ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ...

 της Niki Vikou 

"Μόνον όποιος δεν έχει ζήσει την προσφυγιά κι είναι απολίτιστος φέρεται έτσι. Ντρέπομαι για το κράτος μας, ντρέπομαι και για μας που δεν αντιδρούμε.

(...) Ήμουνα δέκα χρονών κι ο αδελφός μου 8, όταν περάσαμε στις πλάτες του πατέρα και του θείου μου, που κολυμπούσαν, απέναντι, μαζί με την γιαγιά μου και τη θεία μου Πηγή, κοπέλλα τότε.

 Ο παππούς σου και ο αδελφός του ο Γιώργος, θεός χωρέστον, όπως και ο θείος μου ο Πάνος από την πλευρά της μητέρας μου και πολλοί άλλοι  Σαμιώτες, από την πρώτη στιγμή πέρασαν στην αντίσταση. Οι δυο τους, κρυμμένοι μέσα στο μουσείο ήταν υπεύθυνοι για την επικοινωνία μέσω του ασυρμάτου με τους Άγγλους στην Τουρκία και μεταξύ των άλλων, κανόνιζαν και την φυγάδευση όσων συντρόφων τους κινδύνευαν να συλληφθούν. Ένα βράδυ, ήρθε και η δική μας σειρά, φύγαμε σαν κλέφτες μεσ΄το σκοτάδι, μιας και υπήρχαν βάσιμες υπόνοιες, πως κάποιοι πρόδωσαν την επιχείρηση και δεν θα αργούσαν οι Γερμανοί να φτάσουν στους δικούς μου. Η επικοινωνία μέσω του ασυρμάτου για να ζητήσουν  βάρκα ήταν επικίνδυνη πια,  για αυτό και το νυχτερινό κολύμπι.

Μόλις μας παρέλαβαν οι σύμμαχοι,  χώρησαν τους άντρες από τις γυναίκες, μας φόρτωσαν σε στρατιωτικά φορτηγά και μας κατέβασαν νότια, εκεί που τώρα είναι τα Παλαιστινιακά εδάφη. Εκεί μας βάλανε σε καταυλισμούς και μας φυλάγαν γύρω - γύρω με σκοπιές. Να φύγουμε να πάμε πού; Είχαμε και το σαπούνι μας και τα ρούχα μας και το φαγητό μας και το σχολείο μας. Ελευθερία όμως δεν είχαμε. Ο κόσμος άρχιζε και τελείωνε στο συρματόπλεγμα. Δεν μας ανήκε η ζωή μας, άλλοι καθόριζαν τα πάντα για αυτήν.

Δεν ξέρεις τι είναι να αφήνεις τον τόπο σου και να τραβάς στο άγνωστο με κίνδυνο της ζωής σου, όχι επειδή τόθελες, αλλά γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς!.

Κάθε φορά που ακούω για τις αθώες ψυχές  που πνίγονται στο Αιγαίο ματώνει η ψυχή μου. Μπορεί κι εμείς νάμασταν στην θέση τους πριν εβδομήντα χρόνια και να μην είχες καν γεννηθεί εσύ. Για αυτό, πάντα, μαζί με τους αγαπημένους μου κι αυτούς που χάσαμε στον πόλεμο, τους μνημονεύω  τα ψυχοσάββατα, όσο κι αν οι παπάδες με κοιτούν περίεργα καμιά φορά όταν διαβάζουν "αγνώστων  μεταναστών" Τους ανάβω κι ένα κερί, αφού η έρμη η μάνα τους, θαρρεί πως είναι ζωντανοί και δεν υπάρχει κανένας  να τους κλάψει. Δεν ξέρω αν είναι χριστιανοί, Μωαμεθανοί ή κάτι άλλο, ο Θεός είναι ένας, όσα ονόματα κι αν του έδωσαν οι άνθρωποι κι όλοι μας είμαστε για αυτόν δικά του πλάσματα, όποια γλώσσα, όποιο χρώμα, όποια πατρίδα, όποια θρησκεία κι αν έχουμε. 

Άκουγα όσα γίνανε εχθές στην Αμυγδαλέζα και τρελάθηκα!  Πως είναι δυνατόν οι Έλληνες να καταντήσουμε έτσι; Εμείς τον ξένο τον σεβόμασταν και τον τιμούσαμε πάντα. Πως είναι δυνατόν να χτυπάς, να κακομεταχειρίζεσαι αθώους ανυπεράσπιστους ανθρώπους, σαν να είναι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες, επειδή είχαν την ατυχία να πέσουν στην ανάγκη σου; Ψάχνουν λέει τους δραπέτες! Γιατί δραπέτες; Επειδή δεν ανέχονται να τους συμπεριφέρονται σαν να είναι ζώα; Το δικαίωμά τους, όπως έχουν χρέος,  στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια διεκδικούν. Αυτό είναι βαρβαρότητα κορίτσι μου, ο σεβασμός στον άλλον είναι πολιτισμός κι όχι μονάχα η ακρόπολη!

(Μονόλογος, της υπέργηρης μητέρας μου,  σε χθεσινοβραδυνή μας τηλεφωνική επικοινωνία)