Ρεπορτάζ της Σταυρούλας Πουλημένη
Στη ΒΙΟΜΕ πήγα την Πέμπτη γύρω στις 10 το πρωί. Ήταν ήδη αργά, μιας και η μέρα στη ΒΙΟΜΕ ξεκινά από τις 7, όπως και στα υπόλοιπα εργοστάσια που έχουν απομείνει ανοιχτά και δεν έχουν εγκαταλειφθεί ή κλείσει από τους ιδιοκτήτες τους.
Εκείνη την ώρα κάποιοι έκαναν διάλειμμα για κολατσιό ενώ ο Μάκης, εκπρόσωπος του σωματείου εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ ήταν βιαστικός γιατί θα ταξίδευε σε λίγες ώρες στην Ιταλία για να ενημερώσει συλλογικότητες που ενδιαφέρονταν για το εγχείρημα της συνεργατικής λειτουργίας του εργοστασίου. «Μεγαλώνει το Δίκτυο των υποστηρικτών στην Ιταλία» μου λέει και προσθέτει: «Η προσπάθειά μας έχει γίνει γνωστή σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Ήδη συλλογικότητες και αλληλέγγυοι από την Βουλγαρία, το Βέλγιο, την Αυστρία, την Γερμανία και την Γαλλία» στηρίζουν πολιτικά και πρακτικά το εγχείρημα και ενδιαφέρονται να μάθουν για τα προϊόντα μας.
Από την άνοιξη που οι εργαζόμενοι ανακοίνωσαν την έναρξη λειτουργίας του εργοστασίου, τις συναυλίες υποστήριξης και την επίσκεψη της Ναόμι Κλάιν στην ΒΙΟΜΕ πέρασε λίγος καιρός και οι εργαζόμενοι ήδη έχουν αποδείξει ότι μπορούν να εργάζονται χωρίς αφεντικά και να παράγουν προϊόντα και αυτό μάλιστα χωρίς την ελάχιστη βοήθεια από την πολιτική εξουσία. Η μόνη τους στήριξη το πλεόνασμα ψυχής που διαθέτουν και οι χιλιάδες αλληλέγγυοι που βρέθηκαν το προηγούμενο διάστημα στο πλευρό τους. Οι τελευταίοι πολλαπλασιάστηκαν και τώρα διακινούν τα προϊόντα τους και προωθούν την ιδέα ενός τρόπου οργάνωσης της εργασίας με εργατική αυτοδιεύθυνση ως απάντηση στο αδιέξοδο που οδηγούν χιλιάδες εργαζόμενους τα απανωτά λουκέτα στα εργοστάσια.
«Για να μην ακούγεται το κουτάλι στο πιάτο»
«Ξεκινήσαμε την παραγωγή φυσικών καθαριστικών τα οποία διακινούμε σε ανθρώπους και συλλογικότητες που μας υποστηρίζουν προκειμένου να καταφέρουμε να επιβιώσουμε και να συνεχίσουμε να ερχόμαστε στο εργοστάσιο» τονίζει ο Μ. Αναγνώστου και προσθέτει «Για να μπορούν οι εργαζόμενοι να πηγαίνουν στην οικογένειά τους ένα πιάτο φαΐ και, όπως είπε, και ένας ισπανός φίλος μας «να μην ακούγεται το κουτάλι στο πιάτο». Παράλληλα φυλάμε τις εγκαταστάσεις και τον μηχανολογικό εξοπλισμό από τυχόν πλιάτσικο. Αυτό δείχνει ότι μπορούμε να προχωρήσουμε».
«Η δουλειά ξεκινάει κάθε μέρα με έναν καφέ και την συζήτηση τι και σε ποιά ποσότητα θα παραχθεί, τι θα κάνει ο καθένας και αφού γύρω στις 3μ.μ. ολοκληρωθεί, ξεκινούν οι βάρδιες» σημειώνει ο Δημήτρης Κοματσιούλης που ανακατεύει εκείνη την ώρα το σαπούνι ενώ οι υπόλοιποι το συσκευάζουν στα μικρά πλαστικά μπουκαλάκια. Ο Δημήτρης εργαζόταν μέχρι το εργοστάσιο να εγκαταλειφθεί, όπως και οι υπόλοιποι στην παραγωγή δομικών υλικών η οποία όμως δεν μπορεί ξεκινήσει ακόμη γιατί εκτός από τα απαραίτητα χρήματα για πρώτες ύλες λείπει και το κατάλληλο νομικό πλαίσιο για να λειτουργήσει χωρίς προσκόμματα και νομικά εμπόδια μια συνεργατική επιχείρηση.
