Του Θωμά Σίδερη
Ήταν ένας προδιαγεγραμμένος θάνατος και ένα προαποφασισμένο λουκέτο. Το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ στη Χαλκίδα είχε σταματήσει την όποια παραγωγική διαδικασία από το 2011.
Τον περασμένο Φεβρουάριο, κατά τη διάρκεια συνάντησης του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Γάλλο ομόλογό του, μια συνάντηση στην οποία παραβρίσκονται και εκπρόσωποι γαλλικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, ο διευθύνων σύμβουλος της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ (λέγε με Lafarge) Πιερ Ντελεπλάνκ «καρφώνει» τον Αντώνη Σαμαρά και γυρίζοντας προς τον Φρανσουά Ολάντ τού εκφράζει την έντονη δυσαρέσκειά του για τα υπερβολικά διοικητικά βάρη που ταλαιπωρούν τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Τον ρωτά μάλιστα αν παρακολουθεί τις προσπάθειες που γίνονται στη χώρα προκειμένου να μειωθούν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες. Ο Γάλλος πρόεδρος με διπλωματικό τρόπο αποφεύγει να απαντήσει επί της ουσίας και ευλογεί τα γένια του λέγοντας ότι «εξειδικευμένοι Γάλλοι συμβάλλουν με την εμπειρία τους καθώς έχουν συγκροτήσει ειδική ομάδα υψηλόβαθμων στελεχών». Για να μην αφήσει απέξω από το παιχνίδι και τους Γερμανούς λέει χαρακτηριστικά: «Ταυτόχρονα, οι Γερμανοί έχουν αναλάβει τη βελτίωση των δομών και της λειτουργίας της τοπικής αυτοδιοίκησης. Και στους δύο τομείς γίνονται προσπάθειες, και επιτυγχάνεται πρόοδος».
Η πρόοδος, όπως την αντιλαμβάνονται οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, ήταν να κλείσει το εργοστάσιο της Χαλκίδας ένα μήνα μετά. Τον Φεβρουάριο του 2013, ο όμιλος Lafarge, o μεγαλύτερος παραγωγός και διανομέας τσιμέντου στον κόσμο, παρουσιάζει μια έκθεση οικονομικών αποτελεσμάτων, στην οποία η Ελλάδα κατέχει «εξέχουσα» θέση, αφού για το 2012 διαπιστώνει πτώση κατά 37,3% σε όγκους τσιμέντου στη χώρα μας. Ο γαλλικός όμιλος, ταυτόχρονα με τα αποτελέσματα του 2012, κάνει λόγο και για τις προοπτικές του 2013. Όσον αφορά στην Ελλάδα, προβλέπει νέα μείωση του όγκου τσιμέντου της τάξης του 5% έως 10%. Αντίθετα προβλέπει 4% έως 7% αύξηση στις ΗΠΑ και 2% έως 5% αύξηση στην Αίγυπτο.
Φαίνεται ότι η μοίρα της ΑΓΕΤ –όπως προδιαγράφτηκε τις προηγούμενες δεκαετίες από τις πολιτικές ηγεσίες- είναι να αφήνει πίσω της εργοστάσια φαντάσματα. Ένα τέτοιο τεράστιο κουφάρι, απομεινάρι μιας παραμελημένης βιομηχανικής ιστορίας, βρίσκεται ακόμα στο μώλο της Δραπετσώνας.
Το προηγούμενο καλοκαίρι, στα πλαίσια ενός ντοκιμαντέρ για την εγκατάσταση των προσφύγων στη Δραπετσώνα και το πώς οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιήθηκαν ως φτηνά εργατικά χέρια, επισκέφτηκα το συγκεκριμένο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ. Οι άντρες της υπηρεσίας ασφαλείας της ΑΓΕΤ με το που βλέπουν το τηλεοπτικό συνεργείο εξαγριώνονται. Ζητάμε να μας αφήσουν να πάρουμε μερικά πλάνα. Ρητά και κατηγορηματικά μας λένε «απαγορεύεται». Απομακρυνόμαστε και ανηφορίζουμε προς τον Υδατόπυργο. Παραβιάζουμε κάτι συρματοπλέγματα και χωρίς πολλές περιστροφές ξεκινάμε το γύρισμα. Είναι Κυριακή, αργά το απόγευμα και ο ήλιος κοντεύει να βασιλέψει. Απέναντί μου είναι ο Ευθύμης Θεοδωρίδης, ένας άνθρωπος που δούλεψε για περισσότερο από τριάντα χρόνια ως οδηγός στο Τσιμεντάδικο. «Οι πιο
πολλοί δουλεύανε εδώ… Θυμάμαι σαν παιδάκι τους εργάτες να κουβαλάνε με τα χέρια τους τα σακιά με το τσιμέντο».
