«Για shopping στο Golden Hall!»

Εδώ και καιρό άκουγα για αυτό το Golden Hall. Mου είχε κάτσει στο λαιμό! Μόνο και μόνο τ’ όνομά του μου προκαλούσε αποστροφή.




Πόσω μάλλον όταν έμαθα πως είναι μια κυριλέ εκδοχή του  ΜALL. Ποτέ μου δεν φανταζόμουν ότι θα αναγκαζόμουν να πάω και μάλιστα παραμονή Χριστουγέννων, μια από τις πιο εμπορικές μέρες του χρόνου! Είχα όμως χάσει σε στοίχημα κι έπρεπε να τηρήσω την υπόσχεσή μου.

Ας πάρουμε από την αρχή την ιστορία. Πριν μια βδομάδα είχα βάλει στοίχημα με μια κοπέλα. Ο χαμένος θα αγόραζε ένα βιβλίο στον άλλο πριν το τέλος τις εβδομάδας. Όπως καταλαβαίνετε, έχασα. Δεν κατάφερα όμως να βρω χρόνο  να πάρω το βιβλίο. Επειδή είχα το πρωί μια δουλειά στα βόρεια προάστια, δεν προλάβαινα να πάω προς κέντρο! Οπότε, επειδή το βιβλίο που έψαχνα ήταν σχετικά σπάνιο, λέω «θέλω ένα μεγάλο εκδοτικό οίκο»! Το «Golden Hall» έχει Παπασωτηρίου και public οπότε, αφού ήταν στον δρόμο μου, λέω…

Πλησιάζω. Σε ένα φανάρι προτού στρίψω να πάω προς τα εκεί, μια εικόνα που θα θυμάμαι για καιρό εμφανίζεται μπροστά μου! Ένας ηλικιωμένος άντρας  με άσπρη μακριά γενειάδα, σκαμμένο πρόσωπο και μελαγχολικά μάτια κρατούσε μια μεγάλη χάρτινη πινακίδα που έγραφε «άστεγος».

Δίπλα του ένας χαμογελαστός μετανάστης πουλούσε χαρτομάντιλα. Πίσω τους ο τεράστιος όγκος του «Golden Ηall» μου φάνηκε σαν να τους περιγελούσε, σαν να τους κορόιδευε! «Κοιτάτε ποσό μεγάλο και πλούσιο είμαι, ενώ εσείς...δεν ξέρετε ούτε  αν θα ζείτε αύριο»...

Φτάνω στην είσοδο. Οι τιμές του πάρκινγκ είναι απλησίαστες, οπότε παρκάρω κάπως πιο μακριά και μπαίνω με τα πόδια από το γκαράζ. Στην είσοδο του γκαράζ οι εργάτες κουβαλάνε εμπορεύματα και οδηγούν τα αμάξια μέσα. Κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι εργάζονται σερί πάνω από οκτώ μέρες για να απολαύσει «ο κόσμος» τα ψώνια του. Πάντως, μέσα στο γκαράζ πραγματικά  γέλασα! Ήταν σαν να βρισκόσουν σε έκθεση αυτοκινήτων. Mercedes, Audi, Porshe κ.τ.λ. Βλέπω μια γυναίκα δίπλα  και αυθόρμητα της λέω «πω πω φτώχια! Κρίμα οι άνθρωποι!». Γελάει αμήχανα και κουνά καταφατικά το κεφάλι…

Μπαίνω στον εσωτερικό χώρο. Μάρμαρα αστραφτερά, φανταχτερά φώτα, φανταχτεροί άνθρωποι! Ένιωσα ταπεινός μπροστά σε αυτό το μεγαλείο! Ούτε καν!! Θυμήθηκα τον άστεγο και τον μετανάστη και ένιωσα οργή και θλίψη για την αδικία. «Έστω» είπα «ας προχωρήσω για Παπασωτηρίου» . Δεν ήταν εύκολο. Πάω από ‘δω, πάω από εκεί, τίποτα. Με τόσα μαγαζιά παρατεταγμένα είναι σαν να ψάχνεις ψύλλο στα άχυρα. Λέω «θα ρωτήσω».