«Η πράξη όμως έγινε, έχουμε ξεκινήσει την λειτουργία του εργοστασίου χωρίς αφεντικά και παράγουμε προϊόντα οικολογικά και φτηνά για τον κόσμο» σημειώνει ο Δημήτρης ενώ ο Μάκης προσθέτει ότι «αν λειτουργήσει κανονικά το εργοστάσιο, ακόμα και με τα λίγα καθαριστικά που παράγουμε, θα καταφέρουμε σύντομα να τετραπλασιάσουμε τον κύκλο εργασιών που είχε η προηγούμενη επιχείρηση».
Η κυβέρνηση επιστρατεύει πάντα τους εργαζόμενους, τα αφεντικά ποτέ
Ο Φίλλιπος Χαρίδης μας λέει την δική του ιστορία για την απόφαση που πήρε να συμμετέχει στο αυτοδιαχειριστικό εγχείρημα. «Εγώ βγήκα έξω και έψαξα για δουλειά, δεν υπάρχει τίποτα και να ήθελα να κάνω διαφορετικά δεν μπορούσα»
Σχετική με την ουσία του εγχειρήματος τονίζει ότι «για τον ίδιο είναι η μοναδική λύση για μια χώρα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει». «Με τόσα εργοστάσια να εγκαταλείπονται απορείς γιατί η κυβέρνηση δεν δίνει εκείνη το κίνητρο να μπουν οι εργαζόμενοι να τα λειτουργήσουν» τονίζει για να καταλήξει ότι « η κυβέρνηση ξέρει να επιστρατεύει μόνο τους απεργούς εκπαιδευτικούς, τα αφεντικά ποτέ»
Σε ένα δωματιάκι έξω από το χώρο παραγωγής βρίσκεται η Δήμητρα Φωτίδου άνεργη φοροτεχνικός και καινούριο μέλος της "ομάδας". Η Δήμητρα έμαθε πριν λίγους μήνες από συλλογικότητες της πόλης για την πρόθεση των εργαζομένων να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους και αποφάσισε να συμμετέχει βοηθώντας στα οικονομικά ζητήματα αλλά και σε κείνα που αφορούν την ίδια την λειτουργία του εργοστασίου. «Ο συνεργατισμός και γενικότερα το γεγονός ότι όλοι συμμετέχουμε ισότιμα στο εγχείρημα και αποφασίζουμε ισότιμα για όλα τα ζητήματα είναι το πιο ισχυρό μοντέλο εργασίας που ταιριάζει περισσότερο στα ανθρώπινα όντα και άρα είναι το μέλλον της ανθρωπότητας» λέει και προσθέτει ότι κατά τη γνώμη της είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν και οι άλλοι εργαζόμενοι τόσο για λόγους επιβίωσης όσο και για μια παραγωγή που θα σέβεται το περιβάλλον και τον άνθρωπο.
