Η Χρυσή Αυγή, ο «εθνικομπολσεβικισμός» και η νεοφιλελεύθερη αερολογία

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης

Η υποτιθέμενη ηγεμονία: Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα προκάλεσε το γενικότερο ενδιαφέρον για το «μόρφωμα», όπως το αποκάλεσαν δηκτικά, αλλά με προφανή διάθεση εξευμενισμού των κινδύνων που απορρέουν από αυτό, τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης: αναφέρομαι στο νατσιστικό φαινόμενο του πολιτικοποιημένου εγκλήματος – η υποβάθμιση της σημασίας του γινόταν από την πρώτη στιγμή της εισόδου των νατσιστών στην Βουλή.

Μερικές φορές η τυφλότητα έφθανε στα άκρα και στον παραλογισμό: ο γνωστός αρθογράφος Τάκης Μίχας σε ένα κείμενό του με τον τίτλο «Γιατί «όχι» εθνικοσοσιαλιστές;» [Protagon.gr, 14 Ιουλίου 2013] προσπάθησε να αποδώσει με άκρως αφελή τρόπο ιδεολογικές συγγένειες στα «υποτιθέμενα» άκρα της ελληνικής κοινωνίας – οι ισχυρισμοί περί άκρων οφείλουν να είναι ακριβείς, τεκμηριωμένοι γιατί στην αντίθετη περίπτωση προξενούν σύγχυση και φέρνουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που υποτίθεται ότι επιδιώκουν.

Στο συγκεκριμένο άρθρο ο νεοφιλελεύθερος Τάκης Μίχας επιχειρεί με μια ορολογία που χρήζει περαιτέρω «επεξεργασίας» να κατακεραυνώσει τους αντιπάλους τους, της «εθνικομπολσεβικικής Αριστεράς»: δε θα ασχοληθώ με το δόκιμο ή όχι του όρου «εθνικομπολσεβικικός», αλλά θα επικεντρώσω την κριτική μου στην υποτιθέμενη «ηγεμονία» της Αριστεράς  - ένας όρος που καταδηλώνει ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς είναι η υποτιθέμενη χρήση του όρου «ναζί» από τους «Αριστερούς». Η χρήση του όρου «ναζί» για τα μέλη της Χρυσής Αυγής, κατά τον Τάκη Μίχα εντάσσεται στην υποτιθέμενη ιδεολογική κυριαρχία της «Αριστεράς» στη δημόσια σφαίρα, και δη στη χρήση της γλώσσας: για το θιασώτη του νεοφιλελευθερισμού είναι αυταπόδεικτο ότι τα «γλωσσικά κατασκευάσματα» της «εθνικομπολσεβικικής Αριστεράς» «χρησιμοποιούνται κατά κόρον  ακόμη και από δημοκρατικά ΜΜΕ που δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν το πρόβλημα» - τα παραδείγματά του αφορούν τη χρήση των όρων «δυνάμεις καταστολής», «αντιεξουσιαστής», και κατά παράδοξο τρόπο, τον όρο «ναζί». Η τελευταία περίπτωση αφορά στο «πιο ενδιαφέρον, πρόσφατο παράδειγμα», δηλαδή στο «χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής ως ναζί»: ο νεοφιλελεύθερος γνωμηγήτορας διερωτάται με σχετική κουτοπονηριά για τους λόγους «που χρησιμοποιείται αυτός ο ξένος όρος τη στιγμή που υπάρχει ένας ελληνικός όρος για να αποδώσει το ίδιο φαινόμενο –δηλαδή «εθνικοσοσιαλιστής»» - είναι προφανές ότι ο Τάκης Μίχας προσπαθεί να χειραγωγήσει μέσω της επιλεκτικής χρήσης του λόγου, αγνοώντας εσκεμμένα ότι το «ναζί», «νάτσι», συνδηλώνει άλλα πράγματα από ό,τι ο ιστορικός όρος «εθνικοσοσιαλιστής». Αφορά στο παρόν και όχι στο παρελθόν: υπό αυτή την έννοια είναι εγκληματική η προσπάθεια εξοικείωσης με το νεονατσιστικό φαινόμενο με τη χρήση μιας άλλης λέξης πιο «αθώας» - ο νεοφιλελεύθερος αρθρογράφος προσπαθεί να απαλλάξει τους «χρυσαυγίτες» από το αρνητικό φορτίο του χιτλερισμού και της μοναδικής απανθρωπίας του μέσω της χρήσης ενός άλλου πιο «οικείου» όρου.

Ο Ρωμιός: Στο κουτοπόνηρο ερώτημα «Γιατί, λοιπόν, «ναζί» και όχι «εθνικοσοσιαλιστής»;», η αυθυπνωτισμένη, από τη λογική των αντιμαχομένων στρατοπέδων καρλσμιτιανού τύπου, συνείδηση έχει έτοιμη την απάντηση: «…η εξαφάνιση του ελληνικού όρου «εθνικοσοσιαλιστής» εξυπηρετεί καίριες σκοπιμότητες  του κομιτάτου» - το «κομιτάτο», κάτι σαν προέκταση του «εαμοβούλγαροι», είναι η αντικομουνιστική ιδεοληπτική εμμονή με την οποία  προσπαθεί ο νεοφιλελεύθερος να εξημερώσει την ελληνική νεονατσιστική απανθρωπία μέσω της αυθαίρετης εξίσωσης των δύο «άκρων».

