ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ:Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, στην πρώτη γραμμή, για την ανατροπή!

Την Πέμπτη 19/12 ξεκίνησαν στο Σινέ Κεραμεικός οι εργασίες της πρώτης Πανελλαδικής Ιδρυτικής Συνδιάσκεψης της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ

Ξεκίνησαν απόψε Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου, στις 7 το απόγευμα, οι εργασίες της Πρώτης Πανελλαδικής Ιδρυτικής Συνδιάσκεψης της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, που θα διεξαχθούν στην πόλη της Αθήνας, στο Σινέ Κεραμεικός (Κεραμεικού 61). Τις εργασίες της Συνδιάσκεψης θα χαιρετίσει εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, Δημήτρης Βίτσας.



 Η διαδικασία θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου με την εκλογή του Κεντρικού Συμβουλίου της υπό ίδρυση οργάνωσης, το οποίο θα αποτελείται από 67 μέλη.

Οι Νέοι του ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνουν ότι, με τη Συνδιάσκεψη, θα αποκτήσουν τα δικά τους εκλεγμένα όργανα, με βάση τα οποία θα προχωρήσουν στη διεξαγωγή του πρώτου συνεδρίου, αλλά και θα συντονίσουν τη δράση της οργάνωσης στους χώρους όπου ζει και κινείται η νεολαία, βάζοντας τέλος στο καθεστώς της "συνεννόησης" μεταξύ των οργανωμένων δυνάμεων στο συντονιστικό των Νέων ΣΥΡΙΖΑ και ανοίγοντας τον δρόμο για την κυβέρνηση της Αριστεράς και τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.

Στη διακήρυξη που θα κληθεί να ψηφίσει το σώμα της Συνδιάσκεψης περιέχονται οι βασικοί ιδεολογικοί και πολιτικοί άξονες για τη συγκυρία, προσαρμοσμένοι στα επίδικα της νεολαίας και στα ιδιαίτερα κοινωνικά μέτωπα στα οποία καλείται αυτή να πάρει θέση. Τα παραπάνω εντάσσονται στο πλαίσιο του στρατηγικού στόχου του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή της πάλης για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της συγκρότησης της κυβέρνησης της Αριστεράς, στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.

avgi.gr

Χαιρετισμό εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ απηύθυνε ο γραμματέας της Κ.Ε Δημήτρης Βίτσας:

«Συντρόφισσες και Σύντροφοι.

Η Ιδρυτική Συνδιάσκεψη των νέων του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σημαντικό οργανωτικό και πολιτικό βήμα, την ώρα που έξω στην κοινωνία, η κρίση εκδηλώνεται με ολοένα και πιο οξυμμένο τρόπο.

Αυτή η κρίση, αποτέλεσμα της καταστροφικής πολιτικής των Μνημονίων, αφορά ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους του τόπου μας.

Η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία βρίσκεται για τους νέους στο 60%. Πράγμα που σημαίνει ότι η πραγματική ανεργία είναι πολύ μεγαλύτερη.

ΟΙ μισθοί έχουν καταρρεύσει, και οι μισθοί των νέων ακόμα περισσότερο. Τα περίφημα 700 ευρώ τα οποία χρησιμοποιούσαμε συμβολικά πριν μερικά χρόνια για να χαρακτηρίσουμε μια γενιά ανεπαρκώς αμειβομένων, σήμερα θεωρούνται μισθός αξιοπρεπέστατος και αξιοζήλευτος.

Η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού στην εκπαίδευση απαξιώνει το δημόσιο σχολείο και πολύ περισσότερο το δημόσιο πανεπιστήμιο. Η παιδεία μετατρέπεται με γρήγορους ρυθμούς από δημόσιο αγαθό σε εμπορεύσιμο προϊόν, υψώνοντας φραγμούς στους οικονομικά ασθενέστερους.

Η οικονομική και παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας καθιστά χωρίς αντικείμενο και νόημα τις σπουδές και τα πτυχία. Η επιλογή των νέων ανθρώπων σήμερα είναι η μετανάστευση. Το επιστημονικό μας δυναμικό εγκαταλείπει οριστικά τη χώρα αναζητώντας αλλού αξιοπρεπή εργασία, ζωή και προοπτικές.

Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Γιατί στην πραγματικότητα πάνω στα σημερινά ερείπια των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού κράτους χτίζεται μια νέα πραγματικότητα. Στα δικά τους σχέδια η δική σας γενιά δεν είναι απλώς η γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Είναι η πρώτη γενιά που θα ζήσει σε έναν θαυμαστό καινούριο κόσμο βγαλμένο από τα τέλη του 19ου αιώνα. Μια γενιά που θα δουλεύει σε συνθήκες Ειδικής Οικονομικής Ζώνης χωρίς αξιοπρεπείς μισθούς, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, χωρίς ασφαλιστική κάλυψη, χωρίς συντάξεις, χωρίς πρόσβαση σε δημόσια αγαθά. Αυτό είναι το μέλλον που έχουν στο μυαλό τους όλοι αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι οραματιστές, όταν μας καλούν να δούμε την κρίση ως ευκαιρία.