Το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ στη Δραπετσώνα άρχισε να λειτουργεί το 1907 και δυο χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε εκεί το εργοστάσιο των Λιπασμάτων. Η εγκατάσταση των εργοστασίων αυτών στηρίχτηκε στη λογική ότι οι βιομηχανίες πρέπει να βρίσκονται κοντά σε λιμάνι και να διαθέτουν δική τους αποβάθρα, ώστε να μειώνεται το κόστος μεταφοράς των πρώτων υλών. Βάσει αυτής της οικονομικής θεωρίας μεταφέρθηκαν το 1911 τα ναυπηγεία του Πειραιά στον όρμο Κερατσινίου, με απόφαση του τότε υπουργού Εμμανουήλ Ρέπουλη.
Όπως σημειώνει και ο Νίκος Μπελαβίλας στην εισήγησή του στα πλαίσια του συνεδρίου «Γεωγραφίες της Μητρόπολης-Όψεις του φαινομένου στον ελληνικό χώρο», το 1979 αρχίζει η διαδικασία μετεγκατάστασης των βιομηχανιών από την Αττική, σε συνδυασμό με ένα δυναμικό εκείνη την εποχή συνοικιακό κίνημα το οποίο απαιτούσε το κλείσιμο των εργοστασίων για περιβαλλοντικούς λόγους.
Από το 1996 που δρομολογήθηκε το κλείσιμο των Λιπασμάτων, η Εθνική Τράπεζα, ιδιοκτήτης πλέον του χώρου, έδειξε προθέσεις αξιοποίησης του οικοπέδου. Η γείτονας Caltsestruggi, ιδιοκτήτης τότε της ΑΓΕΤ Ηρακλής, και οι διάδοχοι Blue Circle και Lafarge, άρχισαν επίσης να συζητούν τις δυνατότητες αξιοποίησης των εκτάσεων του Τσιμεντάδικου.
Το κουφάρι της ΑΓΕΤ στη Δραπετσώνα είναι ακόμα εκεί για να θυμίζει τους βιομηχανικούς εργάτες που βρέθηκαν στο δρόμο, αν και με το αίμα και τον ιδρώτα τους είχαν στηρίξει την όποια παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Οι παγωμένες τσιμινιέρες όμως θυμίζουν και κάτι ακόμα: Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα είδαν τις επιχειρήσεις αυτές σαν «δωράκια» σε οικονομικούς και πολιτικούς φίλους τους, αφού πρώτα μας έπεισαν ότι ήταν ζημιογόνες και προβληματικές.
left.gr
Τον περασμένο Φεβρουάριο, κατά τη διάρκεια συνάντησης του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Γάλλο ομόλογό του, μια συνάντηση στην οποία παραβρίσκονται και εκπρόσωποι γαλλικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, ο διευθύνων σύμβουλος της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ (λέγε με Lafarge) Πιερ Ντελεπλάνκ «καρφώνει» τον Αντώνη Σαμαρά και γυρίζοντας προς τον Φρανσουά Ολάντ τού εκφράζει την έντονη δυσαρέσκειά του για τα υπερβολικά διοικητικά βάρη που ταλαιπωρούν τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Τον ρωτά μάλιστα αν παρακολουθεί τις προσπάθειες που γίνονται στη χώρα προκειμένου να μειωθούν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες. Ο Γάλλος πρόεδρος με διπλωματικό τρόπο αποφεύγει να απαντήσει επί της ουσίας και ευλογεί τα γένια του λέγοντας ότι «εξειδικευμένοι Γάλλοι συμβάλλουν με την εμπειρία τους καθώς έχουν συγκροτήσει ειδική ομάδα υψηλόβαθμων στελεχών». Για να μην αφήσει απέξω από το παιχνίδι και τους Γερμανούς λέει χαρακτηριστικά: «Ταυτόχρονα, οι Γερμανοί έχουν αναλάβει τη βελτίωση των δομών και της λειτουργίας της τοπικής αυτοδιοίκησης. Και στους δύο τομείς γίνονται προσπάθειες, και επιτυγχάνεται πρόοδος».
Η πρόοδος, όπως την αντιλαμβάνονται οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, ήταν να κλείσει το εργοστάσιο της Χαλκίδας ένα μήνα μετά. Τον Φεβρουάριο του 2013, ο όμιλος Lafarge, o μεγαλύτερος παραγωγός και διανομέας τσιμέντου στον κόσμο, παρουσιάζει μια έκθεση οικονομικών αποτελεσμάτων, στην οποία η Ελλάδα κατέχει «εξέχουσα» θέση, αφού για το 2012 διαπιστώνει πτώση κατά 37,3% σε όγκους τσιμέντου στη χώρα μας. Ο γαλλικός όμιλος, ταυτόχρονα με τα αποτελέσματα του 2012, κάνει λόγο και για τις προοπτικές του 2013. Όσον αφορά στην Ελλάδα, προβλέπει νέα μείωση του όγκου τσιμέντου της τάξης του 5% έως 10%. Αντίθετα προβλέπει 4% έως 7% αύξηση στις ΗΠΑ και 2% έως 5% αύξηση στην Αίγυπτο.
