Ο ΑΛΕΞΗΣ για τον ΑΛΕΞΗ!

Αποκλειστικά στο Best ON

"Όσοι/ες για χρόνια και χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η ιστορία – όπως και οι κοινωνίες- κινούνται γραμμικά, ομοιόμορφα και εν τέλει προβλέψιμα, μάλλον περνάνε τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους.
Θα πρέπει να είναι άβολο για όλους αυτούς που ξόρκιζαν τις «μεμονωμένες» εκρήξεις και τα ακατανόητα για αυτούς κοινωνικά άλματα που δεν μπορούσαν να χωρέσουν στις νόρμες της ευθύγραμμης και ήσυχης «κοινωνικής προόδου»τους,
να καταλάβουν τι τους έλαχε να ζήσουν. |


Δεν μπορούν πια να τα καταχωνιάζουν κάτω από τον τίτλο «τριτοκοσμικές χώρες», δεν καταφέρνουν να τα ξορκίζουν με το «η Αθήνα δεν είναι Παρίσι». Υποχρεούνται απλώς να τα κοιτάξουν κατάματα, γιατί αυτοί που δεν έχουν φωνή, μίλησαν. Και η φωνή τους φώτισε αυτή τη χώρα και τους ανθρώπους της και δεν έκρυψε τίποτα.

Αυτό που ζήσαμε και έζησε η Ελλάδα τον Δεκέμβρη, έρχεται να υπενθυμίσει σε όλους-ες εμάς που έχουμε ταχθεί με την κομμουνιστική κοινωνία και την υπέρβαση της εκμετάλλευσης, ότι όπως και να έχουν τα πράγματα, όσο δύσκολα και απάνθρωπα και αν έχει η κατάσταση, ο λαός θα πει την τελευταία λέξη.
Έρχεται επίσης, να υπενθυμίσει σε όσους είναι στην άλλη όχθη, ότι η παλλόμενη κίνηση των νέων και των ξεχασμένων, μπορεί να συντρίψει τα πάντα.
Και θα δεν θα το κάνει με πληθυντικούς ευγενείας.

Τα «επεισόδια», οι «ταραχές», «οι κινητοποιήσεις», «η έκρηξη», η εξέγερση της νεολαίας του Δεκέμβρη, υπερέβη, δοκίμασε και άλλαξε όλους/ες που συμμετείχαν σε αύτη, πρόσωπα και οργανώσεις .
Χάραξε ανεξίτηλα μία κόκκινη διαχωριστική γραμμή και ανάγκασε τους πάντες να διαλέξουν πλευρά και να κάνουν πράγματα που σε συνθήκες κανονικότητας κανείς δεν θα μπορούσε καν να σκεφτεί. Επιτάχυνε τόσο πολύ τις κοινωνικές διεργασίες και έβαλε σε μεγεθυντικό φακό όλες τις δυνατότητες και τις αδυναμίες μας, απέδειξε ότι το τέλος των αγώνων θα έρθει μόνο με το τέλος αυτής της μορφής κοινωνικής οργάνωσης –ούτε μια στιγμή πιο πριν.

Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει ότι ένα «αστάθμητο» γεγονός θα έβαζε μία ολόκληρη χώρα σε κλυδωνισμούς, με όλο το σάπιο πολιτικό σκηνικό να προσπαθεί να τους πνίξει στα χημικά ή να ανάβει κεριά, φοβισμένο και αμήχανο καθώς χιλιάδες νέοι –με πρώτους τους/τις μαθητές/τριες- έμπαιναν στην κοινωνική σύγκρουση και διάλεγαν πλευρά.

Ποιος θα περίμενε ότι θα βλέπαμε και θα βιώναμε παραδείγματα κοινωνικών πειραματισμών και αυτό-οργάνωσης, ότι κάθε αστυνομικό τμήμα της χώρας θα γίνονταν στόχος, ότι κάθε σχολείο θα γίνονταν σχολείο αγώνα και ραγδαίας ριζοσπαστικοποίησης, ότι πολλά δημαρχεία θα γίνονταν-έστω και για λίγο- κτίρια των δημοτών και όχι της δημοτικής αρχής, ότι θα γίνονταν κινητοποιήσεις στην Αθηνά, σε δεκάδες πόλεις και χώρια, σε δεκάδες χώρες, η μια πιο μαζική από την προηγούμενη, για ένα μήνα, για τον Αλέξη και όλους τους λόγους του κόσμου,
ότι θα υπήρξε τέτοια έκρηξη επινοητικότητας και φαντασίας, ότι ένα πλαστικό «δέντρο» στη πλατειά Συντάγματος θα συμπύκνωνε συμβολικά τις «χριστουγεννιάτικες αγορές», τα πλαστικά χαμογελά, τις φιλανθρωπίες on camera, τον δήμαρχο που δεν έχει πολλά να πει, αλλά έχει πολλά να κόψει.

Ποιος θα ισχυρίζονταν ότι ο πρωθυπουργός θα «συμβούλευε» τους εργαζόμενους να μην κάνουν πορεία στη βουλή, ότι η ΓΣΕΕ θα το δέχονταν, ότι το ΚΚΕ θα το δέχονταν, ότι συζητιόταν σοβαρά να μπει η χώρα σε κατάσταση έκτακτου ανάγκης – εμείς πιστεύουμε ότι έχει μπει εδώ και καιρό - , ότι ο κόσμος που ως τότε υπέμενε όπως και όσο μπορούσε την βαρβαρότητα του καπιταλισμού, θα επέλεγε τους δρόμους της συλλογικής δράσης και της αξιοπρέπειας; Ότι θα έπαιρνε την ζωή στα χέρια του;