Αυτοί οι λογαριασμοί όμως γίνονται χωρίς την κοινωνία. Και ιδιαίτερα χωρίς τη νεολαία, η οποία ακόμα και τις πιο δύσκολες, τις πιο σκληρές, τις πιο σκοτεινές και επικίνδυνες ιστορικές στιγμές, βρέθηκε πάντοτε στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων. Το σημερινό στοίχημα, είναι η οργάνωση των κοινωνικών αντιστάσεων, έτσι ώστε το Μνημόνιο να ηττηθεί πρώτα από όλα στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια. Το αμέσως επόμενο βήμα είναι η πολιτική ήττα του Μνημονίου. Και γι αυτό χρειάζεται η συσπείρωση της μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας γύρω από έναν εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Τελικός μας στόχος είναι η κατάληψη του μέλλοντος. Θα ζήσουμε στον κόσμο που θέλουμε εμείς. ¨Όχι στον κόσμο που θέλει για λογαριασμό μας μια χούφτα κερδοσκόπων ολιγαρχών.

Σε ένα τέτοιο κίνημα μεγάλης ανατροπής, η νεολαία έχει να παίξει τον δικό της ξεχωριστό ρόλο. Γιατί όσο σοβαρά και να είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει – όπως άλλωστε και κάθε διακριτή κοινωνική ομάδα- ο ορίζοντας των νέων ανθρώπων δεν σταματάει σε αυτά. Ανοίγεται πολύ μακρύτερα, διεκδικώντας αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατικά δικαιώματά. ΟΙ νέοι άνθρωποι ονειρεύονται να αλλάξουν τη ζωή τους αλλάζοντας ολόκληρο τον κόσμο. Πολεμούν τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, διεκδικούν δημοκρατία και κοινωνικά δικαιώματα, απαιτούν κοινωνική δικαιοσύνη, υπερασπίζονται το περιβάλλον, και τα δημόσια αγαθά, εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους λαούς όλου του κόσμου που αγωνίζονται για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Σήμερα, όλοι αυτοί οι αγώνες συμπυκνώνονται σε ένα μέτωπο: την υπεράσπιση της κοινωνίας και την μάχη για μια μεγάλη ιστορική ανατροπή στην Ελλάδα.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Το τελευταίο διάστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδειχτεί ως η πλέον μαχητική και αξιόπιστη εναλλακτική λύση, απέναντι στο καταστροφικό Μνημόνιο, και το παραδοσιακό πολιτικό κατεστημένο που το στηρίζει. Το γεγονός αυτό μας φέρνει μπροστά σε πολύ σοβαρά πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα.

Το πολιτικό μας καθήκον είναι να κάνουμε πραγματικότητα την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού. Την ιστορική ανατροπή, που θα βάλει τέλος στην κυριαρχία του κεφαλαίου και των αγορών πάνω στις ζωές μας. Αυτή η ιστορική ανατροπή δεν είναι σημαντική μόνο για την Ελλάδα. Δείχνει τον δρόμο στους λαούς, τους εργαζόμενους και την νεολαία ολόκληρης της Ευρώπης.

Για να ανταποκριθούμε, οφείλουμε να αλλάξουμε και εμείς οι ίδιοι. ΝΑ βάζουμε από μόνοι μας όλο και πιο ψηλά τον πήχη. Να αντιμετωπίζουμε και να υπερβαίνουμε διαρκώς τις αντιφάσεις μας. Να βαθαίνουμε τις πολιτικές μας επεξεργασίες. Να γινόμαστε συνεχώς πιο μαχητικοί, πιο αξιόπιστοι, πιο ριζοσπαστικοί, πιο αποτελεσματικοί, αλλά και ακόμα πιο απαιτητικοί από τον εαυτό μας.

Το οργανωτικό μας καθήκον συνδέεται άμεσα με το πολιτικό. Για να νικήσουν οι ιδέες θέλουν αγώνες. Για να νικήσουν οι αγώνες χρειάζονται οργάνωση.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίχθηκε από συμμαχία αριστερών και ριζοσπαστικών κομμάτων και οργανώσεων, σε ενιαίο κόμμα. Το πρώτο μαζικό κόμμα της Αριστεράς, που εμφανίζεται με πρόταση και σχέδιο εξουσίας μετά από πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα.