Ο νεοφιλεύθερος προχωράει ακόμη περισσότερο: «Κατ΄ αρχάς ο όρος «ναζί» απευθύνεται στα σμιλεμένα από την Αριστερά «αντι-ιμπεριαλιστικά» αντανακλαστικά του Ρωμιού» - φαίνεται ότι η ιδεολογική ισχύς της ελληνικής Αριστεράς έχει εξακοντιστεί σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, εφόσον ο όρος «νάτσι» χρησιμοποιείται με τον ίδιο τρόπο και σε άλλους τόπους (η συγκεκριμένη χρήση του όρου Ρωμιός δεν είναι άμοιρη αρνητικών συνδηλώσεων: συν τοις άλλοις ο Τάκης Μίχας  φαίνεται πως υποφέρει και από μισαυτία).

Στην επιχειρηματολογία του μπορεί να διακρίνει κανείς κατάλοιπα της αντικομουνιστικής εμφυλιοπολεμικής ρητορείας υπό νέα μορφή: ο αθέατος Ρωμιός κομμουνιστής, που συνωμοτεί, διαφθείρει, προπαρασκευάζει, απεργάζεται το κακό της κοινωνίας – υπάρχει κίνδυνος και ας μην τον βλέπουμε, τώρα ο «κομμουνιστής» δεν προετοιμάζει εισβολές, καταστροφές, τρίτους γύρους και τα τοιαύτα, αλλά προετοιμάζει την ανατροπή μέσω του ελέγχου της γλώσσας (η αναφορά στον Τζορτζ  Όργουελ προσδίδει και την απαραίτητη αύρα λογιότητας στα γραφόμενα).

Κατά την αυθαίρετη ερμηνεία του αρθρογράφου «ο όρος «ναζί» σχετίζεται και παραδηλώνει «Γερμαναράδες» - κάτι που ασφαλώς δεν συμβαίνει με τον όρο «εθνικοσοσιαλιστής»»: ο νεοφιλελεύθερος καταλογίζει ρατσιστική πρόθεση στους αντιπάλους του, κάτι που δικαιολογεί και το νεολογισμό «εθνικομπολσεβικικός» – μιας και ο όρος «εθνικοσοσιαλισμός» «δεν ακούγεται και ιδιαίτερα άσχημος».  Από το σημείο αυτό αρχίζει η κατρακύλα του Τάκη Μίχα στο βόρβορο της απάλειψης κάθε στοιχείου απανθρωπίας από το νεονατσιστικό «μόρφωμα» και αρχίζουν οι παράλογες ταυτίσεις των «άκρων» και οι ανοητολογίες του τύπου: ο όρος «εθνικοσοσιαλισμός» «συνδυάζει το αφήγημα του περιούσιου λαού («Έθνος») με το αφήγημα του νιρβάνα της αιώνιας δημοσιοϋπαλληλίας («Σοσιαλισμός»)».

Η εξημέρωση: Η ιδεοληπτική κουτοπονηριά  φανερώνεται  σε όλο της το μεγαλείο, η εξημέρωση του «κακού» γίνεται πλήρης με τον ακόλουθο  σαχλό ισχυρισμό: «Ένας άλλος σημαντικός λόγος για τον οποίο το Κομιτάτο έχει επιβάλλει τη χρήση του όρου «ναζί» αντί για «εθνικοσοσιαλιστές», είναι διότι με αυτόν τον τρόπο αποφεύγονται ενοχλητικές απορίες που αφορούν το σημασιολογικό πεδίο στο οποίο αναφέρεται ο όρος. Διότι μια τυχόν γενικευμένη χρήση του όρου «εθνικοσοσιαλιστής» σε κάποια φάση θα οδηγούσε κάθε καλόπιστο πολίτη να θέσει το ερώτημα: «Που διαφέρει ο σοσιαλισμός της Χ.Α. από αυτόν του Σύριζα ή του ΚΚΕ;» Τι κοινό έχουν για να χαρακτηρίζεται με τον ίδιο τρόπο» - και από τη στιγμή που απλά τεθεί αυτό το ερώτημα καταρρέει όλο το ιδεολογικό εποικοδόμημα που με τόση προσπάθεια και επιμονή οικοδομείται τα τελευταία 40 έτη».

