Ο πόλεμος και η διπλή υποταγή του Σαμαρά

Ποιο πρόβλημα θα λύσει η σχεδιαζόμενη στρατιωτική επιχείρηση της αμερικανικής συμμαχίας των προθύμων στη Συρία; Γίνεται την επομένη των ανεξακρίβωτων καταγγελιών ότι ο Άσαντ, νικητής του εμφυλίου πολέμου, έριξε χημικά εναντίον αμάχων. Θα ακολουθηθεί το "μοντέλο Λιβύη", δηλαδή αεροπορικές επιδρομές για κάλυψη και ανεφοδιασμό των αντίπαλων του καθεστώτος, με στόχο να έχει και ο Άσαντ την τύχη του Καντάφι. Ποιοι είναι ακριβώς οι αντιπολιτευόμενοι; Ανάμεσά τους κυριαρχούν οι ομάδες του Τζιχάντ και οι μαχητές της Αλ Κάιντα. Πιστεύει η δυτική συμμαχία των προθύμων ότι θα επέλθει σταθερότητα στην περιοχή; Πώς είναι δυνατόν να ανατρέπεται πραξικοπηματικά στην Αίγυπτο εκλεγμένος πρόεδρος, στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, ενώ στη Συρία να διευκολύνεται ή και να επιδιώκεται η νίκη της Αλ Κάιντα;


Αυτός ο πόλεμος δεν έχει καμία σχέση με την αναγκαία τιμωρία των ενόχων για εγκληματικές πράξεις, όπως είναι η χρήση χημικών όπλων. Αυτός ο πόλεμος ακούγεται ως απόηχος του νεο-αποικιακού σχεδίου του Μπους για την "εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στη Μ. Ανατολή", με βάση το οποίο έγινε ο πόλεμος στο Ιράκ - και όλοι γνωρίζουμε τα επακόλουθα. Αυτός ο πόλεμος εξυπηρετεί σχεδιασμούς που φτάνουν βαθιά μέχρι το Ιράν και φέρνουν σε αντιπαράθεση μεγάλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα, με τις πρώην αποικιακές χώρες (Βρετανία, Γαλλία) και τις ΗΠΑ, σε μια εποχή όπου το ζητούμενο δεν είναι η παλινδρόμηση σε κάποιου είδους Ψυχρό Πόλεμο, αλλά η διεθνής συνεργασία για την αντιμετώπιση της οικονομικής και της οικολογικής κρίσης.

Η φωτιά της αποσταθεροποίησης που θα ανάψει δεν θα σβήσει στις βόρειες ακτές της Αφρικής και της Ασίας. Τα κύματα των προσφύγων, ανάμεσά τους πιθανότατα και φανατικοί ισλαμιστές επιρρεπείς στην τρομοκρατία, θα φτάσουν στην Ευρώπη, με πρώτο σταθμό την Ελλάδα. Η αντιπαράθεση των μεγάλων δυνάμεων δεν θα περιοριστεί στη Μ. Ανατολή, αλλά είναι πιθανό να επηρεάσει και τη χώρα μας, που, σύμφωνα με τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, προσβλέπει στην προσέλευση επενδύσεων από τη Ρωσία και την Κίνα.

Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί ο Σαμαράς πήγε κατακαλόκαιρο στην Ουάσιγκτον. Ανέλαβε δεσμεύσεις για τον πόλεμο, των οποίων το πρώτο βήμα είναι η αμέριστη προσφορά στρατιωτικών διευκολύνσεων για τις επιχειρήσεις, καθώς και η συγκρότηση άξονα με το Ισραήλ. Αυτές οι δεσμεύσεις, τις οποίες καμιά άλλη μεσογειακή χώρα, αλλά ούτε και η Γερμανία, έχει αναλάβει, με δεδομένη τη γεωγραφική θέση μας, εκθέτουν την Ελλάδα. Με δεδομένη μάλιστα την οικονομική κρίση και την κατάρρευση της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας, η Ελλάδα δείχνει να γλιστράει ανεπαίσθητα προς τη Μ. Ανατολή. Όταν γίνει αντιληπτή αυτή η γεωπολιτική μετακίνηση, που συνδυάζεται με την παράδοση στην αμερικανική ομπρέλα προστασίας, τότε θα είναι αργά να μιλήσουν οι κυρίαρχοι κύκλοι της χώρας για τον κίνδυνο η Ελλάδα να βγει εκτός ευρώ.

Η παιδαριώδης σύλληψη Σαμαρά συνίσταται στην οικονομική υποταγή του στη Μέρκελ και στη γεωπολιτική πρόσδεση της χώρας στον υπό αμερικανική κηδεμονία άξονα με το Ισραήλ. Πρόκειται για το δόγμα της διπλής υποτέλειας. Ό,τι χειρότερο δηλαδή για τη χώρα και τους πολίτες της.

Υπ' αυτό το πρίσμα είναι κατανοητή η προσπάθεια του Σαμαρά να εμφανίσει την κυβέρνησή του ως "προπύργιο ασφάλειας και σταθερότητας σε μια περιοχή που φλέγεται", όπως είπε χθες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Με ελάχιστα αποκρυπτόμενη κινδυνολογία πρόσθεσε ότι "πέρυσι η χώρα ήταν πηγή αστάθειας για ολόκληρη την Ευρώπη" και "πρέπει να ενισχύσουμε την εσωτερική σταθερότητα". Προφανώς η εσωτερική σταθερότητα δεν κινδυνεύει από τον Άσαντ, αλλά από κάποιον "εσωτερικό εχθρό". Ακόμη και μπροστά στις φλόγες του πολέμου στη "γειτονιά" μας, ο Σαμαράς αποδεικνύεται αδίστακτος συκοφάντης και πολεμοκάπηλος. "Παίζει" με τον πόλεμο για να πείσει ότι η κυβέρνησή του μπορεί να προσφέρει "υπηρεσίες"! Προφανώς και πάλι εις βάρος της ειρήνης και της δημοκρατίας στη χώρα.


Πηγή: avgi.gr