Ακροβατώντας στη στρατηγική της έντασης

του Δήμου Χλωπτσιούδη

Η δολοφονική επίθεση της Παρασκευής χωρίς να αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, μούδιασε πολύ κόσμο. Φυσικά πολλοί αναρωτιούνται πιο το έκαναν και για ποιο σκοπό, ενώ άλλοι είναι ήδη βέβαιοι για τα αποτελέσματα των ερευνών. Ένας καλός οδηγός για να ερμηνεύσουμε ορισμένες καταστάσεις είναι το ποιος κερδίζει τελικά από την ενέργεια. Και σίγουρα από μία τέτοια ενέργεια κερδισμένο δε βγαίνει το κίνημα και η αριστερά.

Και τούτο διότι οι πυροβολισμοί σημάδεψαν τη Δημοκρατία ελπίζοντας στη δημιουργία έντασης, όχι στην αποσταθεροποίηση (αφού τίποτα δεν είναι σταθερό).



 Η δημοκρατία μας ούτως ή άλλως είναι αποσταθεροποιημένη από τις δεκάδες νομοθετικές πράξεις ερήμην του Κοινοβουλίου ή ερήμην της λαϊκής εντολής. Μία κυβέρνηση χωρίς λαϊκή εντολή που έσκισε το Κοινωνικό Συμβόλαιο και στοχοποιεί τα μεσαία στρώματα, σίγουρα δεν αποτελεί κάθε σταθερά στο πολίτευμα.

Σε περιόδους έντασης όμως εκείνος που κερδίζει είναι πάντα εκείνη η συντηρητική κυβερνητική πλευρά που υπόσχεται να μην υπάρχουν πτώματα και της δίνεται το δικαίωμα να μεταχειρίζεται κάθε μέσο, ακόμα και αναστολή ελευθεριών κατοχυρωμένων από τη δημοκρατία (το παράδειγμα της πολιτικής ασφάλειας των ΗΠΑ μετά την 11^η Σεπτέμβρη είναι το καλύτερο παράδειγμα με τον Patriot Act και τα ευρωπαϊκά τους αντίγραφα με σημαντικότερο του ΗΒ).

Ήδη βιώνουμε την αντιδημοκρατικότητα και τον αντιφιλελευθερισμό του νεοφιλελευθερισμού. Ήδη ζούμε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, εμπόλεμες με θύματα αθώους πολίτες. Μέσα από το νέο δολοφονικό πρίσμα όχι μόνο η κυβέρνηση ανασταίνεται και ορίζεται ρυθμιστής του κοινωνικού βίου, αλλά αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές των δημοκρατικών αντοχών του πολίτη. Αποτέλεσμα της δολοφονικής επίθεσης είναι η συντηρητικοποίηση και το μούδιασμα του πολίτη (το είδαμε με τη Μαρφίν και την ηρεμία επί πολλούς μήνες παρά τα αλλεπάλληλα τότε μέτρα) κάτι που επιτυγχάνεται και με την ενημερωτική απουσία.  

Το ότι η δολοφονική επίθεση έγινε Παρασκευή βράδυ είναι αξιοσημείωτο, γιατί μέσα σε όλα φαίνεται πώς οι δράστες στηρίχτηκαν στην ενημερωτική απουσία του σαββατοκύριακου. Οι εφημερίδες είχαν κλείσει την ύλη του Σαββάτου και πολλές ήταν ήδη στο δρομο για τα πιεστήρια, ενώ η κυριακάτικη ύλη ήταν κλεισμένη από ώρες. Ακόμα και οι σοβαρές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες λόγω ΣΚ να υπολειτουργούν. Μόνη πληροφόρηση λοιπόν η τηλεόραση χωρίς σοβαρά άρθρα γνώμης και οι αναλύσεις (έστω και με τα λίγα στοιχεία που έχουμε) που απουσίαζαν παντελώς τις πρώτες ώρες/μέρες.

