Η πιθανότητα αρχαιοκάπηλοι να έχουν φθάσει πριν τους αρχαιολόγους του υπ. Πολιτισμού στο περίφημο ταφικό μνημείο που βρέθηκε στην Αμφίπολη Σερρών-στον Τύμβο Καστά- έχει θορυβήσει το κυβερνητικό επιτελείο.
Κι αν ο ταλαίπωρος Τασούλας- υποδυόμενος τον υπουργό Πολιτισμού- άφηνε να εννοηθεί ότι ο αινιγματικός νεκρός είναι ο Μέγας Αλέξανδρος με την ελπίδα ότι σ΄ αυτή την περίπτωση θα τονωθεί η πληγωμένη μας εθνική υπερηφάνια, δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι αντικείμενα από το εσωτερικό του τάφου βρίσκονται ήδη διάσπαρτα σε πολλά σημεία του κόσμου!
Κάποιοι δηλαδή έκαναν τις "ανασκαφές" τους πριν φθάσουν εδώ οι αρχαιολόγοι του υπ. Πολιτισμού.
Και δεν εννοούμε τυμβωρύχους των ρωμαϊκών χρόνων αλλά σημερινούς, που διέθεταν τις πληροφορίες και έσπευσαν πρώτοι στo σημείο!!!
To γνωρίζουν αυτό άραγε οι παράγοντες του υπ. Πολιτισμού;
Σ΄αυτή τη περίπτωση η προσπάθεια του νεοέλληνα να αναζητήσει για μια ακόμη φορά σωσίβιο στους αρχαίους Έλληνες μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό προσωπικά που έσπευσε με την επίσκεψή του να δώσει ελπίδες για κάτι "μεγάλο".
Eδώ είναι τεράστιες οι ευθύνες της κας Μενδώνη, η οποία προφανώς παγίδεψε τον πρωθυπουργό και οφείλει να παραιτηθεί-εάν αποδειχθεί όλη αυτή η ιστορία κάτι πολύ υποδεέστερο από το αναμενόμενο.
Ο Σαμαράς, τρομαγμένος από την γνώση ότι οι δανειστές μας σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται όχι μόνο να κουρέψουν το χρέος αλλά ούτε καν να συζητήσουν γι΄ αυτό, αναζητεί ένα θαύμα.
Επρεπε λοιπόν να βρεθεί κάτι εντυπωσιακό σαν εποικοινωνιακό σωσίβιο για την κυβέρνησή του και τον ίδιο προσωπικά.
Μέσα στην απελπισία του πιάστηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο. Μόνο που ένας συλημένος τάφος ενός στρατηγού-κι όχι του ίδιου του στρατηλάτη- το σίγουρο είναι ότι θα προσγειώσει ανώμαλα τον Τασούλα και τους αιθεροβάμονες της κυβέρνησης στα κυβικά τους.
Οσο για τους υπόλοιπους Έλληνες η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος των ψευδαισθήσεων αρχίζει στις 18 Αυγούστου μαζί με την μεγάλη επιστροφή στα κολασμένα αστικά κέντρα.
Η κυβέρνηση Σαμαρά-όπως και οι προηγούμενες- έχει συλήσει τα όνειρα μιας γενιάς η οποία δεν έχει καμμία ευθύνη για το βαθύ κράτος της μεταπολίτευσης. Η νέα γενιά των Ελλήνων που μεταναστεύει καθημερινά όσο πιο μακριά μπορεί από τον εφιάλτη.
«Πρέπει να είναι συλημένο κατά 90% από τυμβωρύχους των ρωμαϊκών χρόνων» πιθανολογούν κάποιοι αρχαιολόγοι για το εντυπωσιακό εύρημα-σύμφωνα με το ρεπορτάζ της  Γιώτας Σύκκα στην Καθημερινή- ενώ απορρίπτουν την πιθανότητα να πρόκειται για τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου, τον οποίο η πλειονότητα της αρχαιολογικής κοινότητας θεωρεί ότι βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια.
Ομως και την ερμηνεία ότι εδώ έχει ταφεί η Ρωξάνη, την οποία ο Κάσσανδρος θανάτωσε το 311 π.Χ. στην Αμφίπολη, όπως και ο γιος του στρατηλάτη, Αλέξανδρος Δ΄, δεν τη θεωρούν πολύ πιθανή.
Επισημαίνουν δε ότι ο Λέοντας της Αμφίπολης, που έστεκε στην κορυφή του τύμβου, υποδεικνύει ανδρική ταφή. Οσο για τον τάφο του γιου και νόμιμου διεκδικητή της εξουσίας του Μ. Αλεξάνδρου, δεν αμφισβητείται ότι βρίσκεται στις Αιγές, δίπλα στου παππού του, του Φιλίππου Β΄. Θα πρέπει να βρεθούν πολύ ισχυρά στοιχεία (επιγραφή) και βέβαια ταφή εφήβου για να ανατραπούν όλα αυτά.
Η πιο κοντινή θεωρία στο μυστικό του τύμβου φαίνεται να αφορά τους συμπολεμιστές του Μ. Αλεξάνδρου, στρατηγούς και ναυάρχους. Οπως τον κρητικής καταγωγής Νέαρχο, που υπήρξε ο επικεφαλής του στόλου του, ή τον ναύαρχο Λαομέδοντα. «Είναι η πρώτη γενιά που επιστρέφει το 320 π.Χ. στη Μακεδονία, έχει οικονομική άνεση αλλά και τη δυνατότητα μιας τέτοιας κατασκευής. Στο τέλος του 4ου αι. π.Χ., η στρόφιγγα με τα χρήματα από την Ανατολή κλείνει γιατί δημιουργούνται πια τα αυτόνομα κράτη», τονίζουν στην «Κ» σημαίνοντες αρχαιολόγοι. Δεν αποκλείουν, τέλος, το μνημείο να είναι πολυάνδρειο. Για όλα αυτά θα αποφανθούν οι ειδικοί. «Χρειάζεται να μείνουμε για λίγο μόνοι από δω και πέρα για να δουλέψουμε πραγματικά», ζητούν οι ανασκαφείς. Ας τους αφήσουμε. Η πολλή δημοσιότητα, εξάλλου, διευκολύνει τις υπερβολές. Παρότι τα κανάλια βρίθουν από ρεπορτάζ, με σαφείς υπαινιγμούς ότι πρόκειται για τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ας θυμόμαστε ότι το ίδιο προνόμιο διεκδικούν χώρες από την Ινδία και το Ουζμπεκιστάν ώς το Ιράν και την Αίγυπτο. Αλλωστε, στην Αλεξάνδρεια υπήρχε το μαυσωλείο του που έγινε γνωστό ως «Σώμα» ή «Σήμα», που επισκέφθηκαν προσωπικότητες της Ιστορίας, όπως ο Ιούλιος Καίσαρας και ο αυτοκράτορας Αύγουστος.
Οσο για σένα πλήρωνε τώρα τον ENΦΙΑ και βλέπουμε...
Έντυπη Έκδοση Επτά, Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013
Ο τάφος εκρύβη...
ΤΗΣ ΝΙΝΕΤΤΑΣ ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Τα μάθατε, «βρέθηκε ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αμφίπολη», είπαμε στον Ζαν Ιβ Αμπερέρ, τον Γάλλο αρχαιολόγο που ψάχνει εδώ και είκοσι τόσα χρόνια σε στεριά και θάλασσα για τα ίχνη της πόλης που ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος το 331 π.Χ.
Το μουσουλμανικό τέμενος Nabi Daniel στην Αλεξάνδρεια που είναι πολύ πιθανό να έχει κτιστεί πάνω στον τάφο του Μεγαλέξανδρου
Το μουσουλμανικό τέμενος Nabi Daniel στην Αλεξάνδρεια που είναι πολύ πιθανό να έχει κτιστεί πάνω στον τάφο του Μεγαλέξανδρου 
Τον βρήκαμε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου σκάβει σε μόνιμη βάση (έχει ανασύρει από τη θάλασσα αρχιτεκτονικά μέλη του Φάρου της Αλεξάνδρειας και έχει αποκαλύψει μια σειρά τάφων στην περιοχή Γκαμπαρί, όπου ήταν η περίφημη «Νεκρόπολη», την οποία αναφέρει και ο Στράβωνας, όπως επίσης πλούσιες κατοικίες με ψηφιδωτά).
Η απάντηση του διάσημου αρχαιολόγου από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν ένα τρανταχτό γέλιο.«Θέλετε να πείτε ότι βρέθηκε το σώμα;» μας είπε στη συνέχεια, καθώς οι σοβαροί αρχαιολόγοι δεν ψάχνουν για τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά για το σώμα του, που χάθηκε όταν ο τάφος του, τον οποίο προσκυνούσαν αυτοκράτορες, βασιλιάδες και πλήθη θαυμαστών για οκτώ ολόκληρους αιώνες, καταστράφηκε.