Αυτή η εξέγερση, που πλανήθηκε σαν φάντασμα πάνω από την Ευρώπη, είχε και βίαιες όψεις. Για κάθε έναν και μια που έβλεπε λίγο πιο πέρα από τη μύτη του, αυτό ήταν αναπόφευκτο.
Αλλά αυτοί που δεν βλέπουν το ηφαίστειο, θα εκπλαγούν με την λαβα. Η τυφλή βία, σαν άμεση και φαινομενικά λυτρωτική απάντηση στα χιλιάδες αδιέξοδα που ο καπιταλισμός δημιουργεί,, αποτέλεσε και το πεδίο στο οποίο ο αντίπαλος έστησε όλη την αντεπίθεση του.
Η αναγνώριση ότι υπάρχουν κοινωνικές αιτίες πίσω από τις βίαιες πράξεις, – πέρα από αυτούς που πάντα, μάταια προσπαθούν να βρουν την α-κρατική κοινωνία μέσα στα φλεγόμενα σύμβολα του καπιταλιστικού κόσμου- είναι μια ταυτόχρονη αναγνώριση ότι κάτι σήμερα πάει πολύ στραβά. Ότι αυτή η κοινωνική οργάνωση προκαλεί ασφυξία και απόγνωση, πιέζοντας τους πρωταγωνιστές της κοινωνίας να ζουν στο περιθώριό της.

Αυτή λοιπόν η στάση που ο ΣΥΡΙΖΑ, που όλη η αριστερά πλην ενός, υιοθέτησε, αυτή η πρακτική που επέλεξε, να είναι μέσα στην εξέγερση, να διδάσκει και να διδάσκεται από αυτήν, να προσπαθεί να την κάνει πιο αποτελεσματική και πιο επικίνδυνη, εν τέλει να δοκιμάζει όλα αυτά που την χαρακτηρίζουν ως τέτοια στο καμίνι του αγώνα και όχι στους άδειους δρόμους πέριξ της Πειραιώς, αυτή η στάση δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από τον παλιό κόσμο.

Αυτή λοιπόν η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, του ΣΥΝ, της Νεολαίας Συνασπισμού να δώσουν συγχωροχάρτι στον καπιταλισμό, την στιγμή που αυτός το απαιτούσε με τόση ένταση, με την καταδίκη όχι της βίας, αλλά της εξέγερσης και των αιτιών που την γέννησαν, διαμόρφωσε και την συμμαχία. ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΚΚΕ-ΠΑΣΟΚ. Μια συμμαχία παράλογη, ετερόκλητη και αφύσικη, που για χρόνια θα χρησιμεύει σαν παράδειγμα για το τι μπορεί το αστικό καθεστώς να πει, τι μπορεί να κάνει, μπροστά στο φόβο του για την αυθόρμητη κίνηση των μαζών.
Που σε συνθήκες κανονικότητας κανείς δεν θα μπορούσε καν να σκεφτεί.

Editorial από το περιοδικό ΕΝΕΔΡΑ, τεύχος 41.

«Χίλιες λέξεις για τον Δεκέμβρη»

Μάνια Σωτηροπούλου (μέλος του Συντονιστικού Μαθητών Αλέξης Γρηγορόπουλος) [κείμενο] Παναγιώτης Σωτήρης (πανεπιστημιακός, περιοδικό Εκτός Γραμμής,Συντονιστικό  ΑΝΤΑΡΣΥΑ) [κείμενο] Σταυρούλα Πουλημένη (μεταπτυχιακή φοιτήτρια, alterthess.gr, συμπαραγωγός του ντοκυμανταίρ «Οργισμένος Δεκέμβρης») [κείμενο] Θανάσης Τσακίρης (πολιτικός επιστήμονας) [κείμενο] Σίσσυ Βελισσαρίου (πανεπιστημιακός) [κείμενο] Θανάσης Σκαμνάκης (εφημερίδα Πριν) [κείμενο] Αλίκη Κοσυφολόγου (μέλος ΚΣ Νεολαίας Συνασπισμού) [κείμενο] Ηρώ Διώτη (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ) [κείμενο] Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος (υπ. διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης) [κείμενο] Δημήτρης Παπανικολόπουλος (πολιτικός επιστήμονας) [κείμενο] Άρης Χατζηστεφάνου (συγγραφέας του βιβλίου-λευκώματος Δεκέμβρης ΄08: Ιστορία Ερχόμαστε, δημοσιογράφος, Τhe Press Project) [κείμενο] Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης (ιστορικός) [κείμενο] Βασίλης Παπαστεργίου (δικηγόρος, εφημερίδα Εποχή) [κείμενο] Αλέξανδρος Κιουπκιολής (πανεπιστημιακός) [κείμενο] Ανδρέας Καρίτζης (δρ. Φιλοσοφίας) [κείμενο] Αφροδίτη Κουκουτσάκη (πανεπιστημιακός) [κείμενο] Άκης Γαβριηλίδης (συγγραφέας) [κείμενο]Χρήστος Σίμος (υπ. διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης) [κείμενο]Νίκος Ξυδάκης (εφημερίδα Καθημερινή) [κείμενο] Μαρία Καλυβιώτη (δημοσιογράφος, φοιτήτρια Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ ΕΚΠΑ) [κείμενο] * * * Αναδημοσιεύσεις κειμένων: - Νικόλας Σεβαστάκης, Ο Δεκέμβρης και οι προβολές του στο σήμερα[κείμενο] - Παντελής Μπουκάλας, Τον Δεκέμβριο, κάποτε... [κείμενο] - Νίκος Φίλης, Ο Δεκέμβρης των 15ρηδων προάγγελος του απρόβλεπτου[κείμενο] - Ανδρέας Καλύβας, Εξέγερση, μετανάστες, δημοκρατία [κείμενο] REDNotebook  ΠΗΓΗ: Alexis Tsipras