«Βγάλαμε έξω τους πελάτες και μπήκε λουκέτο»: Ο ξαφνικός θάνατος των Sprider Stores

Σε απόγνωση οι εργαζόμενοι που παραμένουν απλήρωτοι εδώ και δύο μήνες, ενώ δεν έχουν ακόμη απολυθεί και αποζημιωθεί ούτε έχουν δικαίωμα να πάρουν επίδομα ανεργίας… Με πανό οι εργαζόμενοι του Sprider Stores Πειραιά έχουν «κατασκηνώσει» στην κυριολεξία έξω από το κατάστημα, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους και μία οριστική απόφαση για την τύχη της επιχείρησης, αλλά και τη δική τους. Από την περασμένη Δευτέρα, οπότε και τα καταστήματα κατέβασαν ρολά αιφνιδίως, ξαφνιάζοντας τόσο τους υπαλλήλους όσο και τους πελάτες που βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στα καταστήματα, βρίσκονται σε καθεστώς «ομηρίας».





 «Εκείνη την ώρα δούλευα, ήμουν στο ταμείο. Η ώρα ήταν 5.30 το απόγευμα και ξαφνικά έρχεται ο σεκιούριτι αλαφιασμένος και μου λέει να φωνάξω τη διευθύντρια γιατί συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό με την εταιρία. 

Τότε μπαίνει μέσα η διευθύντρια, που έλειπε, ο σεκιούριτι τής μιλάει και δευτερόλεπτα αργότερα μου λέει: “Κλείνουμε. Βγάλε ανακοίνωση να περάσουν οι πελάτες άμεσα έξω”», λέει στον «ΤτΚ» η Ξανθή, 30 ετών. «Εβγαλα την ανακοίνωση και όσοι πελάτες βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο ταμείο εξυπηρετήθηκαν, και μάλιστα όχι όλοι, γιατί μας πίεζαν πολύ. Στη συνέχεια, η διευθύντρια μας λέει να κλείσουμε τα ταμεία, και την ώρα που πήγα να της παραδώσω τα χρήματα, έρχεται ο σεκιούρι και μου λέει “Θα τα πάρω εγώ”», συνεχίζει η υπάλληλος των Sprider Stores Πειραιά. Στη συνέχεια, o σεκιούριτι είπε στις εργαζόμενες να περάσουν έξω και κλείδωσε, μένοντας μέσα στο κατάστημα με τη διευθύντρια και την υποδιευθύντρια. Oπως πληροφορήθηκαν λίγο αργότερα οι υπάλληλοι της πάλαι ποτέ κραταιάς Sprider από εργατολόγο, δεν έπρεπε να βγουν έξω από το κατάστημα, γι’ αυτό και επέστρεψαν, και μόλις o σεκιούριτι άνοιξε την πόρτα για να φύγει, οι περίπου 40 υπάλληλοι, που είχαν στο μεταξύ συγκεντρωθεί, μπήκαν μέσα. «Eκτοτε δεν έχουμε φύγει έξω από το κατάστημα. Ηρθαν βέβαια και το κλείδωσαν, αλλά εμείς είμαστε με βάρδιες συνέχεια απέξω μέχρι να μας δώσουν ένα χαρτί για να ξέρουμε τι θα κάνουμε», αναφέρει. «Τα χρήματα σε μαύρες σακούλες» Οι υπάλληλοι της Sprider Πειραιά περιγράφουν στον «ΤτΚ» τις τελευταίες στιγμές στο κατάστημα. «Τις προηγούμενες ημέρες κάναμε μπαζάρ με πολύ χαμηλές τιμές, από το οποίο έβγαλε 9 εκατ. ευρώ. Με αυτά τα χρήματα, όπως έλεγε, θα πλήρωνε τους εργαζομένους. Ωστόσο, αυτά τα λεφτά τα έβαλε ο σεκιούριτι σε μαύρες σακούλες και έφυγε και ούτε λόγος για μας», επισημαίνει η Μαρία, 31 ετών. Η εργοδοσία χρωστάει στους υπαλλήλους το 65% του μισθού του Αυγούστου, όλο το μισθό του Σεπτεμβρίου, καθώς και τον τρέχοντα μήνα. Μάλιστα, είχαν προηγηθεί δύο μειώσεις μισθών, που είχαν φτάσει στο ποσό των 500 ευρώ για την πλήρη και των 200 ευρώ για την ημιαπασχόληση. «Οι μειώσεις που έχουν γίνει τα τελευταία δύο χρόνια αγγίζουν το 27% συνολικά. Μάλιστα, πέρασαν παράνομα και εν μια νυκτί, καθώς η εργοδοσία σύστησε δικό της σωματείο εργαζομένων και εμείς δεν ρωτηθήκαμε ποτέ», επισημαίνουν στον «ΤτΚ» οι εργαζόμενοι. «Είμαστε εργαζόμενοι σε ομηρία» Σε απόγνωση βρίσκονται οι υπάλληλοι της Sprider καθώς βλέπουν το μέλλον τους αβέβαιο, μη γνωρίζοντας τι θα κάνουν την επόμενη ημέρα. «Η ψυχολογία μας είναι χάλια. Μας έχει πιάσει ένα πείσμα για όλο αυτό που συνέβη και κυρίως για τον τρόπο που συνέβη και γι’ αυτό επιμένουμε και ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή κάτι θα γίνει, κάπως θα καταφέρουμε να πάρουμε αυτά που μας χρωστάνε», λέει η Ξανθή. «Είμαι παντρεμένη και έχω και ένα παιδάκι. Η οικογένειά μου μένει στο νοίκι. Δεν είμαι μόνη μου, πρέπει να δω τι θα κάνω, να φροντίσω την οικογένειά μου», συμπληρώνει. «Εργάζομαι εννέα χρόνια στη Sprider και ποτέ δεν περίμενα ότι η εταιρία θα είχε μια τέτοια κατάληξη. Με αγχώνει πάρα πολύ η κατάσταση που επικρατεί, γιατί εγώ την εταιρία την είχα ζήσει σε πολύ διαφορετικές εποχές», σημειώνει η Μαρία. «Αυτή τη στιγμή, είμαστε ακόμα εργαζόμενοι στην εταιρία. Ούτε στο ταμείο ανεργίας μπορούμε να ενταχθούμε, αλλά ούτε και να βρούμε κάποια άλλη δουλειά. Ουσιαστικά είμαστε εργαζόμενοι σε ομηρία. Αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι να πάρω τα χρήματα που μου χρωστάνε και να απελευθερωθούμε επιτέλους για να αρχίσω να ψάχνω για δουλειά. Εχω οικογένεια, ένα παιδί που πρέπει να φροντίσω. Και έτσι όπως είναι η κατάσταση στην Ελλάδα, δεν ξέρω πού θα καταφέρω να εργαστώ», συμπληρώνει. «Είναι απίστευτο, γιατί όλοι περιμέναμε ότι κάτι κακό θα γίνει αλλά όχι ότι θα καθόμασταν ξαφνικά στα σκαλιά του καταστήματος ζητώντας τα λεφτά μας», καταλήγει. 
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΥΓΙΑΚΗ 
Δημοσιεύεται στον Τύπο της Κυριακής 
arouraios.gr