Ο πολίτης μένει με τις τηλεοπτικές "αναλύσεις" και τους ντετέκτιβ της διαπλοκής που μεταφέρουν όχι ρεπορτάζ, αλλά τις θέσεις της ΕΛΑΣ. Ο πολίτης μένει με τις εντυπώσεις, με το μούδιασμα (για τη δημοκρατία, το φόβο της έντασης, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιεργούν ακροδεξιοί από το Μαξίμου) και την οργή... Έτσι, στα μάτια πολλών η δολοφονία είναι αποτέλεσμα κάποιες τρομοκρατικής οργάνωσης της άκρας αριστεράς. Ήδη από την αρχή φρόντισαν δημοσιογράφοι να προλειάνουν το έδαφος για αυτό το συμπέρασμα (ήδη την αρχή έκαναν η Χρυσή Αυγή και ο Φαήλος Κρανιδιώτης).

Την ίδια στιγμή τα μίντια προσπαθούν να μας πείσουν ότι «το αίμα είναι ίδιο από όπου κι αν προέρχεται». Ναι το αίμα είναι ίδιο, αλλά δεν είναι ίδιες οι εγκληματικές ενέργειες που το χύνουν. Γιατί το έγκλημα είναι μία δολοφονική επίθεση από το περιθώριο του πολιτικού και του κοινωνικού βία (αν είναι τρομοκρατικό) και μόνος κερδισμένος είναι η κυβέρνηση και τα ιδεολογήματά της. Τα φασιστικά εγκλήματα αποτελούν τρομοκρατικές σχεδιασμένες ενέργειες σε βάρος αριστερών (αποκλειστικά) και αλλοδαπών, προσφύγων ή μεταναστών).

Θα μπορούσε όμως είναι τρομοκρατική ενέργεια; Φυσικά και θα μπορούσε. Ούτε λίγοι είναι οι αντιεξουσιαστικές εγκληματίες ούτε και αριστεροί. Το ότι διαλύθηκαν οι περισσότερες οργανώσεις δε σημαίνει ότι είναι δύσκολο να ανασυνταχθούν νέες. Σε συνθήκες κρίσης και αναβρασμού είναι λογικό. Η διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι αντιεξουσιαστικές αντιλήφθηκαν ότι η ένταση δεν εξυπηρετεί το κίνημα. Είδαν ότι η ένταση και ο αστικός πόλεμος των προηγούμενων δεκαετιών απομόνωνε το κίνημα με εντελώς αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Και τρομοκρατική πράξη να ήταν όμως, σίγουρα δεν είναι αριστερή. Και δεν αριστερή ενέργεια γιατί στέκει απέναντι από το κίνημα καθώς ουσιαστικά το στοχοποιεί.
Άλλωστε, η εγχώρια τρομοκρατία ποτέ δεν είχε στόχο την υποστήριξη του λαϊκού κινήματος. Αντίθετα, πάντα λειτουργούσε ανασταλτικά στην ανάπτυξή του τρομάζοντας τον κόσμο και ιδίως τη μεσαία τάξη που είχε κάθε λόγο να στοχεύει την εξουσία. Η δολοφονική ενέργεια αν είναι τρομοκρατική ενέργεια, ουσιαστικά λειτουργεί ως καθαρή προβοκάτσια υπέρ των νεοναζιστών και των ακροδεξιών συνιστωσών που τριγυρίζουν το Μέγαρο Μαξίμου

Τρομοκρατία ή παρακρατική προβοκάτσια, το σίγουρο είναι ότι απειλείται ακόμη μία φορά η δημοκρατία από το φασισμό ακόμα κι αν θέλει να φαίνεται οι αυτοπροσδιοριζόμενοι φιλελεύθεροι και υποτιθέμενοι κεντροαριστεροί να τους βλέπουν ως θύματα. Μέχρι να αποδειχθούν τα κίνητρα και η ταυτότητα των δραστών, το πλήγμα το δέχεται η ήδη τραυματισμένη δημοκρατία με τη νεκρανάσταση του υπό πίεση φασιστικού πολιτικού σχηματισμού. Ας έχουμε και υπόψη την ιταλική εμπειρία... Κάποιοι επενδύουν στη στρατηγική της έντασης...