Η συγκρότηση μιας ενιαίας οργάνωσης νεολαίας είναι κομμάτι αυτής της προσπάθειας. Το ζητούμενο δεν είναι ένας κλειστός οργανωτικός μηχανισμός. Αλλά ένας πολιτικός χώρος ανοιχτός σε κάθε νέο άνθρωπο που συμμερίζεται τις αξίες της Αριστεράς. Ένας χώρος μέσα στον οποίο η πολιτική και οι ιδέες θα ζουν και θα αναπνέουν μέσα από ζωντανό, ελεύθερο και συντροφικό διάλογο.

Το πιο σημαντικό είναι αυτό που είπε κάποτε ο Έγκελς. Δύο τόνοι θεωρίας αξίζουν όσο ένα γραμμάριο δράσης. Το οργανωτικό εγχείρημα δικαιώνεται στην κοινωνία. Στα κινήματα κοινωνικής αντίστασης. Στους αγώνες για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας. Στις πολύμορφες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Στο μαζικό αντιφασιστικό μέτωπο. Εκεί είναι το σημείο συνάντησης με τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι αναζητούν τρόπους και υποδείγματα αποτελεσματικής δράσης. Εκεί οικοδομείται η ενότητα, η πλατειά πολιτική και κοινωνική συμμαχία που αποτελεί στρατηγική μας επιλογή.

Ας θυμόμαστε ότι τον ρόλο της πρωτοπορίας ούτε θα μας τον χαρίσουν, ούτε θα μας τον απονείμουν. Οφείλουμε να τον κατακτήσουμε, διοχετεύοντας στην υπόθεση των κοινωνικών αγώνων όλη μας την ενεργητικότητα, την σκέψη, την εξυπνάδα, την αποφασιστικότητα.

Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι;

Με αυτές τις σκέψεις, απευθύνω στην ιδρυτική πανελλαδική σας συνδιάσκεψη εκ μέρους ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ έναν θερμό συντροφικό χαιρετισμό. Είμαστε βέβαιοι ότι οι νέοι και οι νέες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν την ωριμότητα αλλά και τον ενθουσιασμό που χρειάζεται για να ανοίξουν τον δρόμο τους. Να κατακτήσουν την δική τους θέση στην πρώτη γραμμή του αγώνα μας και να παίξουν τον δικό τους αυτόνομο ρόλο στην υπόθεση της μεγάλης ανατροπής. Και να είναι επίσης παρόντες και παρούσες την επόμενη ημέρα, όταν το εναλλακτικό σχέδιο ανασυγκρότησης θα μπει σε εφαρμογή. Τότε που η στήριξη, η ενεργός συμμετοχή της κοινωνίας θα είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας για να ανοίξουμε τους νέους δρόμους . Τότε που η γνώση και η έμπνευση θα βρίσκουν δρόμους δημιουργικότητας, τότε που τα σημερινά λόγια θ’ αναζητούν το δρόμο της καθημερινής πράξης. Να θυμάστε πως μας κοιτούν μάτια απ’ όλο τον κόσμο. Να αισθάνεστε πως οι καρδιές μας χτυπούν στον ίδιο ρυθμό από τα βουνά των Τσιάπας ως την Ισπανία την Κύπρο τη Νότια Αφρική και τη Συρία.

Εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες σας. Να είστε όλες και όλοι καλά.»  

left.gr

Ούτε βεβαιότητες αυτάρκειας ούτε υποκατάσταση του κινήματος

"Στόχος μας είναι να φτιάξουμε τη ριζοσπαστική αριστερή οργάνωση νεολαίας της εποχής μας, που θα καεί μέσα στις φλόγες της μάχης", τονίζει ο Ηλίας Χρονόπουλος, γραμματέας της Νεολαίας Συνασπισμού, εν όψει της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης των Νέων του ΣΥΡΙΖΑ, που θα διεξαχθεί στον Κεραμεικό, από τις 19 ώς τις 22 Δεκεμβρίου. Επισημαίνοντας τους βασικούς κόμβους που συμβάλλουν στην ταυτότητα της υπό συγκρότηση οργάνωσης, κάνει λόγο για την υπεράσπιση του άρθρου 16, το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, αλλά και τη συμπάρασταση στην απεργία πείνας των μεταναστών στην Υπατία.