Ολες οι γραπτές πηγές τοποθετούν τον τάφο στην Αλεξάνδρεια. Υπάρχουν λεπτομερείς περιγραφές αρχαίων συγγραφέων, πραγματικά ρεπορτάζ της εποχής, που μιλούν για την επιβλητική πομπή που μετέφερε το 321 π.Χ. την ταριχευμένη σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τη Βαβυλώνα, όπου πέθανε (323 π.Χ.). Φαίνεται πως κράτησε σχεδόν δύο χρόνια η προετοιμασία της ταφής, δηλαδή η ταρίχευση του σώματος και η κατασκευή του μαυσωλείου στο οποίο τελικά ετάφη.
Σύμφωνα με τις περιγραφές, ο νεκρός Αλέξανδρος ήταν τοποθετημένος μέσα σε καταστόλιστη χρυσή λάρνακα την οποία μετέφερε χρυσή άμαξα που έσερναν 100 άλογα. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος είχε ζητήσει να ταφεί στο ναό του Αμμωνος Διός στην όαση της Σίβα (Quintus Curtius Rufus, Ιστορία Μεγάλου Αλεξάνδρου). Η μεταφορά της σορού ανατέθηκε από τη συνέλευση των εταίρων και σωματοφυλάκων του Αλεξάνδρου (Περδίκκας, Λεοννάτος, Πτολεμαίος, Πείθων, Αριστόνους και Αριδαίος) στον Αριδαίο.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (80 π.Χ.-20 π.Χ.), που έζησε πιο κοντά στα γεγονότα, αναφέρει σχετικά: «Επί δε την κατακομιδήν του σώματος και την κατασκευήν της αρμαμάξης της μελλούσης κομίζειν το σώμα του τετελευτηκότος βασιλέως εις Αμμωνα έταξαν Αριδαίον». Δηλαδή, η πομπή ξεκίνησε από τη Βαβυλώνα για την Αίγυπτο με επικεφαλής τον Αριδαίο και με τη χρυσοποίκιλτη «αρμάμαξα» την οποία ακολουθούσαν ολόκληρη στρατιά και πλήθος κόσμου (Διόδωρος, ΙΗ, 26).
Στα σύνορα της Αιγύπτου με τη Συρία ο Πτολεμαίος του Λάγου, συμπολεμιστής του Αλεξάνδρου, αποφάσισε να αλλάξει δρόμο η πομπή και να μην ταφεί ο μέγας στρατηλάτης στο ναό του Αμμωνα, αλλά σε ένα πολυτελές μαυσωλείο στο κέντρο της Αλεξάνδρειας: «Εκρινε (ο Πτολεμαίος) γαρ επί του παρόντος εις μεν Αμμωνα μη παρακομίζειν, κατά δε την εκτισμένην υπ' αυτού πόλιν (Αλεξάνδρεια) επιφανεστάτην ούσαν, σχεδόν τι των κατά την οικουμένην, αποθέσθαι. Κατεσκεύασεν ουν τέμενος κατά το μέγεθος και κατά την κατασκευήν της Αλεξάνδρου δόξης άξιον, εν ω κηδεύσας αυτόν...» (Διόδωρος Σικελιώτης, ΙΗ', 28, 3-5).
Οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν το ίδιο ακριβώς, ότι ετάφη σε μαυσωλείο στη θέση «Σώμα» ή «Σήμα», όπου βρίσκονταν και οι βασιλικοί τάφοι. «Μέρος δε και των βασιλείων εστί και το καλούμενον Σώμα... εν ω αι των βασιλέων ταφαί και η Αλεξάνδρου» σημειώνει ο Στράβωνας (Γεωγραφικά, XVII, C, 794, 1, 8). Συμφωνούν με τη θέση ο Αρριανός («Μετά Αλέξανδρον» Jacoby, F. Gr. Η., 156, αποσπ. 9, 25) και ο Δίων ο Κάσσιος (Ρωμ. Ιστ. 51, 15-16).
Ηταν μια αριστοκρατική συνοικία, την οποία πολλοί προσπαθούν να εντοπίσουν στη συμβολή της Οδού του Σώματος και της Κανωπικής Οδού, στη σημερινή πυκνοδομημένη αιγυπτιακή μεγαλούπολη, αλλά δεν τα έχουν καταφέρει.
Κάποιοι θεωρούν πως βρίσκεται στο λεγόμενο Υψωμα των Σωμάτων (Κομ-ελ-Δεμάς), στη θέση που βρίσκεται το μουσουλμανικό τέμενος Nabi Daniel, όπου θρυλείται ότι βρίσκεται η σορός του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο πρώην γεν. διευθυντής Αρχαιοτήτων Γιάννης Τζεδάκις, ο οποίος ηγήθηκε της ομάδας που πήγε το 1995 τη Σίβα όταν η αρχαιολόγος Λ. Σουβαλτζή υποστήριζε ότι βρήκε τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πιστεύει πως θα έπρεπε να διερευνηθεί το τέμενος καθώς είναι γνωστό πως όταν μπήκαν οι μουσουλμάνοι στην Αλεξάνδρεια έκτισαν το μεγάλο αυτό τζαμί. Με δεδομένο ότι ο Αλέξανδρος ανήκει στους προφήτες που αναφέρονται στο Κοράνι, δεν αποκλείει να έχει κτιστεί το τέμενος πάνω στον τάφο του. Τον εκπλήσσει μάλιστα η άρνηση της Γενικής Γραμματείας Αρχαιοτήτων Αιγύπτου στο πρόσφατο αίτημα ξένων επιστημόνων να ελέγξουν το δάπεδο του τζαμιού με ηλεκτρονικά μέσα προκειμένου να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα.
Και συμπληρώνει ο κ. Τζεδάκις, δίνοντας και μία άλλη διάσταση στο όλο θέμα: «Πρέπει να υπάρχουν αραβικά κείμενα της εποχής εκείνης που να δίνουν πληροφορίες για τον τάφο. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι προσβάσιμες σε μας».
Ο περιηγητής Παυσανίας το 2ο αιώνα μ.Χ. στα Αττικά του (6, 3) εμπλέκει κάπως την υπόθεση, γιατί αναφέρει πως η πρώτη ταφή του Αλεξάνδρου έγινε από τον Πτολεμαίο Α' στη Μέμφιδα και ακολούθησε μεταφορά του από τον Πτολεμαίο Β' (γιο του πρώτου) στην Αλεξάνδρεια. Τα περί Μέμφιδος αναγράφονται και στο Πάριον Χρονικόν «Αλέξανδρος εις Μέμφιν ετέθη» (IG, ΧΙΙ, 5, 1, στ.112/Jacoby, FGrH, 239, απόσπ. Β, 11).
Ευρύτατες αναφορές έχουμε και για τις επισκέψεις των επωνύμων στο μνήμα του Αλέξανδρου στην Αλεξάνδρεια. Ο Δίων ο Κάσσιος αναφέρει στη «Ρωμαϊκή Ιστορία» του ότι τον τάφο του επισκέφθηκαν ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Σεπτίμιος Σεβήρος και ο Καρακάλλας. Σημειώνει, μάλιστα, ότι όταν ο Ιούλιος Καίσαρ μπήκε μέσα στο μαυσωλείο, έμεινε για ώρα σιωπηλός, όρθιος, κοιτάζοντας τον άριστα διατηρημένο νεκρό. Η συγκίνησή του ήταν τόσο μεγάλη, που όταν άγγιξε το πρόσωπο του Αλεξάνδρου, έσπασε ένα κομμάτι της μύτης του νεκρού! (Δίων Κάσσιος, 51, 16).
Ο Καίσαρ Αύγουστος πήγε κι αυτός και προσκύνησε τον τάφο μετά τη νίκη του στο Ακτιο το 31 π.Χ. κατατροπώνοντας τον Μάρκο Αντώνιο και την Κλεοπάτρα. Πήγε για να προσφέρει στον επιφανή νεκρό ένα στεφάνι κι όταν οι οδηγοί του τον κάλεσαν να επισκεφθεί και τους τάφους της Πτολεμαϊκής Δυναστείας, ο Αύγουστος τους απάντησε: «Ηρθα να δω έναν βασιλιά, και όχι νεκρούς!». 
 http://kourdistoportocali.com
----------------------------------------------
Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΥΠΠΟΑ, "διαπιστώθηκε, επίσης, ότι και στους τρεις χώρους, μετά από τον τοίχο σφράγισης, υπάρχει χαλαρή αμμώδης επίχωση, ως το μέγιστο ύψος της θόλου. Οι τρεις χώροι, που δημιουργούνται από την κατασκευή των εγκάρσιων διαφραγματικών τοίχων, κατά μήκος της θόλου, φαίνεται ότι καταχώθηκαν κατά την σφράγιση του ταφικού μνημείου. Επίσης, το ΥΠΠΟΑ πληροφορεί ότι ο πρώτος διαφραγματικός τοίχος, μετά την είσοδο, έχει αποκαλυφθεί μόνον ως το ιωνικό επιστύλιο, το οποίο διακοσμείται με τους οκτάφυλλους ανάγλυφους ρόδακες.  
Τύμβος Καστά - Αμφίπολη - ανασκαφές
Στο μεταξύ, συνεχίζονται με εντατικούς ρυθμούς τόσο η ολοκλήρωση των εργοταξιακών υποδομών όσο και η θωράκιση του μνημείου και του ευρύτερου χώρου του από απρόσμενες καιρικές συνθήκες. 

