Μαθήματα από την εξάρθρωση μιας ναζιστικής μαφίας

Του Παναγιώτη Βωβού

Μπορεί να μην πέφτουμε από τα σύννεφα, ούτε να μας ξαφνιάζουν οι αποκαλύψεις για τους συλληφθέντες χρυσαβγήτες, αλλά αυτή η σύνδεση τους με μαύρες και συχνά ευτελείς οικονομικές δραστηριότητες προκαλούν πολλές σκέψεις. Δεν μας εντυπωσιάζει η χρηματοδότηση τους από επιχειρήσεις, ούτε οι μεγάλες μαύρες οικονομικές μπάζες. Αλλά η διαπίστωση ότι αποτελούν ένα λαϊκό κίνημα μικρο-προστατών μπράβων και παρεμπόρων, δικτυωμένων σε γειτονιές, έχει μεγάλο ενδιαφέρον μεταξύ άλλων και για τον ελάχιστο χρόνο μέσα στον οποίο αναπτύχθηκε.


Ρατσισμός και μαφία: το έγκλημα στην υπηρεσία της πολιτικής ή η πολιτική στην υπηρεσία του εγκλήματος;

Οι περίφημοι "αγανακτισμένοι" κάτοικοι του Αγ. Παντελεήμονα τελικά ήταν μια λαϊκή επιχείρηση παραεμπορίου και πουλήματος προστασίας στην περιοχή. Οι φωνές τους μπροστά στις κάμερες, οι βίαιες επιθέσεις, αποκαλύπτεται ότι ήταν περισσότερο πια μέρος μιας επαγγελματικής δραστηριότητας παρά μέρος μιας πηγαίας αγανάκτησης ή μια απλώς ρατσιστική επιλογή κάθαρσης. Μέσα από την ταραχή στην γειτονιά και την επικράτηση του φόβου, το σκοτεινό συνονθύλευμα τροφοδότησε και αξιοποίησε το κοινωνικό πρόβλημα της περιοχής για να οργανώσει ένα σύστημα εισροής χρημάτων σε προσωπικά ταμεία. Στην εταιρεία αγανακτισμένων συμμετείχε ακόμα και το τοπικό αστυνομικό τμήμα, τα τοπικά ή μεταφερόμενα τάγματα εφόδου, η Σκορδέλη και διάφοροι άλλοι συνήθεις αγανακτισμένοι. Δηλαδή είχαμε την απόλυτη λαϊκή-παρακρατική μπίζνα στην διαφημιστική καμπάνια της οποίας συμμετείχαν δωρεάν τα κανάλια που παρουσίαζαν τους μικρομεσαίους μπράβους ως δικαίως αγανακτισμένους πολίτες. Έτσι το σπάσιμο και η ληστεία μαγαζιών μεταναστών που αποτελούσε προϋπόθεση για το πούλημα προστασίας, παρουσιάστηκε αντί για ποινική ως πολιτική πράξη. Ο τρόμος στην γειτονιά έκανε τους προστάτες ληστές να εμφανίζονται ως σωτήρες και έτσι απρόσκοπτα να μαζεύουν ζεστό χρήμα. Τα ίδια και στην Νίκαια όπου αποκαλύπτεται ότι τα περίφημα τάγματα εφόδου ήταν τάγματα μικρομεσαίας μαφίας που πουλούσε προστασία σε μετανάστες μικροπωλητές, σε λαϊκά παζάρια και αγορές. Μέσα και το τοπικό αστυνομικό τμήμα και πάλι. Και όσο το ψάχνει κανείς, βρίσκει.

Το ερώτημα με όλα αυτά είναι τι σημαίνει να είσαι ναζιστής στις μέρες μας. Μέτα από 20 χρόνια νεοφιλελευθερισμού και κυριαρχίας των μοντέλων και των "άξιων" του, πώς αυτός επηρεάζει μέσα στην κρίση την συγκρότηση τέτοιων ακραίων φαινομένων; Πόσο όμορφα έδεσε ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός της εποχής μας, ο ατομισμός, η απορύθμιση και απόσυρση του κράτους, η ακραία λιτότητα και απόγνωση, η λογική του γρήγορου κέρδους και η αναδιανομή επί τα χείρω, με την δράση των νεοναζί... Σαν σκυτάλη πέρασε εύκολα στα χέρια τους. Έκαναν την απόγνωση φόβο και τον φόβο πρώτη ύλη για να στήσουν τις δουλειές τους. Το δίκτυο τρόμου έγινε και δίκτυο νομής μαύρου χρήματος και από πίσω υπήρχαν οι (όποιες) μάζες που έδιναν στην μπίζνα το κοινωνικό πρόσημο που αποτελούσε πολιτική προστασία της δουλειάς. Οι νεοναζί των ημερών μας πήραν τη νεοφιλελεύθερη λογική και τράβηξαν την προβολή της συμπληρώνοντάς την και στο κοινωνικό επίπεδο με τις ακρότητες που αυτή εφαρμόζει στο οικονομικό.

