν από τα λαϊκά βάσανα;