Να υπενθυμίσουμε ότι παρά το γεγονός ότι πριν μερικούς μήνες ο Υφυπουργός Εργασίας σε συνάντηση με τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ είχε δηλώσει «ότι είναι ώριμες οι συνθήκες να περάσουν τα εργοστάσια στα χέρια των εργαζομένων» δεν προχώρησε σε καμία συγκεκριμένη ενέργεια στήριξης. Οι εργαζόμενοι εκτός από την δημιουργία νομικού πλαισίου ζητούσαν από τότε τη χρηματοδότηση τους μέσω της επιδότησης του ΟΑΕΔ για νέες επιχειρήσεις συν την εφάπαξ καταβολή του επιδόματος ανεργίας. Επίσης ζητούσαν την καταβολή του δανείου 1,9 εκατ. ευρώ που είχε δοθεί από την ΒΙΟΜΕ στην μητρική Φίλκεραμ έναντι των δεδουλευμένων που ακόμη τους χρωστάει ο εργοδότης. Και ενώ η κυβέρνηση έσωζε τη μία μετά την άλλη τις πτωχευμένες τράπεζες από την χρεοκοπία δεν έδωσε ούτε μισό ευρώ στους εργαζόμενους που εγκαταλείφθηκαν στην κυριολεξία από τον εργοδότη τους και ο οποίος άφησε παράλληλα τεράστια χρέη στην επιχείρηση που κάθε μέρα αυξάνονται (χρέη προς προμηθευτές, ΙΚΑ, ηλεκτρικό ρεύμα κα). Τότε πήραν και την απόφαση να ξεκινήσουν την λειτουργία του εργοστασίου αντί να περιμένουν να υλοποιηθούν «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».
Ενορχηστρωμένη επίθεση στη ΒΙΟΜΕ
Κάποιοι δημοσιογράφοι το τελευταίο διάστημα ξεσπαθώνουν εναντίον της ΒΙΟΜΕ και γενικότερα της ιδέας της αυτοδιαχείρισης, δημιουργώντας υποψίες για μελλοντική ενορχηστρωμένη επίθεση στο εργοστάσιο. Δεν είναι τυχαία εξάλλου η ερώτηση του δημοσιογράφου κ. Τελλίδη του Έθνους προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στο Βελλίδειο την προηγούμενη Κυριακή σχετικά με την «επιτυχία» του εγχειρήματος και αν αυτό συνιστά μοντέλο για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Ο κ. Τελλίδης αναφέρθηκε ακόμη στην εικόνα του εργοδότη κ. Φιλίππου, έτσι όπως παρουσιάζεται σε σύνθημα των αλληλέγγυων «κάτω τα αφεντικά» και αναρωτήθηκε πόσο καλό ή κακό ήταν το αφεντικό της PHILKERAM JOHNSON, της ΒΙΟΜΕ, 82 χρόνων σήμερα, που τρέχει από φυλακή σε φυλακή» ενώ ο λαός της Θεσσαλονίκης «ξέρει» για την βοήθεια που έδωσε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης.
\
Την απάντηση στα ερωτήματα αυτά την δίνουν πάλι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. «Το μοντέλο αυτό συνιστά μοντέλο ανάπτυξης και για αυτό υπάρχει ενδιαφέρον και στις χώρες της Ευρώπης τόσο σχετικά με το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης όσο και με το άμεσα οικονομικό μιας και εκεί εγκαταλείπονται εργοστάσια. Οι κεφαλαιούχοι τοποθετούν τα χρήματά τους στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και εγκαταλείπουν την παραγωγή» λέει ο Μ. Αναγνώστου και προσθέτει: «Εμείς τους λέμε καλώς να βάλουν τα χρήματά τους όπου θέλουν, εμείς αναλαμβάνουμε την παραγωγή. Αυτό μόνο είπαμε. Το αν τελικά απορρέει και ένα ταξικό μίσος προς αυτούς είναι γιατί εγκατέλειψαν το εργοστάσιο και δεν κατέβαλαν ούτε τα δεδουλευμένα. Αν τον συγκεκριμένο κύριο τον χρωστάει το Έθνος δεδουλευμένα και δεν θέλει να τα διεκδικήσει δικαίωμα του. Εμείς διεκδικούμε να πάρουμε με κάθε τρόπο και τα λεφτά μας και τις δουλειές που καταφέραμε να έχουμε και θα προσπαθήσουμε να μεγαλώσουμε την προσπάθεια αυτή και να συμμετέχουν και άλλοι συνάδελφοι άνεργοι στο εγχείρημα».
