Οι φασίστες λουφάζουν, περιμένουν, χτυπούν

Αναδημοσίευση από το Ποντίκι

 

Η αλήθεια είναι ότι στη μεταπολίτευση το θέμα των ακροδεξιών φιλοχουντικών και φασιστικών οργανώσεων περνούσε συνήθως στα ψιλά της ελληνικής επικαιρότητας. Η συζήτηση φούντωνε κατά καιρούς μόνο έπειτα από επιθέσεις βίας, ωστόσο κόπαζε σχεδόν άμεσα.
Ακόμα και το 5,2% του Μιχαλολιάκου στις δημοτικές εκλογές του 2010 στην Αθήνα δεν φάνηκε να χτυπάει κάποιο καμπανάκι κοινωνικής εγρήγορσης. Με συνέπεια οι χρυσαυγίτες να κάνουν ουσιαστικά ανενόχλητοι προσηλυτισμό αλώνοντας, διαβρώνοντας και δηλητηριάζοντας τις γειτονιές, μέχρι τις διπλές εκλογές του 2012 με τα… υπερτροφικά ποσοστά, εκμεταλλευόμενοι σαφώς τον πολιτικό, μιντιακό και κοινωνικό λήθαργο.

 

 

Βαθιές ρίζες

Ωστόσο, η Ακροδεξιά έχει βαθιές ρίζες στη χώρα μας. Θα μπορούσε, μάλιστα, να χωριστεί σε τρεις περιόδους:
• Η πρώτη αφορά την περίοδο από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και τον Β’, με οργανώσεις διαποτισμένες από το πνεύμα ολοκληρωτισμού της εποχής.
• Το «δεύτερο κύμα» χτυπάει από τα μέσα της δεκαετίας του ’40 μέχρι και το τέλος της χούντας.
• Και η τρίτη γενιά δρα στη μεταπολίτευση, με τη νέα φουρνιά νεοναζιστικών και ακραίων εθνικιστικών οργανώσεων τα τελευταία 40 χρόνια.
Στην Ελλάδα τα πρώτα σπέρματα φασιστικών ομάδων συναντώνται, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, μάλιστα, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι των φασιστών παραμένουν οι ίδιοι μέχρι και σήμερα. Εδώ κι έναν αιώνα, στο στόχαστρο βρίσκονται πάντα οι κομμουνιστές και οι Εβραίοι, ενώ τα τελευταία 25 χρόνια έχει συμπεριληφθεί ευκαιριακά στο ρεπερτόριο και το θέμα των μεταναστών.

Επί της ουσίας, η ακροδεξιά ρητορική δεν εκσυγχρονίστηκε από το 1920 μέχρι το 2013. Η πατέντα είναι πάντα το ίδιο ωμή, μυϊκή και βλακώδης. Και γνωρίζει έξαρση σε εποχές οικονομικής κρίσης, όταν τα λαϊκίστικα μότο γίνονται πάντα πιο εύπεπτα από τα νηστικά στομάχια, με τις ηθικές αναστολές να κάμπτονται ευκολότερα. Στα μεσοδιαστήματα το φασιστικό λίπασμα δεν εξαφανίζεται, απλώς λουφάζει περιμένοντας ξανά κατάλληλο έδαφος για την καλλιέργεια μίσους, κλίματος βίας κι εκτροπής.

 

Το γήπεδο
Η «προωθητική δύναμη» των αστικών αξιών αμέσως μετά τη Γαλλική Επανάσταση πνίγηκε στα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η επερχόμενη οικονομική κρίση βρήκε και τον ελληνικό κοινοβουλευτισμό σε αδυναμία να δώσει απαντήσεις στις προκλήσεις εκείνης της επίσης περίπλοκης και γεμάτης από μεγάλα γεγονότα εποχής. Έτσι, οι πρωτοεμφανιζόμενες φασιστικές και παρόμοιου τύπου ακραίες εθνικιστικές ομάδες βρίσκουν γήπεδο για να κάνουν το παιχνίδι τους.
Το φαινόμενο, άλλωστε, είναι προϊόν της μετα-βιομηχανικής εποχής, δηλαδή του 20ού αιώνα, και παρουσιάζεται στην Ευρώπη ταυτόχρονα με την εμφάνιση του Μουσολίνι στο προσκήνιο και των μελανοχιτώνων του στις αρχές της δεκαετίας του ’20.
Βασική αρχή των ακροδεξιών ομάδων ήταν και τότε ότι η δημοκρατία δεν μπορεί να λύσει τα κοινωνικά προβλήματα της μαζικής πολιτικής, με σλόγκαν «αυτά που δεν μπόρεσε η δημοκρατία να διευθετήσει με ειρηνικά μέσα, θα τα τακτοποιήσουμε εμείς με τη βία».

