Τα τελευταία δύο χρόνια πραγματοποιούν διαφόρων ειδών ειρηνικές διαμαρτυρίες, διεκδικώντας αξιοπρεπή γηρατειά για τους εαυτούς τους κι ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια τους
«Είμαστε γέροι, όχι χαζοί». «Φασίστες πολιτικοί, οι τρομοκράτες είστε εσείς». Με τα κίτρινα φωσφοριζέ γιλέκα τους, όμοια με αυτά που φορούν οι εργάτες στους δρόμους, δεκάδες ηλικιωμένοι Ισπανοί δίνουν κάθε Δευτέρα απόγευμα στην Πουέρτα δελ Σολ το «παρών».
Πιάνονται χέρι χέρι για να σχηματίσουν μια ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από την κεντρική πλατεία της ισπανικής πρωτεύουσας. Ή δένονται οι ίδιοι με αλυσίδες, όπως έκαναν την περασμένη Δευτέρα. Το κίτρινο γιλέκο, που το φορούν για να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους περαστικούς, γράφει πάνω τη λέξη «Yayoflautas» (Γιαγιοφλάουτας). Είναι η οργάνωση των αγανακτισμένων παππούδων και γιαγιάδων που τα τελευταία δύο χρόνια πραγματοποιούν διαφόρων ειδών ειρηνικές διαμαρτυρίες, διεκδικώντας αξιοπρεπή γηρατειά για τους εαυτούς τους κι ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Η πρόσφατη ανακοίνωση του προϋπολογισμού για το 2014, όπου προβλέπεται πάγωμα των συντάξεων πρώτη φορά ύστερα από 15 χρόνια (για την ακρίβεια αύξηση κατά 0,25%!) τους έβγαλε για τα καλά στους δρόμους. Στόχος τους; Να αναγκάσουν την κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι να αποσύρει το επίμαχο νομοσχέδιο για τις συντάξεις. «Και να το ψηφίσουν», όπως λένε, «εμείς θα διαδηλώνουμε μέχρι να τους ρίξουμε».
Φρένο στα μέτρα
«Δεν αγωνιζόμαστε μόνο για τις δικές μας συντάξεις, αλλά και για τις συντάξεις των παιδιών μας και των εγγονών μας. Μόνο ένα ευρύ λαϊκό κίνημα θα βάλει φρένο σε αυτά τα μέτρα». Αυτά έγραφε, μεταξύ άλλων, το ανακοινωθέν που ανάρτησαν στην ιστοσελίδα τους και μοίρασαν σε φέιγ-βολάν την περασμένη εβδομάδα στη Βαρκελώνη, όπου πραγματοποίησαν συμβολική κατάληψη στο κτίριο του Εθνικού Ινστιτούτου Κοινωνικής Ασφάλισης.
Σε αυτή την πόλη έκανε τα πρώτα της βήματα η κοινωνική οργάνωση των Yayoflautas, βγαλμένη απευθείας από το κίνημα των Αγανακτισμένων. Το όνομά τους, από τη λέξη iaio («παππούς» στα καταλανικά), σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «οι παππούδες με τις σφυρίχτρες», απαραίτητο αξεσουάρ στις διαδηλώσεις τους. Οι Yayoflautas πραγματοποιούν διαδηλώσεις και ειρηνικές καταλήψεις σε τράπεζες, πλατείες και κυβερνητικά κτίρια. Η οργάνωσή τους, η οποία είναι περισσότερο μια πλατφόρμα πολιτών με χαλαρή δομή, παρά «οργάνωση» με την ακριβή έννοια του όρου, έχει χιλιάδες μέλη σε ολόκληρη την Ισπανία και ακόμα περισσότερους φίλους, αν κρίνει κανείς από τους λογαριασμούς τους στο twitter και στο facebook. Στους κόλπους τους συναντά κανείς από παλιούς αριστερούς, συνδικαλιστές και αγωνιστές κατά της χούντας του Φράνκο, μέχρι «νοικοκυραίους» χωρίς συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση, οι οποίοι δεν είχαν ξαναβγεί ποτέ πριν στους δρόμους. Αυτό, ώσπου να τους χτυπήσει την πόρτα η κρίση.
