Το σκάνδαλο των σκανδάλων

Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία του δημόσιου πλούτου.

Αν τα 400 εκατομμύρια ευρώ που έχασε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο σε θαλασσοδάνεια, προκάλεσαν γενική αγανάκτηση, τότε αναρωτιέται κανείς τι θα πρέπει να γίνει με την ενδεχόμενη ζημιά των 22 δισ. ευρώ που μπορεί να προκύψει από την επανιδιωτικοποίηση των συστημικών τραπεζών;

Όπως είναι γνωστό, αυτή τη στιγμή το Δημόσιο ελέγχει τις τέσσερις συστημικές τράπεζες (Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς) μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που κάλυψε την ανακεφαλαιοποίησή τους, αφού οι ιδιώτες μέτοχοί τους δεν μπόρεσαν να το κάνουν. Το κολοσσιαίο ποσό των 40 δισ. που χρειάστηκε για την ανακεφαλαιοποίηση, το Δημόσιο το δανείστηκε από την τρόικα. Επιβαρύνει δηλαδή το δημόσιο χρέος για την εξυπηρέτηση του οποίου λαμβάνονται τα δρακόντεια μνημονιακά μέτρα λιτότητας.

Στην αρχική συμφωνία για την ανακεφαλαιοποίηση προβλεπόταν μια περίοδος δύο έως τεσσεράμισι χρόνια μετά την οποία οι παλιοί μέτοχοι θα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν τα λεγόμενα warrants τους (δικαιώματα άσκησης αγοράς μετοχών σε συγκεκριμένη τιμή) και να αποκτήσουν εκ νέου τις «κρατικοποιημένες» τράπεζες. Με τα warrants που προβλέπονταν, οι τράπεζες θα επανιδιωτικοποιούνταν σε μια τιμή κοντά (ή και παραπάνω) στο κόστος που κατέβαλε το Δημόσιο για την ανακεφαλαιοποίησή τους, πράγμα που θα επέφερε και τη σχετική ελάφρυνση του δημόσιου χρέους.

Τώρα φαίνεται ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να αλλάξει το πλαίσιο, δίνοντας το δικαίωμα στους παλιούς μετόχους να ενεργοποιήσουν τα warrants τους σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα και σε πολύ πιο φτηνά. Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες θα πωληθούν σε  τιμές πολύ πιο μικρές από τα ποσά που πλήρωσε το Δημόσιο για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Αν επανιδιωτικοποιηθούν εσπευσμένα οι τράπεζες, υπολογίζεται ότι οι παλαιοί μέτοχοι δεν θα δώσουν παραπάνω από 18 δισ., ήτοι το Δημόσιο θα ζημιωθεί με το αστρονομικό ποσό των 22 δισ..

Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Επιπλέον, μέσω του ξεπουλήματος υπονομεύεται ο δημόσιος έλεγχος της πιστωτικής πολιτικής. Δεν είναι λοιπόν καθόλου υπερβολή το ότι η  επανιδιωτικοποίηση των τραπεζών συνιστά το σκάνδαλο των σκανδάλων. Και για μια τέτοια ληστεία οι ευθύνες δεν είναι μόνο πολιτικές…

left.gr