 

Ο κομμουνιστικός κίνδυνος
Εκτός από τον αντισημιτισμό αναπτύσσεται εξαρχής και ο μύθος της διεθνούς συνωμοσίας, που αποτέλεσε μια ακόμα εμπροσθοφυλακή των φασιστικών ομάδων. Από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ακόμα ο Ελευθέριος Βενιζέλος παρουσιαζόταν σαν «άνθρωπος του Σατανά» και «εντολοδόχος του μεγάλου κεφαλαίου», ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Α’ θεωρούνταν από τους ακραίους εθνικιστές ως «ο πολεμιστής» και «ο δικός μας απέναντι στους κακούς Άγγλους και Γάλλους που έχουν σκοπό να εξαφανίσουν τους Έλληνες».

Μέσα σε μια θολούρα στερεότυπων («εσωτερικός κίνδυνος») και δαιμονοληψιών («υπηρέτης του Σατανά») γίνεται η πρώτη εμφάνιση και των παρακρατικών ομάδων πριν από 100 περίπου χρόνια. Οι παρακρατικές ομάδες φασιστικού τύπου ήταν ένας δυναμικός μοχλός αντιβενιζελισμού, με τους «Επίστρατους», που ήταν οργάνωση του Μεταξά, να συστήνονται το 1916, για να υπερασπιστούν τον βασιλιά απέναντι στον «όφι» Βενιζέλο.
Οι «Επίστρατοι», που προέβαλλαν την ελληνική ανωτερότητα και το χριστιανικό στοιχείο, καλούσαν για εθελοντές «όλους τους γνήσιους Έλληνες που πρέπει να πάρουν τα όπλα». Πρωτοστάτησαν, μάλιστα, σε μεγάλη γιορτή στο Πεδίον του Άρεως, παρουσία του μητροπολίτη Αθηνών και ιεραρχών, με τον κόσμο να πετάει πέτρες για να διώξει το… κακό, φωνάζοντας «ανάθεμα» στον Βενιζέλο.

Από το 1920 και μετά, στην προπαγάνδα μπαίνει και η απειλή του κομμουνισμού, ως ξενοκίνητου κινδύνου. Τα συνθήματα έχουν να κάνουν με «εβραιομασόνους κομμουνιστές που στόχο έχουν να διαλύσουν πατρίδες, έθνη και τον θεσμό της οικογένειας». Ο Κονδύλης, μάλιστα, συγκρότησε και «Τάγματα Κυνηγών».

 