Φαίνεται ότι η μοίρα της ΑΓΕΤ –όπως προδιαγράφτηκε τις προηγούμενες δεκαετίες από τις πολιτικές ηγεσίες- είναι να αφήνει πίσω της εργοστάσια φαντάσματα. Ένα τέτοιο τεράστιο κουφάρι, απομεινάρι μιας παραμελημένης βιομηχανικής ιστορίας, βρίσκεται ακόμα στο μώλο της Δραπετσώνας.
Το προηγούμενο καλοκαίρι, στα πλαίσια ενός ντοκιμαντέρ για την εγκατάσταση των προσφύγων στη Δραπετσώνα και το πώς οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιήθηκαν ως φτηνά εργατικά χέρια, επισκέφτηκα το συγκεκριμένο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ. Οι άντρες της υπηρεσίας ασφαλείας της ΑΓΕΤ με το που βλέπουν το τηλεοπτικό συνεργείο εξαγριώνονται. Ζητάμε να μας αφήσουν να πάρουμε μερικά πλάνα. Ρητά και κατηγορηματικά μας λένε «απαγορεύεται». Απομακρυνόμαστε και ανηφορίζουμε προς τον Υδατόπυργο. Παραβιάζουμε κάτι συρματοπλέγματα και χωρίς πολλές περιστροφές ξεκινάμε το γύρισμα. Είναι Κυριακή, αργά το απόγευμα και ο ήλιος κοντεύει να βασιλέψει. Απέναντί μου είναι ο Ευθύμης Θεοδωρίδης, ένας άνθρωπος που δούλεψε για περισσότερο από τριάντα χρόνια ως οδηγός στο Τσιμεντάδικο. «Οι πιο
πολλοί δουλεύανε εδώ… Θυμάμαι σαν παιδάκι τους εργάτες να κουβαλάνε με τα χέρια τους τα σακιά με το τσιμέντο».
Το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ στη Δραπετσώνα άρχισε να λειτουργεί το 1907 και δυο χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε εκεί το εργοστάσιο των Λιπασμάτων. Η εγκατάσταση των εργοστασίων αυτών στηρίχτηκε στη λογική ότι οι βιομηχανίες πρέπει να βρίσκονται κοντά σε λιμάνι και να διαθέτουν δική τους αποβάθρα, ώστε να μειώνεται το κόστος μεταφοράς των πρώτων υλών. Βάσει αυτής της οικονομικής θεωρίας μεταφέρθηκαν το 1911 τα ναυπηγεία του Πειραιά στον όρμο Κερατσινίου, με απόφαση του τότε υπουργού Εμμανουήλ Ρέπουλη.
Όπως σημειώνει και ο Νίκος Μπελαβίλας στην εισήγησή του στα πλαίσια του συνεδρίου «Γεωγραφίες της Μητρόπολης-Όψεις του φαινομένου στον ελληνικό χώρο», το 1979 αρχίζει η διαδικασία μετεγκατάστασης των βιομηχανιών από την Αττική, σε συνδυασμό με ένα δυναμικό εκείνη την εποχή συνοικιακό κίνημα το οποίο απαιτούσε το κλείσιμο των εργοστασίων για περιβαλλοντικούς λόγους.
Από το 1996 που δρομολογήθηκε το κλείσιμο των Λιπασμάτων, η Εθνική Τράπεζα, ιδιοκτήτης πλέον του χώρου, έδειξε προθέσεις αξιοποίησης του οικοπέδου. Η γείτονας Caltsestruggi, ιδιοκτήτης τότε της ΑΓΕΤ Ηρακλής, και οι διάδοχοι Blue Circle και Lafarge, άρχισαν επίσης να συζητούν τις δυνατότητες αξιοποίησης των εκτάσεων του Τσιμεντάδικου.
Το κουφάρι της ΑΓΕΤ στη Δραπετσώνα είναι ακόμα εκεί για να θυμίζει τους βιομηχανικούς εργάτες που βρέθηκαν στο δρόμο, αν και με το αίμα και τον ιδρώτα τους είχαν στηρίξει την όποια παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Οι παγωμένες τσιμινιέρες όμως θυμίζουν και κάτι ακόμα: Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα είδαν τις επιχειρήσεις αυτές σαν «δωράκια» σε οικονομικούς και πολιτικούς φίλους τους, αφού πρώτα μας έπεισαν ότι ήταν ζημιογόνες και προβληματικές.
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε, για το σχόλιό σας!
Για οποιοδήποτε θέμα, επικοινωνήστε
με το mail του OPENwind NETwork
(openwind13@gmail.com)