Χρυσή Αυγή: αντίγραφο των προγόνων της;

Παρακολουθώντας τις "αποκαλύψεις" για την κλασική ναζιστική δομή της Χ.Α. είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς αν ο νεοναζιστικός δογματισμός έχει την δυνατότητα να παραγάγει στην εποχή μας ένα αντίγραφο του ναζισμού της δεκαετίας του ΄30. Ερώτημα που σχετίζεται με τον προηγούμενο προβληματισμό. Ποιες ήταν οι κοινωνικές και παραγωγικές συνθήκες που παρήγαγαν το κλασικό ναζιστικό μοντέλο; Μήπως η εποχή κυριαρχίας της μεγάλης βιομηχανίας και της φορντικής αλυσίδας παραγωγής ήταν το υπέδαφος ανάπτυξης μιας συγκεκριμένης δομής της ναζιστικής οργάνωσης; Η κρίση τότε και σήμερα δεν μπορεί από μόνη της να παραγάγει ακριβές αντίγραφο των ίδιων κοινωνικών φαινομένων και της πολιτικής οργάνωσης. Ο πασιφανής δογματισμός και ναζιστικός ρομαντισμός της Χ.Α., καθώς και η φοβερή ιδεολογική φτώχεια, την κατέστησαν μια πολιτική δύναμη ενός ιστορικού copy-paste. Το οποίο, ωστόσο, προφανώς δεν μπορεί να αναλύσει και να ενσωματώσει τις διαφορές του τότε με την εποχή του κατακερματισμού, των δικτύων, της κινητικότητας και πολλών άλλων παραγωγικών και κοινωνικών διαφορών. Η Χ.Α. φαίνεται να προσπάθησε σε ελάχιστο χρόνο να αντιγράψει δομές και φόρμες χωρίς φυσικά να μπορεί να ενσωματώσει και να προσαρμοστεί στα ιδιαιτέρα χαρακτηριστικά της εποχής μας. Τα μέλη της προφανώς αντιγράφοντας και τον αμοραλισμό της ηγεσίας, γρήγορα-γρήγορα ανακάλυψαν τις έξτρα δυνατότητες του τρόμου και μετέτρεψαν τον συνδυασμό κρίσης, τρόμου και δύναμης σε ευκαιρία.

Στρατιωτικοποίηση υπό κρατική κάλυψη

Η στρατιωτική δομή της οργάνωσης δεν μπόρεσε να την προστατέψει από το πασιφανές, ότι αργά ή γρήγορα οι παραλειτουργίες του κόμματος θα βγαίνανε στο φως. Η προστασία από το κράτος και τα ΜΜΕ στην οποία βολεύτηκε η Χ.Α. την καθιστούσαν έτσι κι αλλιώς όμηρο σε μια στροφή όπως αυτή που ζούμε. Η Χ.Α. αυτοπαγιδεύτικε στο φαντασιακό της, έκανε επίδειξη χωρίς φειδώ και προστασία. Έτσι, μια σκληρή δομή εξευτελίζεται σήμερα από τις αποκαλύψεις των διαλόγων στα κινητά, κάτι που μάλλον οι κλασικοί ναζί δεν είχαν προβλέψει και αφού δεν το έκαναν αυτοί, δεν το έκανε και η Χ.Α. Όλα αυτά, απ΄ ό,τι φαίνεται, λίγο πριν ξεκινήσει η σοβαρή δουλειά, που προφανώς ήταν αυτή στο Πέραμα, με το στήσιμο κλειστού εργοδοτικού σωματείου-μαφία. Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει νομίζω το μεγάλο ποιοτικό άλμα για την Χ.Α. Θα επρόκειτο για τον Αγ. Παντελεήμονα στον χώρο της εργασίας και της οικονομίας και τότε θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολύ σοβαρότερες καταστάσεις.

Όλα τα προηγούμενα δεν αποτελούν βεβαιότητες, αλλά έναν ανοιχτό προβληματισμό για τα πολύτιμα μαθήματα που παίρνουμε αυτές τις πυκνές μέρες. Υπάρχει νομίζω πολύ ενδιαφέρον υλικό για την Αριστερά να στοχαστεί πάνω σε αυτή την ιστορική στιγμή. Πολλά από αυτά, εξάλλου, αφορούν και τις δικές της αδυναμίες. Υπάρχει λοιπόν υλικό για να αναλύσει κανείς τον φασιστικό φαινόμενο των ημερών μας σε όλες του τις πτυχές, αλλά και το πρόβλημα κόσμου της αριστεράς που τσιμπάει στην -δια των ΜΜΕ- προπαγάνδα και εκλογικεύει σε κάποιες περιπτώσεις τις ακραίες ρατσιστικές πρακτικές. Θυμόμαστε όλοι έντονες συζητήσεις γύρω από την περίπτωση του Αγ. Παντελεήμονα, όπου η ανάλυση γινόταν αγνοώντας συχνά όλο το παρακρατικό και οικονομικό υπέδαφος πάνω στο οποίο αναπτυσσόταν οι φονικές δραστηριότητες. Η μη αντίδραση στις δολοφονίες μεταναστών που μας έφερε στην δολοφονία Φύσσα δεν είναι ένα ζήτημα που δεν μας αφορά. Επιπλέον το ζήτημα του πώς στήνεις ένα σύγχρονο κόμμα της αριστεράς, που θα έχει ισχυρές άμυνες απέναντι στην επίδραση του νεοφιλελευθερισμού και τον ανάξιων αξιών του, πώς προστατεύεσαι από φαινόμενα ιδιοτέλειας και ατομισμού, είναι και αυτό ένα ζήτημα πολύ σοβαρό. Η Αριστερά έχει και την γνώση και τα εργαλεία για να το κάνει - αρκεί να αναγνωρίσει πως φέρει και η ίδια στο σώμα της τα σημάδια της εποχής μέσα στην οποία πορεύεται.

Πηγή: rnbnet.gr