Αυτό που αναρωτιέται βέβαια κανείς σχετικά με τους εν λόγω δημοσιογράφους είναι από πού απορρέει το αντίστροφο ταξικό μίσος δηλαδή προς τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ. Τους έχει βεβαιώσει κανείς ότι οι δικές τους επιχειρήσεις δεν θα κλείσουν ποτέ και ότι αυτοί δεν θα βρεθούν ποτέ άνεργοι;
Σταυρούλα Πουλημένη
Πηγή: alterthess.gr
Εκείνη την ώρα κάποιοι έκαναν διάλειμμα για κολατσιό ενώ ο Μάκης, εκπρόσωπος του σωματείου εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ ήταν βιαστικός γιατί θα ταξίδευε σε λίγες ώρες στην Ιταλία για να ενημερώσει συλλογικότητες που ενδιαφέρονταν για το εγχείρημα της συνεργατικής λειτουργίας του εργοστασίου. «Μεγαλώνει το Δίκτυο των υποστηρικτών στην Ιταλία» μου λέει και προσθέτει: «Η προσπάθειά μας έχει γίνει γνωστή σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Ήδη συλλογικότητες και αλληλέγγυοι από την Βουλγαρία, το Βέλγιο, την Αυστρία, την Γερμανία και την Γαλλία» στηρίζουν πολιτικά και πρακτικά το εγχείρημα και ενδιαφέρονται να μάθουν για τα προϊόντα μας.
Από την άνοιξη που οι εργαζόμενοι ανακοίνωσαν την έναρξη λειτουργίας του εργοστασίου, τις συναυλίες υποστήριξης και την επίσκεψη της Ναόμι Κλάιν στην ΒΙΟΜΕ πέρασε λίγος καιρός και οι εργαζόμενοι ήδη έχουν αποδείξει ότι μπορούν να εργάζονται χωρίς αφεντικά και να παράγουν προϊόντα και αυτό μάλιστα χωρίς την ελάχιστη βοήθεια από την πολιτική εξουσία. Η μόνη τους στήριξη το πλεόνασμα ψυχής που διαθέτουν και οι χιλιάδες αλληλέγγυοι που βρέθηκαν το προηγούμενο διάστημα στο πλευρό τους. Οι τελευταίοι πολλαπλασιάστηκαν και τώρα διακινούν τα προϊόντα τους και προωθούν την ιδέα ενός τρόπου οργάνωσης της εργασίας με εργατική αυτοδιεύθυνση ως απάντηση στο αδιέξοδο που οδηγούν χιλιάδες εργαζόμενους τα απανωτά λουκέτα στα εργοστάσια.
«Για να μην ακούγεται το κουτάλι στο πιάτο»
«Ξεκινήσαμε την παραγωγή φυσικών καθαριστικών τα οποία διακινούμε σε ανθρώπους και συλλογικότητες που μας υποστηρίζουν προκειμένου να καταφέρουμε να επιβιώσουμε και να συνεχίσουμε να ερχόμαστε στο εργοστάσιο» τονίζει ο Μ. Αναγνώστου και προσθέτει «Για να μπορούν οι εργαζόμενοι να πηγαίνουν στην οικογένειά τους ένα πιάτο φαΐ και, όπως είπε, και ένας ισπανός φίλος μας «να μην ακούγεται το κουτάλι στο πιάτο». Παράλληλα φυλάμε τις εγκαταστάσεις και τον μηχανολογικό εξοπλισμό από τυχόν πλιάτσικο. Αυτό δείχνει ότι μπορούμε να προχωρήσουμε».
«Η δουλειά ξεκινάει κάθε μέρα με έναν καφέ και την συζήτηση τι και σε ποιά ποσότητα θα παραχθεί, τι θα κάνει ο καθένας και αφού γύρω στις 3μ.μ. ολοκληρωθεί, ξεκινούν οι βάρδιες» σημειώνει ο Δημήτρης Κοματσιούλης που ανακατεύει εκείνη την ώρα το σαπούνι ενώ οι υπόλοιποι το συσκευάζουν στα μικρά πλαστικά μπουκαλάκια. Ο Δημήτρης εργαζόταν μέχρι το εργοστάσιο να εγκαταλειφθεί, όπως και οι υπόλοιποι στην παραγωγή δομικών υλικών η οποία όμως δεν μπορεί ξεκινήσει ακόμη γιατί εκτός από τα απαραίτητα χρήματα για πρώτες ύλες λείπει και το κατάλληλο νομικό πλαίσιο για να λειτουργήσει χωρίς προσκόμματα και νομικά εμπόδια μια συνεργατική επιχείρηση.