antenna.gr
-------------------------------------
Οι αρχαιοκάπηλοι «χτυπούν» την Αμφίπολη. Το θρίλερ με το χρυσό μακεδονικό στεφάνι που βρέθηκε στο μουσείο Γκετύ μέσω Γερμανίας

Το Χρυσό Στεφανι της Αμφίπολης

Το 1992-1995 – έγιναν πέντε μεγάλες επιχειρήσεις κλοπής αρχαιοτήτων από την Ελλάδα. Ανάμεσα σε αυτές ήταν η μεταφορά το 1992 ενός χρυσού μακεδονικού στεφανιού, προϊόντος λαθρανασκαφής από την Αμφίπολη, αλλά και το λαθρεμπόριο 187 αρχαίων αντικειμένων που εντοπίστηκαν το 1994 στο Μπρίντιζι με την εμπλοκή των Ελλήνων μεταφορέων, Αχιλλέα Σακκά και Γιώργου Κλείδωνα. Παράλληλα διαπιστώθηκε  ότι η υπόθεση αρχαιοκαπηλίας που αποκαλύφθηκε τον Σεπτέμβριο του 1993 στο ξενοδοχείο «Ελληνικό», ήταν τμήμα του κυκλώματος Σάιμς – Μιχαηλίδη – Σαβόκα. ... 

