οι επίσημες θέσεις της Κυβέρνησης αγνοούνται...

του Δήμου Χλωπτσιούδη

Ένα ζήτημα που κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία του είναι ο τρόπος λειτουργίας της Κοινοβουλευτικής Διαδικασίας Ελέγχου και του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί στο εσωτερικό της η Κυβέρνηση (όχι ότι μένει ασυντόνιστη), δείχνοντας την ιδεολογική αντίληψη της φιλελεύθερης νεοδεξιάς.

Σε μία βάση εξόχως αυταρχική -μην πούμε ακροδεξιά- η Κυβέρνηση (σσ όχι η ΝΔ, αλλά η Κυβέρνηση ολόκληρη) έχει καταργήσει παγιωμένες τακτικές συντονισμού και συνεργασίας μεταξύ υπουργείων. Το Υπουργικό Συμβούλιο παραμένει ένα τυπικό όργανο που ουσιαστικά έχει αντικατασταθεί από τους ειδικούς συνεργάτες του Πρωθυπουργικού Γραφείου και τον Υπουργό... Συντονισμού (θυμίζοντας άλλες εποχές).

Είναι ενδεικτικό ότι μία Κυβέρνηση που στο εσωτερικό της δεν ανέχεται το διάλογο μεταξύ Υπουργών, πώς θα μπορούσε να δεχτεί το διάλογο με τη θιγόμενη λαϊκή μάζα.

Με ανάλογο σκεπτικό, έχει καταργηθεί η γνωστή καθημερινή συνέντευξη τύπου του Κυβερνητικού Εκπροσώπου στα μίντια. Αντίθετα, από το να εμφανίζεται ευθαρσώς ο Εκπρόσωπος της Κυβέρνησης και να εκφράζει την άποψη της Κυβέρνησης, βλέπουμε έναν Υπουργό να μιλά μόνο για την αντιπολίτευση και αυτό μέσω δηλώσεων. Ας θυμίσουμε ότι σε τέτοιες συνεντεύξεις δεν έλειπαν οι δύσκολες ερωτήσεις δημοσιογράφων. Συχνά υπήρχαν ερωτήσεις ή καταστάσεις που έδειχναν εικόνες που δεν ήθελαν οι κυβερνήσεις να αναφανούν.

Ουσιαστικά ο κ. Κεδίκογλου θεωρεί ότι ο πολίτης δεν αξίζει να μάθει την άποψη της Κυβέρνησης σε τακτική βάση, αλλά μόνο μέσω δηλώσεων λίγων γραμμών και αυτές με αποκλειστικό θέμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η όλη επικοινωνία της Κυβέρνησης θυμίζει αντιπολιτευόμενο κόμμα που επιτίθεται στους άλλους...

Η τηλεοπτική επικοινωνία της Κυβέρνησης έχει ανατεθεί σε Υπουργούς και εξ αυτών στους κ.κ. Γεωργιάδη και Στουρνάρα με ολίγη από Βρούτση. Φυσικά και η Κυβέρνηση δεν περιορίζει μόνο εκεί την επικοινωνία της. Με πλήθος non papers, διαρροών και εντεταλμένων δημοσιογράφων -μέσω των γνωστών οδών διαπλοκής- καταφέρνει να προβάλει θέσεις και ιδέες για το “έργο” της.

Φυσικά μία ερώτηση που ίσως αντικρούει τα παραπάνω, είναι γιατί να έχει Κυβερνητικό Εκπρόσωπο μία Κυβέρνηση αντιλαϊκή που ακολουθεί μία οικονομική πολιτική εντελώς αντίθετη από εκείνη που υποστήριζε προεκλογικά; Τι να πει ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος και πώς να πείσει για μέτρα που σκοτώνουν, που εξαθλιώνουν; Όλα εκείνα δηλαδή που όταν τα λέγαμε προ μηνών, μας κατηγορούσαν για υπερβολές;

Σε ανάλογο ύφος ο ίσιος ο Πρωθυπουργός μένει εξαφανισμένος. Εκτός από στημένα άρθρα σε φίλα προσκείμενες εφημερίδες, ο Πρωθυπουργός λειτουργεί οιονεί αγνοούμενος. Στη Βουλή δεν εμφανίζεται, στα μίντια δεν εμφανίζεται (αλλά στέλνει υπουργούς του) ζώντας στο δικό του μαγικό δάσος του success story ενός πετυχημένου πρωθυπουργού (!)

Μάλιστα, και το πνεύμα αυτό μοιάζει να μεταφέρεται και στους Υπουργούς του. Οι απαντήσεις τους σε επίκαιρες ερωτήσεις και ζητήματα Κοινοβουλευτικού Ελέγχου είναι αόριστες, αφήνουν τα ερωτήματα αίολα με έωλες λογικές κακοδιαχείρισης και πολιτικής ταχυδακτυλουργίας (χαρακτηριστική η περίπτωση του κόστους βιβλίων προς μεγάλους εκδοτικούς οργανισμούς για το Υπουργείο Παιδείας που ποτέ δεν απαντήθηκε ουσιαστικά το ερώτημα βουλευτή).

Αυτά δεν είναι η ουσία, φυσικά, της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι όμως ενδείξεις του πώς αντιλαμβάνονται την πολιτική διαφάνεια και τις δημοκρατικές διαδικασίες οι κυβερνητικοί παράγοντες και πώς βλέπουν τον πολίτη όχι ως ισότιμο μέλος της κοινωνίας, αλλά ως υπήκοο αλλοτινών βασιλικών/αυτοκρατορικών αποφάσεων.

Μάλιστα έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να ποινικοποιούν κάθε κοινωνική αντίσταση και να τις χαρακτηρίζουν ως τρομοκρατικές ενέργειες (ακόμα και το κλείσιμο δρόμων), να ταυτίζουν την κοινωνική αντιπολίτευση με την άσκηση βίας, ενώ την ίδια στιγμή ασκούν τη χειρότερη μορφή βίας: την εξαθλίωση και την υποταγή.