«Η πράξη όμως έγινε, έχουμε ξεκινήσει την λειτουργία του εργοστασίου χωρίς αφεντικά και παράγουμε προϊόντα οικολογικά και φτηνά για τον κόσμο» σημειώνει ο Δημήτρης ενώ ο Μάκης προσθέτει ότι «αν λειτουργήσει κανονικά το εργοστάσιο, ακόμα και με τα λίγα καθαριστικά που παράγουμε, θα καταφέρουμε σύντομα να τετραπλασιάσουμε τον κύκλο εργασιών που είχε η προηγούμενη επιχείρηση».
Η κυβέρνηση επιστρατεύει πάντα τους εργαζόμενους, τα αφεντικά ποτέ
Ο Φίλλιπος Χαρίδης μας λέει την δική του ιστορία για την απόφαση που πήρε να συμμετέχει στο αυτοδιαχειριστικό εγχείρημα. «Εγώ βγήκα έξω και έψαξα για δουλειά, δεν υπάρχει τίποτα και να ήθελα να κάνω διαφορετικά δεν μπορούσα»
Σχετική με την ουσία του εγχειρήματος τονίζει ότι «για τον ίδιο είναι η μοναδική λύση για μια χώρα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει». «Με τόσα εργοστάσια να εγκαταλείπονται απορείς γιατί η κυβέρνηση δεν δίνει εκείνη το κίνητρο να μπουν οι εργαζόμενοι να τα λειτουργήσουν» τονίζει για να καταλήξει ότι « η κυβέρνηση ξέρει να επιστρατεύει μόνο τους απεργούς εκπαιδευτικούς, τα αφεντικά ποτέ»
Σε ένα δωματιάκι έξω από το χώρο παραγωγής βρίσκεται η Δήμητρα Φωτίδου άνεργη φοροτεχνικός και καινούριο μέλος της "ομάδας". Η Δήμητρα έμαθε πριν λίγους μήνες από συλλογικότητες της πόλης για την πρόθεση των εργαζομένων να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους και αποφάσισε να συμμετέχει βοηθώντας στα οικονομικά ζητήματα αλλά και σε κείνα που αφορούν την ίδια την λειτουργία του εργοστασίου. «Ο συνεργατισμός και γενικότερα το γεγονός ότι όλοι συμμετέχουμε ισότιμα στο εγχείρημα και αποφασίζουμε ισότιμα για όλα τα ζητήματα είναι το πιο ισχυρό μοντέλο εργασίας που ταιριάζει περισσότερο στα ανθρώπινα όντα και άρα είναι το μέλλον της ανθρωπότητας» λέει και προσθέτει ότι κατά τη γνώμη της είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν και οι άλλοι εργαζόμενοι τόσο για λόγους επιβίωσης όσο και για μια παραγωγή που θα σέβεται το περιβάλλον και τον άνθρωπο.
Να υπενθυμίσουμε ότι παρά το γεγονός ότι πριν μερικούς μήνες ο Υφυπουργός Εργασίας σε συνάντηση με τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ είχε δηλώσει «ότι είναι ώριμες οι συνθήκες να περάσουν τα εργοστάσια στα χέρια των εργαζομένων» δεν προχώρησε σε καμία συγκεκριμένη ενέργεια στήριξης. Οι εργαζόμενοι εκτός από την δημιουργία νομικού πλαισίου ζητούσαν από τότε τη χρηματοδότηση τους μέσω της επιδότησης του ΟΑΕΔ για νέες επιχειρήσεις συν την εφάπαξ καταβολή του επιδόματος ανεργίας. Επίσης ζητούσαν την καταβολή του δανείου 1,9 εκατ. ευρώ που είχε δοθεί από την ΒΙΟΜΕ στην μητρική Φίλκεραμ έναντι των δεδουλευμένων που ακόμη τους χρωστάει ο εργοδότης. Και ενώ η κυβέρνηση έσωζε τη μία μετά την άλλη τις πτωχευμένες τράπεζες από την χρεοκοπία δεν έδωσε ούτε μισό ευρώ στους εργαζόμενους που εγκαταλείφθηκαν στην κυριολεξία από τον εργοδότη τους και ο οποίος άφησε παράλληλα τεράστια χρέη στην επιχείρηση που κάθε μέρα αυξάνονται (χρέη προς προμηθευτές, ΙΚΑ, ηλεκτρικό ρεύμα κα). Τότε πήραν και την απόφαση να ξεκινήσουν την λειτουργία του εργοστασίου αντί να περιμένουν να υλοποιηθούν «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».