Σύμφωνα με στοιχεία που είχαν συγκεντρώσει οι διωκτικές αρχές, ο ιταλός έμπορος Νίνο Σαβόκα (γεννήθηκε το 1950 στο Κόμο) που είχε έδρες το Μπολτσάνο της Ιταλίας και το Μόναχο, την περίοδο 1990-1998 ήταν ο άνθρωπος που μάζευε αρχαία από την Ελλάδα για λογαριασμό των Σάιμς και Μιχαηλίδη που κινούσαν τα νήματα από τη βίλα τους στη Σχοινούσα των Κυκλάδων. Ο Σαβόκα συνεργαζόταν με έναν έλληνα παλαιοπώλη ο οποίος λειτουργούσε ως… «σκάουτερ» για τον εντοπισμό πρόθυμων λαθρανασκαφέων σε όλη την Ελλάδα. Ο παλαιοπώλης, που ζούσε στο κέντρο της Αθήνας και είχε μια μεγάλη συλλογή όπλων κειμηλίων, απεβίωσε πριν από μερικά χρόνια σε ηλικία 65 ετών.... 

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ στεφάνι (Αμφίπολης)

Ο γεωργός λαθρανασκαφέας Πρώτο «δείγμα γραφής» του κυκλώματος ήταν η λαθρεμπορία του αρχαίου μακεδονικού στεφανιού που βρέθηκε από έναν αγρότη σε λαθρανασκαφή στην περιοχή της Αμφίπολης, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Οι κυνηγοί «ταλέντων» της αρχαιοκαπηλίας του Σαβόκα αμέσως εντόπισαν τον αγρότη με το μακεδονικό στεφάνι. Μάλιστα, ο ίδιος ο γεωργός-λαθρανασκαφέας είχε φροντίσει να βγάλει μια φωτογραφία πολαρόιντ στην οποία φορούσε το χρυσό στεφάνι προκειμένου να κατοχυρώσει το αμύθητης αξίας εύρημα.... 

Το αρχαίο μακεδονικό στεφάνι από την Αμφίπολη, το οποίο μέσω κυκλώματος αρχαιοκαπηλίας βρέθηκε στο Μουσείο Γκετί. Τωρα εκτίθεται στο μουσείο της Αμφιπολης.Το στεφάνι στη Γερμανία Το στεφάνι προωθήθηκε στο Μόναχο, όπου ο Σαβόκα εκείνη την περίοδο είχε γκαλερί στο κέντρο της πόλης. Τελικά κατέληξε – στα τέλη του 1991 – σε δύο Ελληνες που ζούσαν στο Μόναχο. Τον Φεβρουάριο του 1992, οι δύο Ελληνες και ένας Σέρβος επιχείρησαν να το πωλήσουν σε έλληνα ζωγράφο στο Μόναχο. Ο  50χρονος ζωγράφος, ο οποίος σήμερα ζει στο Μαρούσι και ταξιδεύει συχνά στη Γαλλία, αρνήθηκε τη συναλλαγή.

Το μεγάλο ταξίδι στην Αμερική Μετα από σύσταση του ζωγράφου οι αρχαιοκάπηλοι απευθύνθηκαν στον αυστριακό αρχαιοπώλη, με έδρα τη Βασιλεία της Ελβετίας, Κριστόφ Λεόν. Μέσω αυτού και του Σάιμς το χρυσό στεφάνι κατέληξε στο Μουσείο Γκετί των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα έγγραφα που βρίσκονται στην ΕΛΑΣ στη συγκεκριμένη συναλλαγή ενεπλάκη και ο Γερμανός ιδιώτης Μαλφρεντ Ντελιτς -με τη χρήση της εταιρείας «Price Tipr GMBH» – o οποίος απεβίωσε δύο χρόνια αργότερα αργότερα. Σύμφωνα με την δικογραφία που σχηματίστηκε μετά ποινική δίωξη της εισαγγελίας  της Αθήνας, το στεφάνι αγοράστηκε τον Ιούλιο του 1993 αντι ενός εκατομμύριου 150 χιλιάδων δολαρίων, από το μουσείο Γκετί. Τελικά το ολόχρυσο στεφάνι επαναπατρίστηκε το 2007 με ενέργειες του υπουργείου Πολιτισμού.

Επιμέλεια: Νίκος Σταθούλης με στοιχεία από Το Βήμα.
mixanitouxronou.gr
----------------------------------
Αμφίπολις. Το πρώτο ντοκιμαντέρ για τον αρχαιολογικό χώρο που γυρίστηκε το 1988


Amfipolis_Prosopeia

Η περιοχή της Αμφίπολης και ο πολιτισμός που ανέπτυξε στην αρχαιότητα είναι το αντικείμενο αυτής της ξενάγησης, στα πλαίσια της τηλεοπτικής σειράς «ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ» που προβλήθηκε στην ΕΡΤ το    1988.... 
Amfipolis_Prosopeia_b
Παρουσιάζεται η ιστορία της πόλης και η σημασία της στην αρχαιότητα, καθώς και το ιστορικό των ανασκαφών. Προβάλλονται τα σημαντικότερα ευρήματα από την περιοχή, τα οποία φιλοξενούνται στο μουσείο της Καβάλας: αντικείμενα κοροπλαστικής της ελληνιστικής περιόδου, αγγεία, επιτύμβιες στήλες, αγαλματίδια, γυναικείες προτομές, κοσμήματα κ.ά.... 

Amfipolis_Prosopeia_c

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στο λιοντάρι της Αμφιπόλεως, καθώς και στους τάφους μακεδονικού τύπου που ανασκάφηκαν γύρω από τον οικισμό. Τέλος, λόγος γίνεται για τους μύθους και τη θρησκευτική λατρεία που σχετίζονται με την περιοχή του Παγγαίου.

mixanitouxronou.gr
--------------------------------------------------------

Εθνική θησαυροθηρία ή κριτική αρχαιολογία;


Το ζητούμενο και στην περίπτωση της Αμφίπολης είναι μια κριτική, πολυχρονική αρχαιολογία, χειραφετημένη τόσο από τα ασφυκτικά δεσμά του εθνικού φαντασιακού όσο και τις επιδιώξεις της πολιτικής εξουσίας.