«Η ιδέα γεννήθηκε μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα ζήσουν χειρότερα από εμάς», λέει ο 63χρονος Σελεστίνο Σάντσες, πρώην βουλευτής με το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Καταλονίας κι από τα ιδρυτικά μέλη των Yayoflautas στη Βαρκελώνη. «Ξέρω πολλούς φίλους που είναι αναγκασμένοι να βοηθούν τα εγγόνια τους», συμπληρώνει η Βικτόρια Λίγιο, ετών 54. «Τα εγγόνια χάνουν τη δουλειά τους και πηγαίνουν να ζήσουν ξανά με τους γονείς τους. Μόνο που και οι γονείς είναι άνεργοι. Ετσι, οι παππούδες αναγκάζονται να τσοντάρουν από την πενιχρή τους σύνταξη».
Την κατάσταση αυτή στη χώρα των σχεδών έξι εκατομμυρίων ανέργων που συναγωνίζεται μήνα με το μήνα με την Ελλάδα για την πρωτιά της ανεργίας στην ευρωζώνη, την περιγράφει γλαφυρά ο Λουίς Ρομέρο, ένας παππούς με τα όλα του από τη Βαρκελώνη: «Είμαι 84 χρόνων, παίρνω σύνταξη 600 ευρώ και δεν νιώθω καθόλου καλά. Χρειάζομαι να πάρω γυναίκα για τις δουλειές του σπιτιού. Η γυναίκα μου κι εγώ τα βγάζουμε πέρα κουτσά-στραβά με τις συντάξεις μας. Ομως, πρέπει να βοηθήσουμε και τα εγγόνια. Τα παιδιά είναι άνεργα. Ετσι έχει η κατάσταση». Ο Ρομέρο, ωστόσο, δεν το βάζει κάτω. Παλαίμαχος αγωνιστής της Αριστεράς, με δυο εμφράγματα και μια εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο ενεργητικό του, ξαναζωντάνεψε, όπως λέει ο ίδιος, χάρη στο κίνημα των Yayoflautas.
Αν κάτι δεν αντέχουν τα «τιμημένα ισπανικά γηρατειά» είναι η κοροϊδία. Πόσο μάλλον, όταν ξέρουν ότι η κυβέρνηση δίνει δισεκατομμύρια για να σώσει τις τράπεζες. Μόνο η διάσωση της Bankia στοίχισε πάνω από 20 δισ. στο ισπανικό Δημόσιο. «Δεν είναι δυνατόν να μας λένε ότι ο μέσος δείκτης τιμών στα είδη κατανάλωσης θα αυξάνεται κατά 2% με 3% κάθε χρόνο κι εμείς με μια αύξηση 0,25% στις συντάξεις μας θα διατηρήσουμε την αγοραστική μας δύναμη. Θα χάσουμε τουλάχιστον 1,75%», λέει ο Ραφαέλ Νιέτο, ένας από τους αγανακτισμένους παππούδες της Πουέρτα δελ Σολ, ο οποίος έχει κάνει πολύ καλά τους υπολογισμούς του. Ο 73χρονος Ραμόν Γκονσάλες τον σιγοντάρει: «Σήμερα μου μένουν λιγότερα χρήματα στα χέρια από ό,τι πριν από οχτώ χρόνια, όταν βγήκα στη σύνταξη. Σήμερα πήγα στο γιατρό και μου έγραψε ένα φάρμακο το οποίο έπρεπε να το πληρώσω από την τσέπη μου, κάτι που δεν ίσχυε μέχρι πέρυσι. Το ίδιο γίνεται και με το ρεύμα που όλο ακριβαίνει και με πολλά άλλα πράγματα».
Χωρίς αλληλεγγύη
«Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι ο κόσμος στη Μαδρίτη θα ανεχόταν αυτή την κατάσταση χωρίς να ξεσηκωθεί», λέει η 69χρονη συνταξιούχος Τσάρο Σεγκόβια. «Ιδιωτικοποιούν τη δημόσια υγεία, που ήταν το καμάρι μας. Οι συνταξιούχοι χάνουμε εδώ και τρία χρόνια την αγοραστική μας δύναμη. Τα παιδιά μας είναι χρεωμένα επειδή αγόρασαν κάτι διαμερίσματα με χάρτινους τοίχους. Κι εγώ όχι μόνο έχω ξεχάσει τι θα πει θέατρο ή σινεμά, αλλά φοράω τα ρούχα μου μέχρι να λιώσουν πάνω μου». Αυτή η παλιά αγωνίστρια με το Κομμουνιστικό Κόμμα, βλέπει στην πάλαι ποτέ κοινωνία της κατανάλωσης μια από τις νίκες του καπιταλισμού. «Δημιούργησαν μια μεσαία τάξη που δεν ξέρει τι θα πει αλληλεγγύη. Ανθρωποι που πριν δεν είχαν τίποτα, τώρα κέρδισαν κάτι και θέλουν να το διατηρήσουν πάση θυσία. Το σωστό, όμως, δεν είναι να νοιάζεσαι μόνο για τη δική σου τη βολή, αλλά για όλους. Τίποτα δεν σου χαρίζεται αν δεν αγωνιστείς».
