Οι μάχες κερδίζονται όταν χάνονται οι αυταπάτες

του Δήμου Χλωπτσιούδη
δημοσιεύτηκε στο tvxs.gr

Από την αρχή, που πρωτοεμφανίστηκε η πρωτοβουλία των 58, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κατέδειξαν τη συστημική τους διαπλοκή με το "κέντρο". Λίγο η απουσία κάποιας κινηματικής ανάγκης για την ενεργοποίησή τους, λίγο η πλήρης ρήξη προς κάθε κινηματική δράση (υπό το πρόσχημα του λαϊκισμού), σαφώς η παρουσία ανενεργών στελεχών του ΠΑΣΟΚ και του σημιτικού μπλοκ 



και φυσικά η μιντιακή καμπάνια για την προβολή κι επιβολή ενός νέου σχηματισμού με δημοσκοπικές πιέσεις (βλ. ερωτήματα) προς τους εκλογείς, δεν άφηναν καμία αυταπάτη.

Μόνο κάποιοι ονειροπόλοι της αδιαφανούς εποχής της ανάπτυξης, της ελληνικής belle époque της υπερκατανάλωσης και ρυθμών ανάπτυξης (που μας έλεγαν τα greek statistics) και της εθνικής υπερηφάνειας της Ολυμπιάδας, έμειναν να πιστεύουν στους 58… Και μαζί τους αμέσως συντάχθηκαν όλοι εκείνοι που ήθελαν το ΠΑΣΟΚ να παραμείνει στην εξουσία, ως καλός υπηρέτης των συμφερόντων τους, έστω και με άλλο όνομα.

Οι πιέσεις του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος για κοινή κάθοδο 58, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, αποκαλύπτει τις ανάγκες του συστήματος να διατηρήσει το ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό προσκήνιο. Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ φρόντιζε επί δεκαετίες για την αδιαφανή μεταφορά πλούτου στις ελίτ. Η εκλογική πίεση και ο αναμενόμενος καταποντισμός του, λίγο ενοχλούν τις ελίτ. Άλλωστε, από παλιά παρακολουθούμε το διάλογο για αλλαγή σήματος ή και ονόματος ακόμα. Παλαιότερα μιλούσαν για τη «δημοκρατική παράταξη» σήμερα μιλούν για την «προοδευτική παράταξη» (χάθηκε και η έμπνευση!).

Φυσικά μέσα σε όλα ο ρόλος των προσώπων είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Έτσι, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι βουλευτές και υπουργοί που αναζητούν μία σανίδα πολιτικής επιβίωσης. Αλλά και οι 58 δεν είναι ακριβώς τα θύματα της απόφασης σταυροδοσίας των συγκυβερνώντων αρχηγών. Συνειδητά υποτάσσονται στις επιταγές του συστήματος που θέλει να επιβιώσει για λίγο καιρό ακόμα, ώστε να περάσει όσα μέτρα ακόμα έχουν ανάγκη οι επιχειρηματικές κι οικονομικές ελίτ.

Την ίδια στιγμή το ΠΑΣΟΚ στέκεται αδύνατο μπροστά στην ακροδεξιά επίθεση της ΝΔ. Μπροστά στην ανάγκη να υπερασπιστεί την πολιτική λιτότητας και περικοπών και μπροστά στην ανάγκη να μη διαλυθεί η κυβέρνηση, σέρνεται πίσω από την απόφαση της νεοδεξιάς συμμορίας για ζητήματα που άλλοτε θα έφεραν ιαχές πολέμου.

Ο πάλαι ποτέ κοινωνικός φιλελευθερισμός του ΠΑΣΟΚ κατάντησε σκιά ενός φαντάσματος του προοδευτικού του παρελθόντος. Σήμερα πια θυσιάζει μετανάστες, εκλογικά δικαιώματα. Ειδικά για την ψήφο των μεταναστών, το ΠΑΣΟΚ κρύβεται πίσω από την πιθανή ακύρωση εκλογών μετά την απόφαση του ΣτΕ. Αντί να προτείνει όμως μία τεχνική διόρθωση, ακολουθεί πιστά την απόφαση της νεοδεξιάς. Ομοίως και σε άλλα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων (σύμφωνο συμβίωσης, βασανισμοί μεταναστών, απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε κρατητήρια κλπ). Η υποταγή όμως του ΠΑΣΟΚ στην αναβίωση του αυταρχισμού είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του μνημόσυνου που έχει αναγγείλει από καιρό η κοινωνία.

Η μιντιακή υποστήριξη και η προβολή των αγαπητών στα συστημικά μέσα ενημέρωσης των Δημάρχων των δύο μεγαλύτερων δήμων της χώρας, δίνει ακόμα ανάσες ζωής. Η τελευταία ελπίδα επιβίωσης του Βενιζέλου και του ΠΑΣΟΚ είναι οι επερχόμενες εκλογές. Αυτή είναι ίσως και η μεγαλύτερη μάχη των κινημάτων κατά του εξουσιαστικού αυταρχισμού και της αδιαφορίας απέναντι στους πολίτες. Γιατί τελικά οι μάχες κερδίζονται όταν χάνονται οι αυταπάτες.