του Χαμηλάκη Γιάννη


Οι αρχαιολογικές ειδήσεις σπάνια γίνονται πρωτοσέλιδα ή κύρια θέματα σε εφημερίδες, τηλεοπτικά δελτία και ιστότοπους, και μάλιστα για βδομάδες. Ακόμα και στην Ελλάδα, όπου η αρχαιολογία είναι κατεξοχήν εθνική επιστήμη και η (εθνικοποιημένη) αρχαιότητα, εδώ και αιώνες, συμβάλλει καθοριστικά στη συγκρότηση του συλλογικού φαντασιακού, κάτι τέτοιο είναι σχετικά σπάνιο. Η δημοσιότητα που έχουν πάρει οι πρόσφατες ανασκαφές στην Αμφίπολη των Σερρών, λοιπόν, με αφορμή το σημαντικό εύρημα, συνιστά φαινόμενο που απαιτεί παραπέρα διερεύνηση. Οι μελλοντικοί αρχαιολόγοι, ανθρωπολόγοι και ιστορικοί θα έχουν πολλή δουλειά αναλύοντας τον όγκο του δημοσιογραφικού υλικού που συσσωρεύεται καθημερινά, όμως οι πρώτες σκέψεις παραπέμπουν σε φαινόμενα γνωστά στην έρευνα. Φαινόμενα που σχετίζονται, από τη μία, με τις πολιτικές διαστάσεις της Αρχαιολογίας ανά τον κόσμο και, από την άλλη, με βαθιά εδραιωμένες αντιλήψεις για το παρελθόν, τους θεωρούμενους ως προγόνους, αλλά και τη γη και το έδαφος, την υλικότητα και την ίδια τη διαδικασία της ανασκαφής.