Της Κορίνας Βασιλοπούλου
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Πιάνονται χέρι χέρι για να σχηματίσουν μια ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από την κεντρική πλατεία της ισπανικής πρωτεύουσας. Ή δένονται οι ίδιοι με αλυσίδες, όπως έκαναν την περασμένη Δευτέρα. Το κίτρινο γιλέκο, που το φορούν για να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους περαστικούς, γράφει πάνω τη λέξη «Yayoflautas» (Γιαγιοφλάουτας). Είναι η οργάνωση των αγανακτισμένων παππούδων και γιαγιάδων που τα τελευταία δύο χρόνια πραγματοποιούν διαφόρων ειδών ειρηνικές διαμαρτυρίες, διεκδικώντας αξιοπρεπή γηρατειά για τους εαυτούς τους κι ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Η πρόσφατη ανακοίνωση του προϋπολογισμού για το 2014, όπου προβλέπεται πάγωμα των συντάξεων πρώτη φορά ύστερα από 15 χρόνια (για την ακρίβεια αύξηση κατά 0,25%!) τους έβγαλε για τα καλά στους δρόμους. Στόχος τους; Να αναγκάσουν την κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι να αποσύρει το επίμαχο νομοσχέδιο για τις συντάξεις. «Και να το ψηφίσουν», όπως λένε, «εμείς θα διαδηλώνουμε μέχρι να τους ρίξουμε».
Φρένο στα μέτρα
«Δεν αγωνιζόμαστε μόνο για τις δικές μας συντάξεις, αλλά και για τις συντάξεις των παιδιών μας και των εγγονών μας. Μόνο ένα ευρύ λαϊκό κίνημα θα βάλει φρένο σε αυτά τα μέτρα». Αυτά έγραφε, μεταξύ άλλων, το ανακοινωθέν που ανάρτησαν στην ιστοσελίδα τους και μοίρασαν σε φέιγ-βολάν την περασμένη εβδομάδα στη Βαρκελώνη, όπου πραγματοποίησαν συμβολική κατάληψη στο κτίριο του Εθνικού Ινστιτούτου Κοινωνικής Ασφάλισης.
Σε αυτή την πόλη έκανε τα πρώτα της βήματα η κοινωνική οργάνωση των Yayoflautas, βγαλμένη απευθείας από το κίνημα των Αγανακτισμένων. Το όνομά τους, από τη λέξη iaio («παππούς» στα καταλανικά), σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «οι παππούδες με τις σφυρίχτρες», απαραίτητο αξεσουάρ στις διαδηλώσεις τους. Οι Yayoflautas πραγματοποιούν διαδηλώσεις και ειρηνικές καταλήψεις σε τράπεζες, πλατείες και κυβερνητικά κτίρια. Η οργάνωσή τους, η οποία είναι περισσότερο μια πλατφόρμα πολιτών με χαλαρή δομή, παρά «οργάνωση» με την ακριβή έννοια του όρου, έχει χιλιάδες μέλη σε ολόκληρη την Ισπανία και ακόμα περισσότερους φίλους, αν κρίνει κανείς από τους λογαριασμούς τους στο twitter και στο facebook. Στους κόλπους τους συναντά κανείς από παλιούς αριστερούς, συνδικαλιστές και αγωνιστές κατά της χούντας του Φράνκο, μέχρι «νοικοκυραίους» χωρίς συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση, οι οποίοι δεν είχαν ξαναβγεί ποτέ πριν στους δρόμους. Αυτό, ώσπου να τους χτυπήσει την πόρτα η κρίση.
«Η ιδέα γεννήθηκε μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα ζήσουν χειρότερα από εμάς», λέει ο 63χρονος Σελεστίνο Σάντσες, πρώην βουλευτής με το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Καταλονίας κι από τα ιδρυτικά μέλη των Yayoflautas στη Βαρκελώνη. «Ξέρω πολλούς φίλους που είναι αναγκασμένοι να βοηθούν τα εγγόνια τους», συμπληρώνει η Βικτόρια Λίγιο, ετών 54. «Τα εγγόνια χάνουν τη δουλειά τους και πηγαίνουν να ζήσουν ξανά με τους γονείς τους. Μόνο που και οι γονείς είναι άνεργοι. Ετσι, οι παππούδες αναγκάζονται να τσοντάρουν από την πενιχρή τους σύνταξη».