• Στόχος μας είναι να φτιάξουμε τη ριζοσπαστική αριστερή οργάνωση νεολαίας της εποχής μας, που θα καεί μέσα στις φλόγες της μάχης σαν τον Κερέμ του Χικμέτ για να «γενούν τα σκοτάδια λάμψη»

* Από τη Νεολαία του Συνασπισμού, στον δρόμο για τη συγκρότηση των Νέων του ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι τα βασικά σημεία της διαδρομής;

Μέχρι πρόσφατα, η βασική δύναμη των νέων που συμμετείχαν στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν η Νεολαία Συνασπισμού. Η οργάνωση που συνέβαλε καθοριστικά τόσο στις κοινωνικές μάχες της προηγούμενη 15ετίας όσο και στη συγκρότηση της ταυτότητας της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτήν την έννοια, η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκινάει από το μηδέν, ούτε τελειώνει στις 22 του Δεκέμβρη. Οι νέες και οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ "γεννήθηκαν" στα κοινωνικά φόρα και το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, πρωτοστάτησαν στις φοιτητικές κινητοποιήσεις για τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16, σφυρηλάτησαν την ταυτότητά τους στις φλόγες της εξέγερσης του Δεκέμβρη, στάθηκαν δίπλα στους 300 μετανάστες εργάτες που διεκδίκησαν τα αυτονόητα στην Υπατία. Δεν φοβήθηκαν την κίνηση των μαζών και την προσπάθεια να δοθούν απαντήσεις στα ερωτήματα του Δεκέμβρη μέσα από τις πλατείες και την ίδια στιγμή ήταν παρούσες και παρόντες σε κάθε μικρό και μεγάλο εργατικό αγώνα και έγιναν κομμάτι του αγώνα για τη γη και την ελευθερία στις Σκουριές. Οι νέες και οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξαν έγκαιρα την ανάγκη της συνολικής ανατροπής, που μετά το κίνημα των πλατειών έγινε μόνιμη επωδός όλων των κοινωνικών αγώνων στην Ελλάδα, βάζοντας τη νεολαία στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Σε όλη αυτήν την πορεία, πολύ περισσότερο τώρα, δεν έχουμε βεβαιότητες αυτάρκειας, ούτε θέλουμε να υποκαταστήσουμε το κίνημα ταυτίζοντάς το με την οργάνωση.

Έχουμε πλήρη συνείδηση της ιστορικότητας των στιγμών που ζούμε και είμαστε πραγματικά χαρούμενοι που τις ζούμε. Στόχος μας δεν είναι απλά να ξεπεράσουμε τη «νεολαία ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών» ούτε να γίνουμε η «νεολαία της αξιωματικής αντιπολίτευσης» ή η αυριανή «κυβερνητική νεολαία». Στόχος μας είναι να φτιάξουμε τη ριζοσπαστική αριστερή οργάνωση νεολαίας της εποχής μας, που θα καεί μέσα στις φλόγες της μάχης σαν τον Κερέμ του Χικμέτ για να «γεννούν τα σκοτάδια λάμψη». Ο Κερέμ, λοιπόν, θέλουμε να είναι παρών στη συνδιάσκεψή μας και να ορίσει την πολιτική μας ατζέντα.

* Με ποιον τρόπο έχει πλήξει η κρίση τη νέα γενιά; Πώς απαντάνε οι Νέοι του ΣΥΡΙΖΑ στα ζητήματα αυτά;

Το κυρίαρχο ζήτημα είναι σίγουρα η ανεργία των νέων. Πρόκειται για ένα ζήτημα που καθορίζει σημαντικά πολλές από τις υπόλοιπες όψεις της «νεολαίας της κρίσης». Οι κρίσιμες παράμετροι εδώ είναι δύο: α) η πλήρης αποσιώπηση του ζητήματος αυτού στον λόγο των «από πάνω» (ορισμένες φορές και στον λόγο της Αριστεράς) και β) η πανευρωπαϊκή του διάσταση - και δη στις χώρες του Νότου. Μοιάζει σαν ένα γιγαντιαίο πρόβλημα με το οποίο κανένας δε θέλει να αναμετρηθεί, γιατί γνωρίζει ότι θα ηττηθεί. Εμείς δεν θα κάνουμε τη χάρη σε κανέναν να το κρύψουμε. Το αντίθετο. Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα επιχειρήσει το επόμενο διάστημα να κάνει αυτό το ζήτημα κυρίαρχο στην πολιτική ατζέντα. Η ανεργία των νέων είναι το Βατερλό της πολιτικής της λιτότητας, των μνημονίων και της κοινωνικής καταστροφής - του καπιταλισμού συνολικά, για να είμαστε ειλικρινείς. Δεν μπορούμε να μην τους το θυμίζουμε διαρκώς. Δεν μπορούμε επίσης να μην αντιλαμβανόμαστε ότι το ζήτημα αυτό απαιτεί μια γνήσια διεθνιστική ταξική πολιτική. Εν όψει ευρωεκλογών, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε το κυρίαρχο ζήτημα, η «λυδία λίθος» κάθε πολιτικής πρότασης για την Ευρώπη, να είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων της νέας γενιάς, που σε όλη την Ευρώπη βλέπει τα όνειρά της να γκρεμίζονται από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική.