Ανάμεσα στα μαγαζιά στη μέση του διαδρόμου βρίσκονταν διάφοροι πωλητές με τα εμπορεύματά τους. Γούνες, διακοσμητικά και τέτοιες ιστορίες. Πλησίασα μια πωλήτρια σοκολάτας. Μην με πείτε λιγούρη απλά βρέθηκε στο δρόμο μου πρώτη. Πλησιάζω λοιπόν, μα πριν προλάβω να τη ρωτήσω, ξεπρόβαλε ένα ζευγάρι μεσηλίκων. Δεν φαίνονταν  ιδιαίτερα εύποροι και έκαναν αντίθεση με την σούπερ φανταχτερή πωλήτρια. Της δείχνουν ένα σακουλάκι μικρό με 4-5 κομματάκια σοκολάτας, «τι είναι αυτό;» ρωτά ο άνδρας. «Αχ, είναι λευκή σοκολάτα με γέμιση granberry» απαντά με μειλίχιο ύφος και άψογη προφορά η πωλήτρια.

Σκέφτομαι «πσσς ωραίο φαίνεται κι ας μη μου αρέσουν ιδιαίτερα οι σοκολάτες». Το ζευγάρι μάλλον σκέφτεται το ίδιο γιατί κοιτούν όχι απλά με ενδιαφέρον, μα με λάγνο βλέμμα τα αθώα σοκολατάκια. «Πόσο κάνει;» ρωτά η γυναίκα. «12 ευρώ» απαντά η πωλήτρια. Πήγα να πεθάνω στο γέλιο. Για 4-5 μικρά κομμάτια σοκολάτας 12 ευρώ. Το ζευγάρι απογοητευμένο αποχωρεί κι εγώ ρωτώ την πωλήτρια -που με ξινό ύφος (δεν ήμουν πελάτης βλέπετε)- μου λέει πού είναι ο Παπασωτηρίου...

Μπαίνω μέσα, χαζεύω λίγο τα βιβλία  και πάω στην υπεύθυνη -μια σοφιστική γυναίκα, γύρω στα 50-. «Γεια σου» της λέω «ψάχνω για το βιβλίο «ο διάσημος Νικόλας Ασιμος» «περιμένετε μισό λεπτό να κοιτάξω» με ευγενικό και δουλικό ύφος. Της λέω «δεν χρειάζεται να μου μιλάς στον πληθυντικό». Με κοιτά ξαφνιασμένα και γελά «ωραία»μου απαντά.

Μετά από λίγο ξαναρχίζει «Ξέρετε, δεν υπάρχει το βιβλίο αυτό». Τόσα χρόνια έγινε πλέον συνήθεια ο πληθυντικός, η υποταγή. «Ωραία», λέω «μήπως έχετε Λενίν » (ήθελα ένα βιβλίο του Λένιν για μένα) «μισό λεπτό να δω-αχ, κρίμα, τίποτα, μπορούμε να παραγγείλουμε, αν θέλετε» «μα καλά» λέω «είστε από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους και δεν έχετε  Λένιν!;»…«Γεια χαρά, καλές γιορτές» και πάω  public …

Στην είσοδο γράφει: 250.000 βιβλία για εσάς. Ανεβαίνω στο τμήμα βιβλίων. Γινόταν χαμός Η  πωλήτρια μιλούσε με μια κυρία με μαύρη γούνα, της έδειξε τα ράφια για μουσικά βιβλία που είχε ζητήσει μάλλον, εκείνη είπε: «δεν μου αρέσει κάτι» και της γυρνά την πλάτη. Συνεχίζουν την «περιήγηση» στο τμήμα για βιβλία σχετικά με κινηματογράφο «ούτε εδώ κάτι μου αρέσει» και κουνά την παλάμη της με μια κίνηση όμοια με διώξιμο μύγας και… αποχωρεί ξινισμένη.

Η πωλήτρια δεν φαίνεται ταραγμένη. Θα έχει συνηθίσει από τέτοιες «ευγενείς» συμπεριφορές. Η σειρά μου τώρα «έχεις το ‘Ο διάσημος Νικόλας Άσιμος’;» - «Όχι, δεν το έχουμε» - «Πάντως, μέσα στα 250.000 βιβλία, φαντάζομαι θα έχεις Λένιν, σωστά» επιμένω εγώ. Αυτό ήταν! «Λένιν;!» επαναλαμβάνει με απορία «Για να δώ» . Είδε και δεν είχε ούτε ένα βιβλίο του! Oύτε ένα ανάμεσα σε 250.000...

Καθώς φεύγω κοιτώ για άλλη μια φορά τους πελάτες. Κοστούμια, γραβάτες, γούνες, ψηλές μύτες η πλειοψηφία τους. Σκέφτομαι «και να είχατε, πες μου ποιος θα τα αγόραζε» Γελάω και φεύγω…

Βαγγέλης Γαβριηλίδης

πηγή: 3pointmagazine.gr