Την κατάσταση αυτή στη χώρα των σχεδών έξι εκατομμυρίων ανέργων που συναγωνίζεται μήνα με το μήνα με την Ελλάδα για την πρωτιά της ανεργίας στην ευρωζώνη, την περιγράφει γλαφυρά ο Λουίς Ρομέρο, ένας παππούς με τα όλα του από τη Βαρκελώνη: «Είμαι 84 χρόνων, παίρνω σύνταξη 600 ευρώ και δεν νιώθω καθόλου καλά. Χρειάζομαι να πάρω γυναίκα για τις δουλειές του σπιτιού. Η γυναίκα μου κι εγώ τα βγάζουμε πέρα κουτσά-στραβά με τις συντάξεις μας. Ομως, πρέπει να βοηθήσουμε και τα εγγόνια. Τα παιδιά είναι άνεργα. Ετσι έχει η κατάσταση». Ο Ρομέρο, ωστόσο, δεν το βάζει κάτω. Παλαίμαχος αγωνιστής της Αριστεράς, με δυο εμφράγματα και μια εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο ενεργητικό του, ξαναζωντάνεψε, όπως λέει ο ίδιος, χάρη στο κίνημα των Yayoflautas.
Αν κάτι δεν αντέχουν τα «τιμημένα ισπανικά γηρατειά» είναι η κοροϊδία. Πόσο μάλλον, όταν ξέρουν ότι η κυβέρνηση δίνει δισεκατομμύρια για να σώσει τις τράπεζες. Μόνο η διάσωση της Bankia στοίχισε πάνω από 20 δισ. στο ισπανικό Δημόσιο. «Δεν είναι δυνατόν να μας λένε ότι ο μέσος δείκτης τιμών στα είδη κατανάλωσης θα αυξάνεται κατά 2% με 3% κάθε χρόνο κι εμείς με μια αύξηση 0,25% στις συντάξεις μας θα διατηρήσουμε την αγοραστική μας δύναμη. Θα χάσουμε τουλάχιστον 1,75%», λέει ο Ραφαέλ Νιέτο, ένας από τους αγανακτισμένους παππούδες της Πουέρτα δελ Σολ, ο οποίος έχει κάνει πολύ καλά τους υπολογισμούς του. Ο 73χρονος Ραμόν Γκονσάλες τον σιγοντάρει: «Σήμερα μου μένουν λιγότερα χρήματα στα χέρια από ό,τι πριν από οχτώ χρόνια, όταν βγήκα στη σύνταξη. Σήμερα πήγα στο γιατρό και μου έγραψε ένα φάρμακο το οποίο έπρεπε να το πληρώσω από την τσέπη μου, κάτι που δεν ίσχυε μέχρι πέρυσι. Το ίδιο γίνεται και με το ρεύμα που όλο ακριβαίνει και με πολλά άλλα πράγματα».
Χωρίς αλληλεγγύη
«Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι ο κόσμος στη Μαδρίτη θα ανεχόταν αυτή την κατάσταση χωρίς να ξεσηκωθεί», λέει η 69χρονη συνταξιούχος Τσάρο Σεγκόβια. «Ιδιωτικοποιούν τη δημόσια υγεία, που ήταν το καμάρι μας. Οι συνταξιούχοι χάνουμε εδώ και τρία χρόνια την αγοραστική μας δύναμη. Τα παιδιά μας είναι χρεωμένα επειδή αγόρασαν κάτι διαμερίσματα με χάρτινους τοίχους. Κι εγώ όχι μόνο έχω ξεχάσει τι θα πει θέατρο ή σινεμά, αλλά φοράω τα ρούχα μου μέχρι να λιώσουν πάνω μου». Αυτή η παλιά αγωνίστρια με το Κομμουνιστικό Κόμμα, βλέπει στην πάλαι ποτέ κοινωνία της κατανάλωσης μια από τις νίκες του καπιταλισμού. «Δημιούργησαν μια μεσαία τάξη που δεν ξέρει τι θα πει αλληλεγγύη. Ανθρωποι που πριν δεν είχαν τίποτα, τώρα κέρδισαν κάτι και θέλουν να το διατηρήσουν πάση θυσία. Το σωστό, όμως, δεν είναι να νοιάζεσαι μόνο για τη δική σου τη βολή, αλλά για όλους. Τίποτα δεν σου χαρίζεται αν δεν αγωνιστείς».
Της Κορίνας Βασιλοπούλου
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε, για το σχόλιό σας!
Για οποιοδήποτε θέμα, επικοινωνήστε
με το mail του OPENwind NETwork
(openwind13@gmail.com)