* Πέρα από την οικονομική διάσταση, ποιος είναι ο αντίκτυπος της κρίσης στη νεολαία;

Ανέφερα και πριν ότι η ανεργία καθορίζει σημαντικά τις άλλες όψεις της καθημερινής ζωής των νέων, από την εκπαίδευση και τον ελεύθερο χρόνο, μέχρι τις πολιτικές τους αντιλήψεις. Αν μείνουμε εκεί, ωστόσο, δύσκολα αποκτούμε τη συνολική εικόνα. Εκτιμώ ότι εδώ υπεισέρχονται δύο κρίσιμοι παράγοντες: η σχέση των νέων με την πολιτική και η γενικευμένη ιδεολογική ρευστότητα. Έτσι, λοιπόν, ειδικά στις νέες και τους νέους, οι «δύο κόσμοι που συγκρούονται» παίρνουν τη μορφή αντίρροπων δυνάμεων που καθεμιά σπρώχνει σε συγκεκριμένες πρακτικές και κοσμοθεωρήσεις. Από τη μια υπάρχει αριστερή ριζοσπαστικοποίηση, από την άλλη βρίσκει εύφορο έδαφος ο λόγος της Χρυσής Αυγής. Από τη μια υπάρχει στροφή προς τ' αριστερά, που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα στη νεολαία, από την άλλη παραμένει κυρίαρχη η ιδεολογία του ατομικού δρόμου, που απομακρύνει τις νέες και τους νέους από την οργανωμένη δράση και πάλη. Εδώ θα ήθελα να κάνω μια μικρή σημείωση για τον πολιτισμό. Δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας ζήτημα για τους νέους ανθρώπους, ούτε για την οργάνωση που φτιάχνουμε. Είναι η συνεκτική ύλη, ένα καθοριστικής σημασίας ζήτημα, τόσο για το φρόνημα των νέων ανθρώπων, όσο και για την κουλτούρα του «πλούσιου ανθρώπου» που θέλουμε να φτιάξουμε.

* Η οργανωτική ανάπτυξη των Νέων του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να είναι αντίστοιχη με τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος. Πού οφείλεται αυτό;

Υπάρχουν αντικειμενικοί και υποκειμενικοί παράγοντες. Στους πρώτους θα έβαζα ζητήματα που και πριν αναφέρθηκαν, όπως η κρίση του κομματικού φαινομένου, ο ατομισμός που παραμένει κυρίαρχος, αλλά και η αντικειμενική ρευστότητα που επικρατεί στις ζωές των νέων: πώς θα ενταχθεί, για παράδειγμα ένας νέος στην οργανωμένη Αριστερά όταν τη μία είναι άνεργος και την επόμενη δουλεύει 12 ώρες τη μέρα, μετά ξανά άνεργος κ.ο.κ; Πώς θα εντάξεις αυτόν που δεν ξέρει αν θα μείνει εδώ ή θα φύγει έξω, αλλά κι αυτούς που είναι ήδη στο εξωτερικό (και είναι πάρα πολλοί αυτοί); Πώς θα δοθεί δυνατότητα σε όλους τους νέους και τις νέες να συμβάλουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους στην υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού; Πώς θα οικοδομήσουμε μια νέα πολιτική και πολιτιστική ταυτότητα της νέας αριστερής και αριστερού, πέρα από παραδοσιακούς σχηματισμούς νεολαίας που απλώς επαναλάμβαναν την κεντρική πολιτική ρητορική του κόμματος; Πώς αυτή η ταυτότητα θα εμπνέει τη στράτευση και θα ενθαρρύνει τη συμμετοχή; Πώς αυτή η ταυτότητα θα χωράει πολλές ταυτότητες και πώς οι φορείς της θα σχεδιάζουν και θα δρουν όχι μόνο κεντρικοπολιτικά, αλλά και για όλα τα επιμέρους ζητήματα που απασχολούν τις νέες και τους νέους σε όλη τη χώρα; Πώς θα συμβάλουμε στην επέκταση της ιδεολογικής επιρροής και στην ηγεμονία των αξιών της Αριστεράς σε κάθε πτυχή της ζωής των νέων; Πώς μια οργάνωση με τόσο μεγάλους στόχους θα παραμένει σύστοιχη αυτών; Δηλαδή, θα πραγματώνει τον κόσμο που ονειρεύεται ήδη από σήμερα. Πώς θα συμβάλει αναδεικνύοντας συνεταιριστικές μορφές οικονομίας; Αυτά είναι καινούργια ερωτήματα, στα οποία πρέπει άμεσα να βρούμε τις λύσεις.