Και εδώ εμφανίζεται η περίφημη «μεταπολίτευση» [«40 έτη»] σε ρόλο αποδιοπομπαίου τράγου: ο Τάκης Μίχας «μαρξίζει χυδαίως» αναφερόμενος σε «εποικοδόμημα» και επιμένει ότι ο «λατινογενής όρος» «νάτσι» αντί του ελληνικού εθνικοσοσιαλιστές «συσκοτίζει τις συνάφειες» των «πολιτικών χώρων» της Αριστεράς και της Χρυσής Αυγής – αυτά γραφόταν λίγους μήνες πριν δολοφονηθεί στον Πειραιά ο μουσικός Παύλος Φύσσας.

Το εκπληκτικό με τον νεοφιλελεύθερο γνωμηγήτορα είναι ότι προτείνει την χρήση του ελληνικού όρου «εθνικοσοσιαλιστής» ως ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση απαλλαγής του δημόσιου λόγου από «τη γλώσσα του Κομιτάτου» και αποφαίνεται χωρίς ενδοιασμούς: «Δεν υπάρχουν Έλληνες «ναζί». Υπάρχουν Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές» - οι φίλα προσκείμενοι προς  το «Κακό» αναφερόταν μέχρι και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στα «παιδιά». Μια μορφή εξοικείωσης με το «Κακό», όπως άλλωστε και ο γερμανικός όρος «Νάτσι»  ως ταυτόσημος με το βαυαρικό υποκοριστικό του Ιγνατίου (Ignaz).

Η απάντηση του αίματος: Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα σκόρπισε στους πέντε ανέμους τις  ερμηνευτικές ανοητολογίες του Τάκη Μίχα και άλλων ευεπίφορων σε απλουστεύσεις και σε εμμονές: κατά παράδοξο τρόπο η Αριστερά στην αντιφασιστική της ιδεολογία παρακολουθεί το ιστορικό «νατσιστικό» φαινόμενο ως μια εκδοχή του φασισμού και το ίδιο κάνει και για τον «νεονατσισμό» παραγνωρίζοντας την δολοφονική ενικότητα του φαινομένου: ο νεοφιλελεύθερος γνωμηγήτορας αγνοεί τόσο το συγκεκριμένο αντικείμενο, όσο και την αντιφασιστική ιδεολογία της Αριστεράς και αποδίδει στο «Κομιτάτο» «του» εσκεμμένη χρήση του όρου «ναζί» - στην πραγματικότητα είναι η αντιφασιστική ιδεολογία της Αριστεράς που υποβαθμίζει την ενική μοναδικότητα του ιστορικού φαινομένου και κατ΄ επέκταση και τη σημερινή ελληνική καρικατούρα του. Η Αριστερά ακόμη και τώρα μιλάει με στόμφο για «φασισμό», χωρίς να κάνει την παραμικρή διάκριση του «νατσισμού».

Οι εμμονές, σαν και αυτές του Τάκη Μίχα, είναι ένας από τους λόγους, που ακόμη και σήμερα η ελληνική κοινωνία δεν έχει αντιπαρατεθεί ουσιαστικά με το θλιβερό φαινόμενο της εθνικής ντροπής που ονομάζεται Χρυσή Αυγή: χρειαζόμαστε πράγματι μια άλλη γλώσσα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν χρειαζόμαστε μια γλώσσα προπαγανδιστικής χειραγώγησης – και ο νεοφιλελεύθερος γνωμηγήτορας απλώς θέλησε να χειραγωγήσει τους αναγνώστες του με αβάσιμους ισχυρισμούς (οι αποκαλύψεις του πραγματικού προσώπου της χιτλερικής καρικατούρας ελπίζω να διεύρυναν την στενή οπτική του Τάκη Μίχα πάνω σε τόσο περίπλοκα ιδεολογικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και ακόμη περισσότερο στο «εποικοδόμημα» της πολιτικής γλώσσας και τις πολύπτυχες διαστάσεις του).

Σημείωση: Η «αγωγή» που έκανε η Κόκα Κόλα Τρία Έψιλον κατά των μελών της διοίκησης του εργοστασιακού σωματείου της Θεσσαλονίκης και των μελών της Ομοσπονδίας του κλάδου δεν ανέρχεται στο ποσό των 5,5 εκατομμυρίων, δηλαδή (250 χιλιάδες Χ 22 άτομα), αλλά είναι 250 χιλιάδες για όλους του συνδικαλιστές μαζί και θα εκδικαστεί του χρόνου το Φθινόπωρο. [Βλ. σχετικά για τη λανθασμένη αναφορά του ποσού της αγωγής βλ. στο άρθρο Όμηρος Ταχμαζίδης, H Coca Cola  και η αποσιώπηση των ειδήσεων]

Σημείωση ΙΙ:  Τελικώς το ντοκιμαντέρ του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ (Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013) για την Coca Cola δεν αφορούσε στα συστήματα καθαρισμού του νερού από την πολυεθνική εταιρία, όπως αναφέραμε στο άρθρο Όμηρος Ταχμαζίδης, Δεν εισάγεται Coca Cola από το Κοζλοντούι, αλλά ήταν ένα προπαγανδιστικό καλοφτιαγμένο φιλμ για τον τρόπο εμφιάλωσης της Coca Cola στις ΗΠΑ και την Ισπανία.