Πιο συγκεκριμένα, η μετα-αφήγηση που κυριαρχεί στις περισσότερες αναφορές στο εύρημα, ακόμα και στις σοβαρές, επιφυλακτικές ή και κριτικές αναλύσεις, είναι αυτή της αποκάλυψης ενός «κρυμμένου (αρχαιολογικού) θησαυρού». Ενός θησαυρού που η ίδια η μακεδονική γη κρατάει στα «σπλάχνα» της, ως επτασφράγιστο μυστικό εδώ και χιλιάδες χρόνια. Στη φαντασιακή αυτή κατασκευή, η αρχαιολογική συνάφεια είναι δευτερεύουσα. Εδώ, εύκολα αναγνωρίζουμε στοιχεία που απαντώνται ευρύτατα, και στον ελλαδικό χώρο, και αλλού, στοιχεία με προνεωτερικές καταβολές, που όμως είναι ενσωματωμένα στη νεωτερική συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας. Λαογράφοι και ανθρωπολόγοι έχουν συλλέξει πολλές τέτοιες ιστορίες κρυμμένων θησαυρών, τα «γεννήματα» που η ίδια η γη υποτίθεται πως προσφέρει σε λίγους και εκλεκτούς. Η διαλεκτική ανάμεσα στην απόκρυψη και την αποκάλυψη συνιστά ένα καίριο ρητορικό σχήμα σ' αυτές τις ιστορίες, όπου συχνά το μυστικό αποκαλύπτεται μέσα από όνειρα ή από οράματα, ενώ θα πρέπει να τηρηθούν απαράβατα οι κανόνες της μυστικότητας, διαφορετικά ο θησαυρός μετατρέπεται σε «άνθρακες», ο υποσχόμενος αμύθητος υλικός πλούτος καθίσταται άχρηστος. «Φήμες από γενιά σε γενιά για μεγάλο θησαυρό στην Αμφίπολη» τιτλοφορείται ένα δημοσίευμα, παρέχοντας έτσι τη σύνδεση ανάμεσα στις τοπικές αφηγήσεις περί θησαυρών και στην αρχαιολογική έρευνα, ενώ οι αναφορές για το αίνιγμα και το μυστικό που φυλάττουν οι μαρμάρινες σφίγγες της εισόδου, καθώς και για την άκρα μυστικότητα την οποία υποτίθεται πως τηρούν οι ειδικοί ανασκαφείς είναι άφθονες.
Σε ένα τέτοιο φαντασιακό υπόστρωμα λοιπόν εδράζεται και η πρόσφατη πρωθυπουργική επίσκεψη στην ανασκαφή, προσθέτοντας παράλληλα νέα στοιχεία στο αποκαλυψιακό αυτό αφήγημα. Η εικόνα του πολιτικού ηγέτη που περιγράφει με λεπτομέρεια εκατοστού ένα αρχαιολογικό εύρημα, που υποδύεται κατά βάση τον αρχαιολόγο, παραπέμπει σε πρότυπα γνωστά στην έρευνα. Στα μαθήματα Ιστορίας της Αρχαιολογίας συχνά αναφερόμαστε, για παράδειγμα, στη φωτογραφία του 1932 που παρουσιάζει τον Μουσολίνι με έναν τεράστιο κασμά στη στέγη ενός σπιτιού στο κέντρο της Ρώμης, έτοιμος να το κατεδαφίσει, στο πλαίσιο όχι μόνον του «εξευγενισμού» του κέντρου της πόλης αλλά και της αποκάλυψης της αρχαίας Ρώμης, πάνω στην οποία επεδίωξε να στηρίξει το δικό του ιμπέριουμ. Ή συζητάμε τα έργα και τις ημέρες του Γιγκαέλ Γιαντίν, του αρχαιολόγου-πολιτικού, και κάποτε αναπληρωτή πρωθυπουργού του Ισραήλ, που μεταξύ άλλων συνέβαλε και στην αρχαιολογική «παραγωγή», κατά τη δεκαετία του 1960, μιας από τις πλέον σημαντικές θέσεις του ισραηλινού εθνικισμού, τη Μασάντα.
Όμως ο αρχαιολόγος-πρωθυπουργός της Αμφίπολης δεν περιέγραψε μόνο με λεπτομέρεια το μνημείο, δεν παρέπεμψε μόνο στην ονειρική θησαυροθηρία και στην πεποίθηση πως η γη της Μακεδονίας ετοιμάζεται να βγάλει από τα σπλάχνα της έναν «μοναδικό θησαυρό», δεν έδωσε μόνο κατευθύνσεις στους αρχαιολόγους για το ποιο είναι το σημαντικό ερώτημα που θα πρέπει τώρα να διερευνήσουν: η ταυτότητα του νεκρού. Συμπεριέλαβε επίσης το εύρημα, προτού ακόμα αποκαλυφθεί πλήρως, αποτυπωθεί και, κυρίως, μελετηθεί, στην ελληνική εθνική αφήγηση αλλά και στον μυθικό χρόνο του εθνικού πεπρωμένου, σε μια εθνο-χριστιανική τελεολογία που αρχίζει από τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο και καταλήγει στον ίδιο και στην Ελλάδα του 2014: «Περιμέναμε 2.300 χρόνια για τον τάφο αυτό» θα πει. Έφτασε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου για την αποκάλυψη του μεγάλου μυστικού, για τη «γενεσιακή» στιγμή που ίσως φέρει και τη «σωτηρία». Σ' αυτό το σωτηριολογικό αφήγημα φαίνεται να ευελπιστούν και πολλοί άλλοι. Εξάλλου, όπως δήλωσε ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας, «αν είναι όπως τα λένε, θα σωθεί όλη η περιοχή, όλος ο νομός Σερρών, η Μακεδονία και η Ελλάδα μας».
Είναι γνωστό από άλλα παραδείγματα ανά τον κόσμο πως τέτοιου είδους θησαυροθηρικές εξάρσεις εμφανίζονται ιδιαίτερα σε στιγμές βαθιάς κρίσης σαν τη σημερινή, εμπεριέχοντας παράλληλα την ελπίδα και την υπόσχεση της λύτρωσης. Όπως έχουν επισημάνει ανθρωπολόγοι σαν τον Τσαρλς Στιούαρτ και τον Ντέιβιντ Σάτον, τέτοια φαινόμενα συχνά αφορούν πράγματα κρυμμένα στο υπέδαφος, είτε πρόκειται για πετρέλαιο ή φυσικό αέριο είτε για «αρχαιολογικούς θησαυρούς». Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η συνύφανση της οραματικής θησαυροθηρίας με το εθνικό πεπρωμένο, με την εθνικά φορτισμένη μακεδονική γη, με την πανίσχυρη μυθ-ιστορία του Αλεξάνδρου και με τις αντιλήψεις περί προγόνων - κοσμοκατακτητών, που καθιστά το επεισόδιο της Αμφίπολης τόσο ελκυστικό. Όσο για την Αρχαιολογία την ίδια, συνεχίζει να συνεισφέρει καταλυτικά σ' αυτήν τη συνύφανση, ετοιμάζοντας μια νέα θεατροποιημένη κάθοδο στον κόσμο των νεκρών, παραπέμποντας στη Βεργίνα και στον Μανώλη Ανδρόνικο. Έτσι, σύμφωνα με την αφήγηση αυτή, η πίστη στις εθνικές αξίες μπορεί να φέρει αποτελέσματα, η προγονική γη μπορεί να μας ανταμείψει αποκαλύπτοντας τα καλά κρυμμένα μυστικά της και προσφέροντας απλόχερα τους θησαυρούς της. Στην οικονομία των αγορών και της χρηματιστηριακής κρίσης, αντιπαραβάλλεται μια εναλλακτική αποκαλυψιακή οικονομία, μια ονειρική - ηθική οικονομία που ανταμείβει τους εθνικά σκεπτόμενους και δρώντες.
Το εύρημα της Αμφίπολης, που έχει αναμφίβολα μεγάλη αρχαιολογική σημασία, ανεξάρτητα από βεβιασμένες εθνικές ερμηνείες και τους όποιους συσχετισμούς με επώνυμα ιστορικά πρόσωπα, αποκαλύπτεται χάρη στη γνώση και την κοπιαστική δουλειά εργατών και εργατριών, αρχαιολόγων και άλλων επιστημόνων. Οι ειδικοί στη συγκεκριμένη περίοδο, μετά την απαιτούμενη μελέτη, θα διατυπώσουν τις ερμηνείες τους και ενδέχεται, όπως και στην περίπτωση της Βεργίνας, να μην υπάρξει ομοφωνία, κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
Όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως για κάθε υλικό μνημείο σημασία έχει η συνολική πολιτισμική του βιογραφία, οι χρήσεις και επαναχρήσεις του ανά τους αιώνες μέχρι και σήμερα, ακόμα και οι συνθήκες της λεγόμενης σύλησής του, και όχι μόνον η στιγμή της κατασκευής και της πρώτης χρήσης του. Μια υλική πολιτισμική βιογραφία που για αναγνωστεί απαιτεί τη λεπτολογική, ενσώματη ενασχόληση και με το ελάχιστο μακροσκοπικά αλλά και μικροσκοπικά διαγνώσιμο υλικό ίχνος, με κάθε κόκκο χώματος, συμπεριλαμβανομένης και ολόκληρης της επίχωσης. Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως οι όποιες εθνοτικές και πολύ περισσότερο εθνικές ταξινομήσεις υλικών μαρτυριών του παρελθόντος, ιδιαίτερα σε εποχές που χαρακτηρίζονταν από πολιτισμική υβριδικότητα, είναι όχι μόνο επιστημονικά αυθαίρετες αλλά και κοινωνικά και πολιτικά επικίνδυνες. Με άλλα λόγια, το ζητούμενο και στην περίπτωση της Αμφίπολης είναι μια κριτική, πολυχρονική αρχαιολογία, χειραφετημένη τόσο από τα ασφυκτικά δεσμά του εθνικού φαντασιακού όσο και τις επιδιώξεις της πολιτικής εξουσίας.
* Ο Γιάννης Χαμηλάκης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον. Το βιβλίο του Το έθνος και τα ερείπιά του: Αρχαιότητα, αρχαιολογία και εθνικό φαντασιακό στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου
avgi.gr
---------------------------------
Αρχαιοκαπηλία: Η σύγχρονη πληγή της Αρχαίας Ελλάδας