Από 'κεί και πέρα, μην ξεχνάμε ότι η συγκρότηση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ ήταν αρκετά βήματα πίσω από τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη οργανώσεις μελών και είχε προχωρήσει σε μερικές πανελλαδικές συνδιασκέψεις, οι νέες και οι νέοι του δεν είχαμε καλά-καλά ούτε συντονιστικό όργανο για να κάνουμε μια κοινή εξωστρεφή δράση ή παρέμβαση. Ωστόσο, μέσα σε λίγο διάστημα καταφέραμε να στήσουμε οργανώσεις, να προετοιμάσουμε τη συνδιάσκεψή μας, να παραγάγουμε κοινά πολιτικά ντοκουμέντα και ν' αυξήσουμε -ως ένα σημείο τουλάχιστον- τις οργανωτικές μας δυνάμεις. Θα είχε ωστόσο ενδιαφέρον να κάνουμε την ίδια συζήτηση σε μερικούς μήνες από τώρα. Είμαι σίγουρος ότι η εικόνα θα είναι τελείως διαφορετική και ότι σε αυτό θα έχει συμβάλει και η Ιδρυτική Πανελλαδική μας Συνδιάσκεψη.

avgi.gr

Το δρόμο τον βρίσκεις προχωρώντας!

Των Έλενας Καλημέρη, Ελμίνας Κούκη*

Πολλές φορές στην Αριστερά βιαζόμαστε να δώσουμε ανέξοδες και εύκολες απαντήσεις σε ερωτήματα που μας βασανίζουν. «Ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος», «όλοι και όλες στα σωματεία». Είναι τόσο απλά; Αρκούν για να περιγράψουν τους άξονες δράσης της οργάνωσής μας;

Για να δούμε τι σημαίνει ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος πρέπει να δούμε ποιο είναι το εργατικό κίνημα σήμερα. Αν κοιτάξουμε το μέχρι ώρας οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα η εικόνα που μας έρχεται είναι η εξής: Άνδρας 50 ετών εργαζόμενος σε ΔΕΚΟ. Και δεν είναι παράλογο αν κοιτάξουμε λίγο πίσω, εκεί που πραγματικά ξεκινάει η ιστορία. Προ κρίσης ακόμα, πολλές κατηγορίες εργαζομένων εργάζονταν υπό διαφορετικές συνθήκες εργασίες (νέοι, γυναίκες, μετανάστες). Stage, πρακτική, αδήλωτη, ανασφάλιστη εργασία, ενοικιαζόμενοι... Ο νεοφιλελευθερισμός προχωρούσε το σχέδιό του. Οι οργανωμένες δυνάμεις του εργατικού κινήματος αμήχανες ή αδιάφορες παρακολουθούσαν την εξέλιξη που μας έφερε ως εδώ, χωρίς να θέλουν ή μπορούν να εκφράσουν όλους αυτούς. Τα σωματεία ποτέ δεν «άνοιξαν» για την πλειοψηφία των «αόρατων». Άρα, αν συνομολούμε ότι η μάχη της γενιάς μας δίνεται στην ανεργία των νέων και στην αδήλωτη εργασία νέων και μεταναστών, τότε οφείλουμε, μακριά από απαντήσεις σε ερωτήματα του χθες και γενικόλογα συνθήματα τύπου «ανασυγκρότηση...», να δούμε πως χτίζουμε με αυτούς τους ανθρώπους και πως οργανώνουμε από κοινού τη μάχη της γενιάς μας, τη μάχη αυτών που δε θέλουν να γίνουν οι σύγχρονοι σκλάβοι.

Νέα γλώσσα. Νέα παρέμβαση. Νέα θεωρία της πράξης.

Η οργάνωση των Νέων ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκινά να δώσει αυτή τη μάχη από το μηδέν. Η οργάνωσή μας έχει ήδη ξεκινήσει και μέσα από την ιδρυτική της διαδικασία οφείλει να βγάλει συμπεράσματα για τα πεπραγμένα που την έφεραν μέχρι εδώ. Και γιατί απολογίζουμε τη δράση μας; Για να μπορούμε να έχουμε άξονες πάλης φεύγοντας από την ιδρυτική μας διαδικασία. Να σκιαγραφήσουμε το σχέδιο που θα μας κάνει κοινωνικά χρήσιμους και άρα επικίνδυνους για τον αντίπαλο. Και αυτό το σχέδιο για να είναι νικηφόρο, δεν αρκεί να βγει στα χαρτιά, αλλά μέσα από τις όποιες εμπειρίες μας στους χώρους που ζει και εργάζεται η νεολαία. Και αυτό σημαίνει οργάνωση.