Το κραχ
Στα τέλη της δεκαετίας του ’20, και ειδικά στις αρχές του ’30, υπάρχει άνθιση και άλλων ακραίων εθνικιστικών οργανώσεων, μερικές εκ των οποίων παίρνουν πια και ναζιστική μορφή. Η άνοδος και η κυριαρχία του φασισμού και του ναζισμού στην Ευρώπη, το κραχ του 1929 και η πτώχευση της Ελλάδας τον Μάιο του 1932 δημιουργούν τις πλέον ευνοϊκές συνθήκες για να εκκολαφθεί το «αυγό του φιδιού».
Στον ελληνικό χώρο εμφανίζονται οργανώσεις όπως: «Σιδηρά Ειρήνη», «Τρίαινα», «Εθνικό Κυρίαρχο Κράτος» του Σκυλακάκη, «Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα» του Γ. Μερκούρη, «Κεντρικός Σύνδεσμος Αντιεβραϊκής Νεολαίας» στη Θεσσαλονίκη, «Λεγεώνα Εθνικής Σωτηρίας» το 1926, «Σύνδεσμος Εφέδρων Αξιωματικών Θεσσαλονίκης» και, βέβαια, η πιο… δραστήρια απ’ όλες, η «Εθνική Ένωση Ελλάς».
Κάποιες απ’ αυτές τις οργανώσεις ενισχύθηκαν αργότερα, όπως έχει δημοσιευθεί στον Τύπο, κι από τη γερμανική πρεσβεία, ενώ ακόμα και ο Βενιζέλος είχε φτάσει, νωρίτερα, να τις νομιμοποιήσει έστω κι έμμεσα, με την υποσημείωση «αρκεί να μην αντιποιούνται το κράτος».
Όπως είναι λογικό, από αυτές τις οργανώσεις τροφοδοτήθηκε αργότερα η «στρατιά» των εν Ελλάδι συνεργατών των Γερμανών ναζί κατά την περίοδο της Κατοχής, με την ίδια… συνέπεια που οι «λαδάδες» της Κατοχής στήριξαν αργότερα τη χούντα, όπως και οι απόγονοι γερμανοτσολιάδων και χουντικών αποβρασμάτων «έστησαν» το άντρο της Χρυσής Αυγής.

 

Οι «τριεψιλίτες»
Η «Εθνική Ένωση Ελλάς» ιδρύθηκε επίσημα το 1927 στη Θεσσαλονίκη, αν και η δράση της είχε ξεκινήσει ήδη. Την ίδια εποχή, και συγκεκριμένα το 1928, δημοσιεύεται προκήρυξη του Θεόδωρου Υψηλάντη, που φέρνει στο προσκήνιο και την «Ένωση Ελλήνων Φασιστών», με μήνυμα - τίτλο «Προς τους Φασίστας απάσης της Ελλάδος».
Στο καταστατικό της η «Εθνική Ένωση Ελλάς», που θεωρείται η πρώτη τόσο μαζική φασιστική οργάνωση, διακήρυττε πως μπορούσαν να γίνουν μέλη της μόνο όσοι ήταν ελληνικής καταγωγής και χριστιανοί, ενώ η έδρα της οργάνωσης ήταν στο Μέγαρο Ερμείον, με πρόεδρο τον έμπορο Γ. Κοσμίδη, ο οποίος είχε γνωστή αντιεβραϊκή δραστηριότητα.
Τα μέλη της έγιναν πιο γνωστά ως «τριεψιλίτες», λόγω των τριών «Ε» στον τίτλο της οργάνωσης, και στην αρχή όσοι είχαν εγγραφεί στα μητρώα της δεν ξεπερνούσαν τα 200 άτομα. Την άνοιξη του 1927 εξεδόθη ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία οι εβραϊκοί κύκλοι ήταν πίσω από τον ντόρο για την αυτονόμηση της Μακεδονίας, αλλά και για την αύξηση των κομμουνιστών στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, γινόταν αναφορά και στα… «Πρωτόκολλα της Σιών», που τότε είχαν πρωτοκυκλοφορήσει στη χώρα μας μεταφρασμένα στα ελληνικά.

Οι «τριεψιλίτες» είχαν τα εξής χαρακτηριστικά:
• Κυκλοφορούσαν στις δράσεις τους πειθαρχημένα και με χακί πουκάμισα, μπότες στρατιωτικού τύπου και κράνη. Εξ ου και το παρατσούκλι «χαλυβδόκρανοι».
• Απαγόρευαν στα μέλη τους να συναλλάσσονται με Εβραίους.
• Στο λάβαρο της οργάνωσης υπήρχε ο δικέφαλος αετός και το σύνθημα «Ελλάδα Ξύπνα», με αναφορά και στο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια».
Στην πορεία έγινε σαφής η πρόθεση να ιδρυθούν παραρτήματα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά. Έπειτα από μια μικρή έξαρση, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’30, η οργάνωση ξαναβρέθηκε στο περιθώριο.