του Γιώργου Κόκουβα 

Ο μεγάλος «χαρτογράφος» του βυθού Ζακ-Υβ Κουστό καταφθάνει στην χώρα μας για υποθαλάσσιες εξερευνήσεις το 1974. Στα ανοιχτά των Αντικυθήρων, ανασύρει από ένα ναυάγιο τον περίφημο Έφηβο των Αντικυθήρων. Το ναυάγιο αποτελούσε ρωμαϊκό πλοίο που μετέφερε αρχαίους θησαυρούς από την Ιωνία στην Ρώμη τον 2ο αιώνα π.Χ. Δεν υπάρχει αμφιβολία: Η αρχαιοκαπηλία είναι ένα «σπορ» που είχε ξεκινήσει ήδη… από την αρχαιότητα. Η ίδια πληγή ωστόσο, παραμένει ακόμη και σήμερα ανοιχτή, καθώς στην πλούσια από ιστορικής και αρχαιολογικής άποψης χώρα μας, ο πειρασμός ιδιωτών αλλά και ολόκληρων «επιχειρήσεων» να βάλουν χέρι στην θαμμένη Ιστορία της Ελλάδας μάλλον συνεχίζει να ανθεί. «Το φαινόμενο παρουσιάζει έξαρση τους τελευταίους μήνες», μας ενημερώνει ο κ. Δήμος Κούζιλος, τμηματάρχης του Τμήματος Δίωξης Αρχαιοκαπηλίας. «Υποψιαζόμαστε ότι αυτό συνδέεται κατά κάποιο τρόπο με την οικονομική κρίση», μας λέει, συμπληρώνοντας πως πολλοί βρίσκουν αρχαία αντικείμενα, και γνωρίζοντας ότι έχουν αξία, εμπίπτουν στον πειρασμό να τα πουλήσουν για να καλύψουν τις οικονομικές τους ανάγκες. Όπως μας ενημερώνει ο κ. Κούζιλος, το 2010 η υπηρεσία ανέλαβε περίπου 60 μεγάλες υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας, ενώ μέσα στο 2011 η ροή πληροφοριών για παράνομο εμπόριο αρχαιοτήτων αυξάνεται συνεχώς και επομένως αναμένεται αύξηση των υποθέσεων. «Τα περισσότερα περιστατικά σημειώνονται εκτός Αττικής, κάτι που μας καθιστά... πολυταξιδεμένους», μας λέει ο κ. Κούζιλος, αναφέροντάς μας τα κυριότερα πεδία δράσης των αρχαιοκάπηλων: Η Κόρινθος και η Αργολίδα από την Πελοπόννησο, η Λάρισα, τα Τρίκαλα και άλλες θεσσαλικές πόλεις, η Φθιώτιδα και η περιοχή της Βέροιας είναι τα μέρη όπου «ανθεί το σπόρ». 

«Υπάρχει έξαρση κυρίως λαθρανασκαφών», επιβεβαιώνει η κ. Ρόζα Προσκυνητοπούλου, προϊστάμενη της Υπηρεσίας Τεκμηρίωσης και Προστασίας Πολιτισμικών Αγαθών του Υπουργείου Πολιτισμού. «Πάντα υπήρχε το φαινόμενο βέβαια, αλλά πλέον παρουσιάζεται και το πρόβλημα φύλαξης των αρχαιοτήτων», συμπληρώνει. Όπως μας ενημερώνει η κ. Προσκυνητοπούλου, ανέκαθεν υπήρχε πρόβλημα έλλειψης προσωπικού στην υπηρεσία, αλλά με τις πρόσφατες εξελίξεις και περικοπές, τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Ως αποτέλεσμα, η υπηρεσία που είναι υπεύθυνη για την πρόληψη φαινομένων όπως η αρχαιοκαπηλία, μέσω της φύλαξης και του ελέγχου χώρων με αρχαία ή με πιθανότητα ύπαρξης αρχαιοτήτων θαμμένων σε αυτούς, δεν είναι «πάνοπλη». 

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν και αρκετές επιτυχίες, όπως η πρόσφατη επιστροφή ενός χρυσού στεφανιού και ενός μακεδονικού χάλκινου κρατήρα, που, όπως μας ενημερώνει η υπεύθυνη, βρέθηκαν σε συλλογή του εξωτερικού και τελικά επαναπατρίστηκαν. Ακόμη πιο πρόσφατη είναι η σύλληψη δύο αρχαιοκάπηλων που βρέθηκαν να έχουν στην κατοχή τους μικρά αρχαία αντικείμενα από φυλασσόμενο χώρο στην Ελευσίνα και προσπάθησαν να τα πουλήσουν. Οι άντρες της Δίωξης Αρχαιοκαπηλίας τους συνέλαβαν, υποδυόμενοι τους υποψήφιους αγοραστές. Ακόμη, μεγάλη υπόθεση που εξιχνιάστηκε ήταν η κατάσχεση κυκλαδικών ειδωλίων της νεολιθικής εποχής των οποίων η αξία, όπως μας ενημερώνει το Τμήμα Δίωξης, είναι διπλάσια αυτής των κούρων. Τα συχνά περιστατικά, ωστόσο, μας υπενθυμίζουν ότι η αρχαιοκαπηλία δεν είναι μια «παλαιάς κοπής» τακτική, που μπορούσε κανείς να συναντήσει παλιότερα στην Ελλάδα. Ίσως στο άκουσμα της λέξης "αρχαιοκαπηλία" μας έρχονται στο μυαλό εικόνες από ανθρώπους να βγαίνουν στο κυνήγι θησαυρών με ανιχνευτές μετάλλων ή να παραμονεύουν στα σημεία που το έδαφος ακουγόταν κούφιο. Σήμερα, υπάρχουν όχι μόνο μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά και οργανωμένες σπείρες. Υπάρχουν αυτοί που σκάβουν ή πιθανώς γνωρίζουν τα «κατατόπια» μιας περιοχής και φυσικά ο «εγκέφαλος», ο έμπορος δηλαδή που συνήθως «εξάγει» παράνομα τα πολιτιστικά αγαθά προς άλλες χώρες. 

Ασφαλώς, έχουν γίνει βήματα προς την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του προβλήματος. Η αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου μας ενημερώνει πως ο νόμος γίνεται όλο και πιο αυστηρός διεθνώς και δεν μπορεί κάποιος να πουλήσει αρχαιότητες χωρίς να αποδείξει την προέλευσή τους. Ίσως άλλωστε η προέλευση είναι και η έννοια-κλειδί σε αυτή την υπόθεση, καθώς όταν ακούμε για απώλειες «ανυπολόγιστης αξίας», αυτές δεν αφορούν απλώς την χρηματική αξία των ευρημάτων, αλλά και τις πληροφορίες που θα μπορούσαν να δώσουν για την Ιστορία του τόπου. 