Η οργάνωση έχει ήδη ξεκινήσει...

Όταν ανακυρήξαμε την 20η Απρίλη, ως ημέρα ενάντια στην επισφάλεια και την ανεργία, και συμμετείχαμε ενεργά στην πρώτη προσπάθεια οι «αόρατοι να γίνουν ορατοί». Μια ανοιχτή και εξώστρεφη παρέμβαση, ένα μονοήμερο φεστιβάλ συζητήσεων και πολιτισμού, ένα ανοιχτό κάλεσμα συμμετοχής και οργάνωσης των αντιστάσεων των νέων που εργαζόνται με επισφαλείς σχέσεις εργασίας, των νέων που βιώνουν την πίεση της ανεργίας μόνοι τους, ανοίγοντας το δρόμο για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας στην δωρεάν πρόσβαση στα ΜΜΜ, τον πολιτισμό κλπ.

Έχει ξεκινήσει με την επιτυχημένο ακτιβισμό των JUMBO. Εκεί όπου καταφέραμε να θέσουμε ατζέντα και αυτό είναι που πονάει τους πολιτικούς μας αντιπάλους. Καταφέραμε με μια απλή αλλά πρωτότυπη παρουσία των Νέων Συριζα σε δέκα καταστήματα JUMBO να μιλήσουμε με γλώσσα προσιτή και μαζική για το τι σημαίνει ελληνικός καπιταλισμός την περίοδο της κρίσης (κερδοσκοπία σε βάρος των εργαζομένων, που απασχολούνται ακάλυπτοι θεσμικά και συνδικαλιστικά με μισθούς πείνας και χωρίς δικαιώματα). Ότι το success story προϋποθέτει την επέκταση των εργασιακών συνθηκών τύπου JUMBO, προϋποθέτει τη μετατροπή όλης της Ελλάδας σε μια μεγάλη Μανωλάδα.

Στην απεργία που ακολούθησε τον ακτιβισμό, το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου περιφρούρησε την απεργία στο τοπικό κατάστημα των Jumbo. H ΓΣΕΕ, έβγαλε δελτίο τύπου, που ζητούσε να παρέμβει το ΣΕΠΕ στις επιχειρήσεις των Jumbo. Ασχέτως αν ο θεσμικός ρόλος της ΓΣΕΕ δεν είναι να ζητά την παρέμβαση του ΣΕΠΕ, αλλά να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση και οργάνωση των εργαζομένων, η δημόσια τοποθέτησή της για το ζήτημα που εμείς αναδείξαμε συνιστά αδιαπραγμάτευτη νίκη μας. Όπως, νίκη μας αποτελεί και η δημόσια δήλωση Βακάκη, ιδιοκτήτη των Jumbo, για επικείμενη αύξηση στους μισθούς των νέων εργαζομένων της εταιρίας, προκειμένου να αρθεί στο εξής η «άδικη» πλην «αναγκαστική» λόγω ύφεσης ύπαρξη εργαζομένων δύο ταχυτήτων στην εταιρία. Καταφέραμε να σπάσουμε το άβατο που επικρατούσε μετά την απαγόρευση παρέμβασης που είχε επιτύχει η εταιρία σε βάρος του ΠΑΜΕ, αλλά και να χτίσουμε σχέσεις με νέους εργαζόμενους και εργαζόμενες. Μέσα από αυτή μας τη δράση καταφέραμε να ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει «κανένας μόνος του στην κρίση» στους επιμέρους εργασιακούς χώρους, στους χώρους όπου οι από κάτω ζούνε την «ανάπτυξη», καθιστώντας τους εργοδότες πρωταθλητές της.

Όπως αντίστοιχα συμβαίνει και στην εταιρία ταχυμεταφορών ACS. Όπου βρεθήκαμε δίπλα σε ένα σωματείο, σε μια δομή της εργατικής τάξης που παλεύει καθημερινά, σε ένα κόσμο που οι μάχες είναι καθημερινές. Σε ένα σωματείο μαχητικό, δημοκρατικό, με μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων, με ισότιμη συμμετοχή Ελλήνων και ξένων, ένα σωματείο που για να καταφέρει το αφεντικό να εμποδίσει την περιφρούρησή του την ημέρα της πανεργατικής απεργίας, αναγκάζεται να φέρει τρεις διμοιρίες ΜΑΤ, αλλά και πάλι δεν τα καταφέρνει. Βρεθήκαμε δίπλα σε ένα κόσμο που η αξιοπρέπεια είναι ζητούμενο καθημερινού αγώνα. Που μία υπόθεση δύσκολη την εμφανίζει ως αυτονόητη επιλογή. Η ρωγμή, όμως, έγινε και το οξυγόνο πέρασε. Και πέρασε και σε εμάς, που βρεθήκαμε να ξαναμαθαίνουμε τι σημαινουν με όρους καθημερινότητας έννοιες, βαρύγδουπες και χιλιοειπωμένες, όπως συλλογικότητα, αλληλεγγύη, νίκη, αγώνας, σωματείο.

