ΦΟΒΟΣ -ΜΑΡΤΥΡΙΟ

Niki Vikou 

Η Νίνα είναι μια κοπέλα από την Νιγηρία που ζει εδώ και δέκα χρόνια στον τόπο μας. Εδώ παντρεύτηκε με συμπατριώτη της κι έχουνε δύο παιδάκια.
Γνωριστήκαμε κάπως περίεργα τον περασμένο Ιούλιο στον δρόμο. Είχε κρεμασμένο το μωρό της, δυο μηνών το πολύ - πολύ στην πλάτη της, σε ένα αυτοσχέδιο υφασμάτινο μάρσιπο και στα χέρια κρατούσε σακούλες από σούπερ μάρκετ. Το μωρό είχε επικίνδυνα γερμένο προς τα πίσω το κεφαλάκι του κι όπως ερχόμουν πίσω της, ασυναίσθητα άπλωσα το χέρι για να διορθώσω την κλίση του κεφαλιού. Η μητέρα μόνον που αισθάνθηκε κάποιον τόσο κοντά της, πέταξε το φορτίο της στο έδαφος και γύρισε αστραπιαία, εμφανώς τρομοκρατημένη για να με αντιμετωπίσει. Ομολογώ πως τα έχασα, φαντάζομαι πως εκείνη την στιγμή ήμουν κατακόκκινη από ντροπή.

-Κυρία μου χίλια συγνώμη. Δεν ήθελα να σας τρομάξω. Το κεφαλάκι του μωρού πήγα να διορθώσω!
Ήδη, βλέποντας μια γυναίκα να της χαμογελά ηρέμησε.
Την βοήθησα να μαζέψει τα σκόρπια στο έδαφος ψώνια της.
- Φοβήθηκα. Είναι πολλοί που δεν μας θέλουν εδώ.
Μου είπε σε άπταιστα Ελληνικά.
- Το ξέρω και ντρέπομαι, όσο δεν φαντάζεστε! Είναι πολύ γλυκό το μωράκι σας. Και πάλι συγνώμη.
Έμοιαζε με άνθρωπο πνιγμένο από την αδικία που ήθελε να ξεφορτωθεί το βάρος της σε μια ξένη μεν, λευκή, ντόπια, που όμως την αντιμετώπισε σαν ίση. Συνέχισε λοιπόν.
-Δεν πειράζει, αλλά ξέρετε ζούμε μέσα στον φόβο. Αν μπορούσαμε θα φεύγαμε. Που να πάμε όμως; Ο μεγάλος γιος μου πάει στην Πέμπτη Δημοτικού. Γεννήθηκε εδώ, δεν ξέρει άλλη πατρίδα. Έχουμε την δουλειά μας εδώ, το σπίτι μας. Στην Νιγηρία τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα κι εδώ όμως πια..... Αυτός ο φόβος δεν υποφέρετε ! Προχθές δείρανε τον άντρα μου, έξω από το μαγαζί μας. Χωρίς λόγο.
Συνεχίσαμε να βαδίζουμε μιλώντας σχεδόν μέχρι το σπίτι μου. Έμενε δυο πολυκατοικίες πριν από την δική μας.
Της είπα το όνομα μου και της έδειξα την πόρτα μου.
- Θα χαρώ να έρθεις μια μέρα με τα μικρά να πιούμε καφέ κι ότι χρειαστείς μην διστάσεις να μου χτυπήσεις.
Ήρθε μια δυο φορές. Μου διηγήθηκε τη ζωή της. Δύσκολη ζωή, για αυτούς η Ελλάδα ήταν το λιμάνι, μέχρι πριν λίγα χρόνια. Ο τόπος που ρίζωσαν τα όνειρα τους. Πέταξε από την χαρά της όταν πιάσανε την σπείρα τον Ναζί.
- Το καταλαβαίνετε κυρία Νίκη; Δεν θα φοβόμαστε πια! Τους βάλανε φυλακή. Θα περπατάμε ελεύθεροι, όπως παλιά, ακόμη και την νύχτα! Μου έλεγε κι έλαμπε ολόκληρη, λυτρωμένη.
Πριν από καμιά ώρα, μου χτύπησε την πόρτα, κλαμένη
-Τους άφησαν ελεύθερους, εμείς θα την πληρώσουμε πάλι. Τώρα θα είναι χειρότερα, αφού σκοτώνουν Έλληνες, αφού χτυπάνε δημοσιογράφους, σκεφτείτε τι μας περιμένει εμάς.
Προσπάθησα να την καθησυχάσω. Της εξήγησα πως δεν αθωώθηκαν, αφέθηκαν ελεύθεροι μέχρι τη δίκη κι ότι μέχρι τότε θα είναι πιο προσεκτικοί.
Δεν ξέρω αν την έπεισα. Μεταξύ μας ούτε η ίδια έχω πειστεί πως υπάρχει πολιτική βούληση να γλυτώσουμε επιτέλους από δαύτους