Οι περιβόητες υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας των τελευταίων ετών 

*Μάιος 2010: Ένας αγρότης βρίσκει στο χωράφι του στην Τενέα, κοντά στην Κόρινθο, δύο αγάλματα, τα κρύβει στην αποθήκη του και αποπειράται να τα πουλήσει με την βοήθεια δύο ακόμη συντοπιτών του. Ήταν δύο «δίδυμοι» όπως ονομάστηκαν κούροι, που προκάλεσαν το ενδιαφέρον συλλεκτών και ξένων μουσείων. Η αστυνομία «πλειοδότησε» στέλνοντας άνδρες της ως αγοραστές, από τους οποίους ζητήθηκε το ποσό των 10 εκατομμυρίων ευρώ. Τελικά, μετά την σύλληψη δύο εκ των δραστών, τα πολύτιμα αγάλματα κατέληξαν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου διαπιστώθηκε ότι πρόκειται για μοναδικής ομορφιάς έργα τέχνης από τον 6ο αιώνα π.Χ. *Δεκέμβριος 2006: Το Υπουργείο Πολιτισμού κερδίζει την μάχη της διεκδίκησης σημαντικών «θησαυρών» που βρέθηκαν στο Μουσείο Γκετί. Ένα πανέμορφο χρυσό στεφάνι που πιθανότατα κατασκευάστηκε στο ίδιο μακεδονικό εργαστήριο με αυτό του Βασιλιά Φίλιππου βγήκε παράνομα από την Ελλάδα το 1992 από Έλληνα μετανάστη και κατέληξε να πωλείται για κάτι παραπάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια στην Ελβετία. Την ίδια τύχη είχε και μία αρχαϊκή κόρη από την Νάξο που το Γκετί θεωρούσε από τα πιο σημαντικά του εκθέματα. Μετά από μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις, το μουσείο αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα τα δύο ευρήματα μαζί με μια βοιωτική μαρμάρινη στήλη και μια ανεπίγραφη στήλη από την Θάσο. *2001: Το Μουσείο Ηρακλείου αποστέλλει αρχαία ευρήματα μετά από αίτημα του Μουσείο της Καρλσρούης να τα εντάξει σε ειδική έκθεση για την αρχαία Ελλάδα. Στην ίδια συλλογή, εμφανίστηκαν τελικά και προϊόντα αρχαιοκαπηλίας, τα οποία, όντας σε επίσημη έκθεση, νομιμοποιούνται. Μάλιστα, οι αρχαιοκάπηλοι είχαν μέχρι και διαφήμιση στο έντυπο της έκθεσης. Προ ολίγων ημερών, το ίδιο μουσείο ζήτησε από την Ελλάδα άλλο ένα πολιτισμικό δάνειο για προσωρινή έκθεση και η απάντηση ήταν ένα μεγάλο «όχι». *Απρίλιος 2006: Γίνεται έφοδος στην διαβόητη «βίλα της Σχοινούσας». Οι αρχές εντοπίζουν ρωμαϊκά κιονόκρανα, τον κορμό ενός αγάλματος της θεάς Αφροδίτης, τρεις ρωμαϊκές προτομές, κεραμικά από τουρκικά εδάφη και πολλά ακόμη αντικείμενα αμύθητης ιστορικής αξίας. Και σε αυτή την περίπτωση εμπλέκονται άνθρωποι του Μουσείο Γκετί, που σύμφωνα με μαρτυρίες επισκέπτονταν συχνά την βίλα για… αγορές. Τι προβλέπει ο νόμος Σύμφωνα με το ποινικό δίκαιο, όποιος βρει κάποιο αντικείμενο αρχαιολογικής αξίας οφείλει να το δηλώσει. Η δήλωση γίνεται στο Υπουργείο Πολιτισμού. Αν δεν προχωρήσει σε αυτή την πράξη, η ποινή είναι φυλάκιση μέχρι 2 ή 3 έτη, ενώ αν επιχειρήσει να εμπορευτεί το αντικείμενο, να το εξάγει ή να το καταστρέψει, η ποινή φθάνει τα 10 έτη φυλάκισης. Δείτε αναλυτικά τι προβλέπει ο νόμος περί προστασίας αρχαιοτήτων και πολιτισμικής κληρονομιάς, διαβάζοντας το έγγραφο που θα βρείτε πάνω δεξιά, στα σχετικά έγγραφα.

 Δημοσίευση | 6 Ιουνίου 2011

Πηγή: www.in2life.gr
----------------------------
Είναι γνωστό ότι εδώ και χρόνια η χώρα βρίσκεται στο μάτι διεθνών κυκλωμάτων που λυμαίνονται την αρχαία κληρονομιά μας. Ο γνωστός ερευνητής Γιώργος Τσούκαλης που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή χειριζόμενος μεγάλες υποθέσεις όπως η κλοπή των αρχαίων από το Μουσείο της Κορίνθου, ο εντοπισμός του πίνακα του Ρούμπενς και τα αρχαία της Σκοτούσας μετέτρεψε την εμπειρία του σε βιβλίο και τη μοιράζεται μαζί μας

Στιςσελίδες του βιβλίου του φιλοξενείται το παρασκήνιο μερικών από τις πιο σημαντικές υποθέσεις που εξιχνίασε σε συνδυασμό με άγνωστες στο πλατύ κοινό λεπτομέρειες που αφορούν σε όλες τις δύσκολες ιστορίες που έζησε και περιγράφει. 
« Η Ελλάδα είναι ένα τεράστιο μουσείο, που σε ορισμένες περιπτώσεις θυμίζει ξέφραγο αμπέλι. Η πολιτιστική κληρονομιά μας δυστυχώς βρίσκεται στο έλεος των αρχαιοκάπηλων και θεωρώ οτι η αρχαιοκαπηλία είναι εθνική μειοδοσία. Η Ελλάδα, η Αίγυπτος και το Ιράκ είναι οι χώρες που θεωρούνται ιδανικός προορισμός για τα διεθνή οργανωμένα και αδίστακτα κυκλώματα που ασχολούνται με την αρχαιοκαπηλία. Σε πολλά σημεία θυμίζουν αυτά των ναρκωτικών καθώς το κέρδος από τις παράνομες αυτές υποθέσεις είναι ανυπολόγιστο. Για παράδειγμα ένα αντικείμενο του οποίου η μουσειακή τιμή είναι κοντά στο ένα εκατομμύριο ευρώ στην ελεύθερη αγορά μπορεί και να δεκαπλασιαστεί» επισημαίνει χαρακτηριστικά ο γνωστός ιδιωτικός ερευνητής.

Το βιβλίο Λαθρέμποροι ιστορίας κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Σιδέρη.

newsit.gr