Για να ξεκινήσουμε τη δική μας προσπάθεια οργάνωσης των εργαζομένων σε μια καινούρια εργασιακή συνθήκη, τα voucher (επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας), δηλαδή 5μηνη, ανασφάλιστη, επιδοτούμενη απασχόληση, χωρίς κανένα εργασιακό κόστος για τους εργοδότες, και προφανώς χωρίς κανένα δικαίωμα για τους ενοικιαζόμενους από τα ΚΕΚ(άμεσους εργαδότες) στις εταιρίες (έμμεσους εργοδότες) εργαζόμενους. Γιατί το σχέδιο των από πάνω δεν είναι η καταπολέμηση της συνεχώς αυξανόμενης ανεργίας, αλλά η επιβολή ενός νεόυ εργασιακού μοντέλου που εγκαθιδρύεται ακριβώς μέσω της εκτεταμένης ανεργίας των νέων (προτιμάς να είσαι άνεργος ή τουλαχιστον να δουλεύεις κάπου για λίγους μήνες ως ανειδίκευτος για 450 ευρώ το μήνα και αν;). Παρά τη δυσκολία δημιουργίας παραδοσιακής οργάνωσης σε αυτή την εργασίακή πραγματικότητα λόγω κατακερματισμένου εραγσιακού χώρου και φαινομενικά εξατομικευμένων εργασιακών σχέσεων, τολμάμε να πειραματιστούμε. Μέσα από το "V for Voucherades" να δούμε πώς φτιάχνονται συλλογικότητες επισφαλώς εργαζομένων από την αρχή, σε συνθήκες που ποτέ μέχρι τώρα δεν υπήρξαν,πώς οργανώνται και πως διεκδικούν.

Εν όψει της συνδιάσκεψης να δούμε πως συνεχίζουμε

Σε αυτή την πορεία που έχουμε μπροστά μας οφείλουμε να βγάλουμε συμπεράσματα μέσα από τις δράσεις μας, την εξωστρέφεια και την κοινωνική αναφορά μας, για το πώς θα χτίσουμε μια οργάνωση που θα ιεραρχεί τα πολλαπλά μας καθήκοντα, για να γίνει κοινωνική χρήσιμη και επικίνδυνη για τον αντίπαλο. Οι δράσεις μας το προηγούμενο διάστημα μας δείχνουν ότι δεν θα πρέπει να βασιζόμαστε σε μια λογική του να δηλώνουμε ποιοι είμαστε και να καλούμε τη νεολαία να έρθει μαζί μας, αλλά το αντίστροφο. Να δούμε πως μαζί της θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια νέα συλλογική βούληση για το ότι εμείς μπορούμε να ανακτήσουμε το μέλλον και να ζήσουμε αλλιώς. Να δούμε πώς μαζί με τους νέους και τις νέες μπορούμε να σταματήσουμε την καταλήστεψη της εργασίας και διεκδικήσουμε ένα πρόγραμμα αναδιανομής του πλούτου. Γιατί το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί χωρίς τους νέους και γι'αυτό θα πρέπει να αγωνιστούμε για ένα μαζικό ρεύμα συνολικής ανατροπής που θα φέρει την κυβέρνηση της Αριστεράς και άγκυρά της θα έχει τους νέους ανθρώπους.

Στην ιδρυτική συνδιάσκεψη των Νέων ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, να συζητήσουμε για το πλάνο εργασίας μας στη μετέπειτα δράση μας, να συζητήσουμε για τη μέθοδο περέμβασης και τη συστηματοποίηση των παλιών και νέων εμπειριών και δράσεων. Οι πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις βρίσκονται «σε κάθε χώρο που ζει και εργάζεται η νεολαία», όχι στα κομματικά γραφεία και τις σημειώσεις μας. Να τις ξαναδούμε λοιπόν εκεί που πραγματικά υπάρχουν.-

Υ.Γ.: «Δεν ψάχνω. Μόνο βρίσκω.» Πάμπλο Πικάσο

*Η Έλενα Καλημέρη και η Ελμίνα Κούκη είναι μέλη της επιτροπής εργασιακών των Νέων ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και της Ο.Μ. Νέων Δικηγόρων

avgi.gr