Τραμπούκοι
Στις 25 Ιουνίου 1933 δολοφονήθηκε από φασίστες «τριεψιλίτες», που είχαν στο μεταξύ επεκτείνει τη δράση τους κι εκτός Θεσσαλονίκης, ο Πειραιώτης λιμενεργάτης Θωμόπουλος. Δέχτηκε σφαίρες στο κέντρο της Αθήνας, όμως δεν ήταν το πρώτο θύμα, αφού είχε προηγηθεί και ο εμπρησμός της συνοικίας Κάμπελ στη Θεσσαλονίκη το 1931. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον Τύπο της εποχής, υπήρχε και κάλυψη από τις αστυνομικές αρχές.
Τον Ιούλιο του 1931 οι παρακρατικοί «τριεψιλίτες» κατέκαψαν τα χαμόσπιτα που ζούσαν περίπου 200 οικογένειες Εβραίων στη Θεσσαλονίκη. Από πυροβολισμούς έπεσαν νεκροί δυο άνθρωποι. Κι όμως, αυτό το έγκλημα έδωσε νέα ώθηση στην οργάνωση και η «Εθνική Ένωση Ελλάς» είδε την επιρροή της να αυξάνεται. Μάλιστα, όταν έγινε η δίκη, κανένας κατηγορούμενος δεν μπήκε φυλακή. Η Νεολαία της, μάλιστα, αποτέλεσε το πρότυπο για την ΕΟΝ του Μεταξά.

Στις 30 Ιουνίου 1931 διαβάζουμε στον ημερήσιο Τύπο: «5η πρωϊνή. Εις την Θεσσαλονίκη επυρπολήθησαν 20 παραπήγματα του ισραηλίτικου συνοικισμού Κάμπελ υπό ομάδων εθνικοφρόνων και τινών στρατιωτών. Συνήφθησαν σοβαραί συμπλοκαί μεταξύ Ελλήνων και Ισραηλιτών. Ήρχοντο εκ Θεσσαλονίκης ομάδες εθνικιστών, αι οποίαι επετέθησαν κατά των κατοίκων του συνοικισμού κι έθεσαν πυρ εν παράπηγμα αυτού».
Οι πρώτες «μεροληπτικές» εκτιμήσεις έπεσαν πολύ έξω από τα πραγματικά γεγονότα, αφού δεν υπήρχαν μόνο τραυματίες, αλλά και νεκροί, ενώ οι ζημιές ήταν πολλαπλάσιες. Επίσης, κάνει εντύπωση ο τρόπος παρουσίασης των γεγονότων από τον Τύπο της εποχής.
Οι «τριεψιλίτες» αποθρασύνθηκαν εντελώς και, με τον φασισμό και τον ναζισμό να προελαύνουν στην Ευρώπη, έκαναν νέες «χρυσαυγίτικες» επιθέσεις, με αποκορύφωμα την πορεία - κάθοδο 2.000 οπλισμένων ατόμων από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Στις συμπλοκές που έγιναν, βρήκε τραγικό θάνατο ο Π. Θωμόπουλος στην οδό Αθηνάς.

Στο τέλος του 1931, πάντως, το θέμα της εθνικιστικής οργάνωσης έφτασε στην ελληνική Βουλή. Η συζήτηση ήταν έντονη, ενώ για πρώτη φορά μπήκε στο τραπέζι το θέμα της επικινδυνότητας της οργάνωσης. Σε σχετικό ρεπορτάζ τής 11.12.1931 διαβάζουμε από το «Ελεύθερο Βήμα» για επερώτηση που έγινε:

«Υπό το πρόσχημα της προστασίας του πατριωτισμού, της θρησκείας και της οικογένειας η οργάνωση προβαίνει σε πράξεις κολάσιμες. Την πρώτη της εμφάνιση την έκανε υπό στρατιωτική μορφή στην Φλώρινα».
Ωστόσο, βρέθηκαν και βουλευτές που υπερασπίστηκαν τη δράση της. Αντιμετώπιση, άλλωστε, δεν υπήρξε και η ανοχή οδήγησε στη δολοφονία Θωμόπουλου, ενάμιση χρόνο αργότερα.

Η «Εθνική Ένωση Ελλάς» στις εκλογές του 1936 ναι μεν κατέβηκε, αλλά πήρε ποσοστό μόλις 0,04%, με 505 ψήφους, όντας περιθωριοποιημένη ξανά.


Πηγή: topontiki.gr