oι επικοινωνιακές δονήσεις του Άδωνι

του Δήμου Χλωπτσιούδη
δημοσιεύθηκε στο tvxs.gr

Την ώρα που η Δημόσια Υγεία διαλύεται, ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει καταφέρει να μετατρέψει τη συζήτηση για την Υγεία σε σύγκρουση με συνδικαλιστές



 "που δε θέλουν να χάσουν προνόμια", σε καβγά μεταξύ μιας "μειονότητας" με τον αιρετό Υπουργό. Σημασία δεν έχει η εκτίμησή μας για τον Υπουργό, αλλά η αδυναμία των γιατρών και της αριστεράς να αποδομήσει την επιχειρηματολογία του και να αναδείξει την ουσία των πράξεών του.

Τη στιγμή που η κυβέρνηση πιέζεται από την τρόικα και την αγανάκτηση του κόσμου (όπως εκφράστηκε τις προηγούμενες ημέρες με αφορμή τα απανωτά δυστυχήματα, αλλά και καθημερινά γιγαντώνεται, ασχέτως αν ακόμα δεν εκφράστηκαν επιθετικά) και την αναπτυσσόμενη κοινωνική αντιπολίτευση, ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει αναλάβει και πάλι να μεταφέρει αλλού το πεδίο της αντιπαράθεσης.

Σε μία κοινωνία που έμαθε να ορίζει τους συλλογικούς στόχους βάσει των επιδιώξεων ή των κερδών των άλλων, όπου το ατομικό ορίζεται συγκριτικά με τον Άλλο, ο Άδωνις Γεωργιάδης με επικοινωνιακά τρικ χρησιμοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό προκειμένου να απομονώσει το πανιατρικό κίνημα.

Δε χρειάζεται να πούμε τι επιφέρει στη Δημόσια Υγεία η ακολουθούμενη πολιτική. Τη στιγμή όμως που παρεμποδίζεται η πρόσβαση στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια υγεία σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, την ώρα που μειώνονται δραματικά οι πόροι για την υγεία (η πρόληψη τείνει να φύγει από τα υπουργικά λεξικά), όταν διά των συγχωνεύσεων μειώνονται οι κλίνες, ο Υπουργός Υγείας προσπαθεί να ενοχοποιήσει τους γιατρούς μεταφέροντας τη δημόσια συζήτηση στα δικά τους "προνόμια" απενοχοποιώντας την κυβερνητική πολιτική.

Οι ενέργειες της ηγεσίας του υπουργείου δεν αποτελούν φυσικά προσωπικές επιλογές. Εντάσσονται στο σχεδιασμό που ήδη από το 2010 είχε καταγραφεί στην συμφωνία της πρώτης δανειακής σύμβασης και αποδεικνύουν ότι πρόκειται για μεθοδευμένες ενέργειες. Στην ουσία, βάσει και της διεθνούς εμπειρίας των σχεδίων για δημοσιονομική προσαρμογή του ΔΝΤ, η αναλγησία απέναντι σε ασθενείς από τα μεσαία και τα λαϊκά στρώματα αποτελεί διαχρονικό φαινόμενο.

Ουσιαστικά η πολιτική που ακολουθείται βλέπει την Υγεία ως δαπάνη που πρέπει να περισταλεί. Οι δομές του ΕΟΠΥΥ (ενός σχήματος εξ αρχής καταδικασμένου λόγω προχειρότητας σχεδιασμού και έλλειψης πόρων που κληρονόμησε μόνο χρέη) συρρικνώνονται προς όφελος των ιδιωτικών ιατρείων, εργαστηρίων και κλινικών, για όποιον βέβαια έχει την οικονομική δυνατότητα. Η Υγεία οδηγείται σε αδιέξοδο μαζί με τη ζωή των πολιτών που αντιμετωπίζονται ως εχθροί του προϋπολογισμού.

Ο Γεωργιάδης εκπροσωπώντας ουσιαστικά την Κυβέρνηση σε διάφορα πάνελ έχει καταφέρει να στρέψει επάνω του όλη την προσοχή ως ο πιο αποφασιστικός Υπουργός, εκείνος που δε φοβάται να συγκρουστεί. Και αυτό βολεύει το Μέγαρο Μαξίμου που θέλει να αναδειχθεί ως ένας αποφασιστικός πρόμαχος των συμφερόντων του λαού ενάντια στις συντεχνίες.

Άλλωστε, η "αγωνία" του Υπουργού ότι "θα πάρουν ανθρώπους στο λαιμό τους" και οι τοποθετήσεις πως "εκβιασμοί (βλ. απεργία) δεν μπορούν να γίνουν ανεκτοί", αποδεικνύουν το αντιδημοκρατικό μένος της ηγεσίας του Υπουργείου απέναντι σε ένα από τα πιο ισχυρά επιστημονικά σωματεία της χώρας και μάλιστα φιλελεύθερο. Πρακτικά, η "μεταρρύθμιση" προχωρά μέσα από τη σύγκρουση και αυτή η σύγκρουση συμφέρει επικοινωνιακά την κυβέρνηση, προκειμένου να αποπροσανατολίσει και να κερδίσει ακόμα λίγο χρόνο..

Στην ουσία ο Άδωνις Γεωργιάδης αποτελεί το πιο αποκρουστικό είδος της νεοδεξιάς στην Ελλάδα. Βαθιά συντηρητικός σε κοινωνικά ζητήματα κι ακροδεξιός πολιτικά και ακραία φιλελεύθερος στην οικονομική πολιτική συνδυάζει τα πιο ετερόκλητα στοιχεία ως πολιτική φυσιογνωμία. Ωστόσο, αυτά ακριβώς τα στοιχέια του είναι εκφράζουν τόσο πολύ την ιδεολογική ταυτότητα της σαμαρικής κυβέρνησης: αδιαφορία για το λαό, επικοινωνιακή επιβίωση με στήριξη βεβαίως των επισήμων μέσων ενημέρωσης, συγκρουσιακή τακτική με όλους ώστε να αναφανεί η αποφασιστικότητα προς όφελος των αριθμών.

Οφείλουμε όμως να σημειώσουμε ότι στον επικοινωνιακό στίβο η αριστερά δεν κατάφερε να ελέγξει το παιχνίδι (με σημαντικό μερίδιο ευθύνης βέβαια στα επιθετικά κι αντιαριστερά μίντια). Όπως σε άλλα ζητήματα, στο επικοινωνιακό παιχνίδι της Υγείας ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται εξασθενημένος. Αν και τα πρόσφατα δυστυχήματα του χειμώνα του έδωσαν μία δυναμική, ωστόσο, αυτό δεν οφείλεται σε κάποια αριστερή επικοινωνιακή τακτική, τακτική που να στηρίζεται σε κινηματικές ενημερωτικές καμπάνιες. Ακόμα η Αξιωματική Αντιπολίτευση προσπαθεί μέσα σε ένα εχθρικό μιντιακό γήπεδο να βρει το ρυθμό της με παίκτες που όλοι τους θέλουν να καταρρίψουν ρεκόρ.