Κύριοι πολιτικοί...

Κείμενο αναγνώστριας  στο mail του Left.gr

Η συγγραφέας είναι άνεργη μητέρα τριών παιδιών, η οποία δεν μπορεί να βρει δουλειά εδώ και δύο χρόνια. Το κείμενο γράφτηκε το απόγευμα της 17ης Σεπτεμβρίου λίγο πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα
 Κύριοι πολιτικοί, κύριε νυν και κύριε εκάστοτε… 
 Ποιοι είστε εσείς που νομίζετε ότι καθορίζετε τη ζωή μου;
Τη ΔΙΚΗ μου ζωή ;



Γεννήθηκα σε αυτό τον πλανήτη, σε τούτη τη χώρα και είμαι μια ξεχωριστή οντότητα όπως κι εσείς .
Με ξέρετε ;
Με παίρνετε τηλέφωνο να δείτε πως είμαι ;
Ενδιαφέρεστε για μένα ;
Με ρωτήσατε πως περνάω σε μια χώρα που τη χαντακώνετε κάθε μέρα χωρίς να δίνετε αξία στην ανθρώπινη υπόστασή μου;
Που η μόνη αξία που προβάλετε είναι κάτι χαρτιά πράσινα, καφέ και μπλε !

Που χρωστάμε ;
Χρωστάμε που γεννηθήκαμε άνθρωποι ;
Ποια είναι η μέρκελ που της χρωστάμε ;
Γιατί της χρωστάμε ;
Τι είναι ο πλούτος ;
Τι τα κάνει ο άνθρωπος τα διαμάντια και τον χρυσό; Τρώγονται;
Γιατί χρησιμοποιούμε ακόμη πετρέλαιο ενώ υπάρχουν κι’ άλλες εναλλακτικές ;
Εγώ γιατί να σας ξέρω κύριοι ;
Τι είστε στη ζωή μου;

Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να καθορίζετε τη μοίρα και τη ζωή μου;
Ο διπλανός μου;
Που θέλει τον μπαμπούλα του;
Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να νομίζετε πως ορίζετε τον αέρα που αναπνέουμε και τη γή που πατάμε;
Πόσους ουρανοξύστες χωράει ο τάφος σας; Πόσα πράσινα, μπλέ και κόκκινα χαρτάκια χωράει;
Τι θα πάρετε μαζί όταν πεθάνετε;
Γιατί αυτό είναι το μόνο σίγουρο .

Πού είναι η τιμή σας, η αξιοπρέπειά σας;
Ποια είναι η τιμή σας ;
Πόσο μετράει σε πράσινα, κόκκινα και μπλε χαρτάκια;

Αν νομίζετε ότι γράφετε ιστορία, κάνετε μεγάλο λάθος.
Η Ιστορία του ανθρώπου ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ.
Παίζετε για λίγο το ρόλο του Ιαβέρη.
Περιμένετε να ξεψυχήσετε για ν’ αλλάξετε; Δε φτάνει για την ψυχή σας.
Φερθείτε μεγαλόψυχα και γενναιόδωρα.
Με σύνεση και φρόνηση.

Έχουμε τόσες ωραίες, τόσες πανάρχαιες υπέροχες λέξεις, που μας κάνουν υπερήφανους.
Χρησιμοποιήστε τις.
ΗΘΟΣ
ΣΘΕΝΟΣ
ΤΙΜΗ
ΘΑΡΡΟΣ
Διδάξτε τον υπόλοιπο κόσμο τι σημαίνουν .
Μπορείτε .
Αλλάξτε για να σας γνωρίσω .
Διαφορετικά σας γυρνάω την πλάτη .
Δεν είστε εσείς για μένα .
Ζω παράλληλα με σας και δεν θέλω να σας ξέρω.
Σας βαριέμαι.
Είστε βαρετοί και ανώριμοι . Μεγαλώστε .