Ενορχηστρωμένη επίθεση στη ΒΙΟΜΕ
Κάποιοι δημοσιογράφοι το τελευταίο διάστημα ξεσπαθώνουν εναντίον της ΒΙΟΜΕ και γενικότερα της ιδέας της αυτοδιαχείρισης, δημιουργώντας υποψίες για μελλοντική ενορχηστρωμένη επίθεση στο εργοστάσιο. Δεν είναι τυχαία εξάλλου η ερώτηση του δημοσιογράφου κ. Τελλίδη του Έθνους προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στο Βελλίδειο την προηγούμενη Κυριακή σχετικά με την «επιτυχία» του εγχειρήματος και αν αυτό συνιστά μοντέλο για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Ο κ. Τελλίδης αναφέρθηκε ακόμη στην εικόνα του εργοδότη κ. Φιλίππου, έτσι όπως παρουσιάζεται σε σύνθημα των αλληλέγγυων «κάτω τα αφεντικά» και αναρωτήθηκε πόσο καλό ή κακό ήταν το αφεντικό της PHILKERAM JOHNSON, της ΒΙΟΜΕ, 82 χρόνων σήμερα, που τρέχει από φυλακή σε φυλακή» ενώ ο λαός της Θεσσαλονίκης «ξέρει» για την βοήθεια που έδωσε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης.
\Την απάντηση στα ερωτήματα αυτά την δίνουν πάλι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. «Το μοντέλο αυτό συνιστά μοντέλο ανάπτυξης και για αυτό υπάρχει ενδιαφέρον και στις χώρες της Ευρώπης τόσο σχετικά με το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης όσο και με το άμεσα οικονομικό μιας και εκεί εγκαταλείπονται εργοστάσια. Οι κεφαλαιούχοι τοποθετούν τα χρήματά τους στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και εγκαταλείπουν την παραγωγή» λέει ο Μ. Αναγνώστου και προσθέτει: «Εμείς τους λέμε καλώς να βάλουν τα χρήματά τους όπου θέλουν, εμείς αναλαμβάνουμε την παραγωγή. Αυτό μόνο είπαμε. Το αν τελικά απορρέει και ένα ταξικό μίσος προς αυτούς είναι γιατί εγκατέλειψαν το εργοστάσιο και δεν κατέβαλαν ούτε τα δεδουλευμένα. Αν τον συγκεκριμένο κύριο τον χρωστάει το Έθνος δεδουλευμένα και δεν θέλει να τα διεκδικήσει δικαίωμα του. Εμείς διεκδικούμε να πάρουμε με κάθε τρόπο και τα λεφτά μας και τις δουλειές που καταφέραμε να έχουμε και θα προσπαθήσουμε να μεγαλώσουμε την προσπάθεια αυτή και να συμμετέχουν και άλλοι συνάδελφοι άνεργοι στο εγχείρημα».
Αυτό που αναρωτιέται βέβαια κανείς σχετικά με τους εν λόγω δημοσιογράφους είναι από πού απορρέει το αντίστροφο ταξικό μίσος δηλαδή προς τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ. Τους έχει βεβαιώσει κανείς ότι οι δικές τους επιχειρήσεις δεν θα κλείσουν ποτέ και ότι αυτοί δεν θα βρεθούν ποτέ άνεργοι;
Σταυρούλα Πουλημένη
Πηγή: alterthess.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε, για το σχόλιό σας!
Για οποιοδήποτε θέμα, επικοινωνήστε
με το mail του OPENwind NETwork
(openwind13@gmail.com)