Ο κόσμος πάει αλλού κι’ εσείς συνεχίζετε να χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο αυτιστικά .
Παρασέρνοντας κάθε αδύναμο προς το μέρος σας .
Τον γκρεμό .
Είστε θλιβεροί, όμως εγώ δε σας λυπάμαι .
Ξέρω πως μπορείτε να μεγαλουργήσετε αν θέλετε .
Δείξτε στον υπόλοιπο κόσμο πως δεν είναι τυχαίο αυτό το μέρος … γιατί δεν είναι .
Αν δε το δείξετε πάλι, δεν πειράζει .
Θεριεύει μέσα η ψυχή μου και δεν είμαι μόνη μου .
Θα το δείξουμε εμείς.

Εδώ στη χώρα μας, πλούτος ήταν ένα μικρό καλύβι δίπλα στη θάλασσα, ένας ψαράς με το βαρκάκι, λουλούδια στα παράθυρα, η γιαγιά που έπλεκε,
η κατσικούλα που έδινε το γάλα της, ο ζωγράφος που ζωγράφιζε στην πλατεία όπου έπαιζε ο οργανοπαίκτης και τραγουδούσε κάποιος, η γειτονιά με τις παιδικές φωνές και τα γέλια .
Μας πείσατε πως αυτό, είναι φτώχεια .

Κανείς δεν μπορεί να πάρει αυτές τις θύμησες .
Ούτε τον ήλιο (όσα φωτοβολταϊκά πάρκα κι’ αν φτιάξουν), ούτε τη θάλασσα, ούτε τον αέρα .
Αυτά δεν μετακινούνται .
Κι’ εγώ μαζί τους .
Χάσαμε τα πλούτη μας και μας κλείσατε στα κλουβιά σαν τις κότες και τα κοτόπουλα που τρώμε !
Μας κάνατε πραγματικά φτωχούς και απόκληρους .

Πιστέψαμε πως η απομόνωση είναι «αγαθό» .
Μαντρωθήκαμε στις πόλεις για να δουλεύουμε σε αεριτζίδικες δουλειές ασταμάτητα με αντάλλαγμα πράσινα, κόκκινα και μπλέ χαρτάκια .
Τσιμπήσαμε στην απληστία και χάσαμε τον πραγματικό πλούτο και την ουσία .
Αντικαταστάθηκαν οι μονοκατοικίες με τα απαίσια τέρατα που όλοι ξέρουμε .
Καταστράφηκε η Φύση, κάηκαν δάση, ξεπετάχθηκαν τεράστιες βίλες με τρεις και τέσσερις υπηρέτες και αυτό το ονομάζετε πλούτο .
Κι’ εμείς συνεχίσαμε να τσιμπάμε και να θέλουμε κι’ εμείς υπηρέτες.

Μας μπολιάσατε με ψευδαισθήσεις κι’ εμείς τσιμπάγαμε .
Καλά να πάθουμε .
Έχουμε μεγάλη ευθύνη .
Κι’ ίσως μεγαλύτερη από σας, που σας αφήσαμε να πάρετε τα ηνία της ζωής μας και των παιδιών μας .
Νιώθουμε υποχρεωμένοι που ζούμε .

Να σας ονομάσω θεούς ;
Δεχθείτε την ανθρώπινη υπόστασή σας, πάρτε μερικές ανάσες και μπορεί να σας συγχωρέσω γι’ αυτά που κάνετε .
Επανορθώστε και θα σας χαϊδέψω .
Διαφορετικά θα σας γυρίσω την πλάτη .
Δε θα είστε πια συνάνθρωποί μου .
Δεν θα υπάρχετε για μένα .
Εγώ θα επιβιώσω αγαπητοί κύριοι γιατί είμαι ένα με τούτη τη γή και ένα θα γίνω όταν θα πεθάνω .
Φοβάμαι όμως ότι εσάς, ετούτη η γη θα σας ξεράσει και θα πετάξει το κουφάρι σας μακριά, σε μια παράγραφο της Ιστορίας, αναφέροντας τα αίσχη που διαπράττετε σήμερα .
Τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως να πρέπει να σας ευχαριστήσω κιόλας, μαθαίνω από εσάς τι να μην κάνω για να παραμείνω άνθρωπος .

Και πού’ στε… ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ

Olivia

left.gr