Ο πολιτικός αμοραλισμός στην «έκκληση των 58»

Του Χαράλαμπου Γεωργούλα

 * Η μεταμοντέρα εξαφάνιση της διάκρισης συμπολίτευση/αντιπολίτευση

Γνωρίζω και προσωπικά αρκετούς από αυτούς που υπογράφουν την «έκκληση των 58» και για ορισμένους ομολογώ ότι δεν περίμενα πως θα έβαζαν την υπογραφή τους κάτω από ένα τουλάχιστον προβληματικό από την άποψη της πολιτικής ηθικής κείμενο, το οποίο ευνοεί τον πολιτικό αμοραλισμό, παρότι ισχυρίζεται ότι στηρίζεται «στη βάση αξιών».
 Δεν ξέρω αν το πρόσεξαν, πάντως όφειλαν να διυλίσουν τον κώνωπα για να μην καταπιούν την κάμηλο:



 με την έκκλησή τους καλούν τη ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει «τώρα, σύντομα», «στους επόμενους μήνες» σε έναν «κοινό πολιτικό φορέα που θα στεγάσει όλους» (συνεπώς και το ΠΑΣΟΚ) και θα λειτουργήσει σαν «κέντρο κοινών επεξεργασιών(...) με προτεραιότητα τις ευρωεκλογές και τις δημοτικές εκλογές».


Τι ζητούν από τη ΔΗΜΑΡ

Καλούν, δηλαδή, ένα κόμμα που έχει αποφασίσει μετά γνώσεως να επιλέξει τελικά τη θέση της αντιπολίτευσης, να συμπράξει εκλογικά στις ευρωεκλογές και τις δημοτικές με ένα άλλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, που έχει επιλέξει να συγκυβερνά με τη ΝΔ, την πιο δεξιά Δεξιά των τελευταίων ετών. Και την καλούν να το κάνει χωρίς να θέσει ζήτημα συμμετοχής του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση Σαμαρά, ούτε να απαιτούν από το ΠΑΣΟΚ να επανεξετάσει τη θέση του, ή, έστω, να ζητούν από τη ΔΗΜΑΡ να επιστρέψει στην τριμερή συγκυβέρνηση που μόλις εγκατέλειψε.

 Ζητούν, δηλαδή, από τους καλούμενους να συμμετάσχουν στην ανασυγκρότηση του κατ’ ευφημισμόν «κεντροαριστερού χώρου» να συναινέσουν σε μια πράξη εξαπάτησης και πολιτικού αμοραλισμού, η οποία συμβαίνει να είναι και η ιδρυτική της ανασυγκροτητικής διαδικασίας. Πρόκειται, πράγματι, για νέα ήθη, που διαπνέονται από «έναν ευρωπαϊσμό όχι μόνο προοδευτικό, αλλά και λαϊκό»...

 Αλλά η εξαπάτηση και ο αμοραλισμός δεν αφορούν μόνο ένα κόμμα, το οποίο καλείται να γίνει συνεργός. Αφορούν και το νοήμον κοινό στο οποίο τελικά απευθύνεται η έκκληση. Διότι, ενώ η πρωτοβουλία υποτίθεται ότι είναι «όλων εκείνων που δεν αναγνωρίζονται ούτε στη δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική-εθνικολαϊκιστική αριστερά», καλούνται να μετάσχουν σ’ αυτή και να τη στηρίξουν πολίτες, οι οποίοι γνωρίζουν, ή όφειλαν να γνωρίζουν, ότι οι πρωτεργάτες του εγχειρήματος «αναγνωρίζονται» μια χαρά στην κυβερνητική συνεργασία με τη δεξιά του κ. Σαμαρά, ωστόσο βγάζουν φλύκταινες μόλις το βλέμμα τους πέσει στη «νεοκομμουνιστική-εθνικολαικιστική» αριστερά (διάβαζε ΣΥΡΙΖΑ).


Μόνη «σταθερά» ο Σαμαράς

Κάποιος επιπόλαιος αναγνώστης της «έκκλησης των 58» θα μπορούσε να πει ότι υπερβάλλουμε εγκαλώντας για πολιτικό αμοραλισμό τους συντάκτες της. Δυστυχώς, το κείμενο είναι σαφέστατο: «H σύγκλιση (του «κεντροαριστερού χώρου») πρέπει να γίνει με τρόπο που να διασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα». Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι, αποκλειομένης της «νεοκομμουνιστικής αριστεράς», η μόνη «σταθερότητα» που απομένει είναι εκείνη που στηρίζεται στις...στέρεες βάσεις της δεξιάς του κ. Σαμαρά;

 Κοντά στο νου κι η γνώση, λοιπόν, ότι στις ευρωεκλογές και στις δημοτικές του 2014 οι συντάκτες της έκκλησης θα καλούν τον κόσμο να ψηφίσει τους συνδυασμούς συνεργασίας πολιτικών της συμπολίτευσης με πολιτικούς της αντιπολίτευσης. Δηλαδή, δυνάμεων που, ταυτόχρονα, συμφωνούν και διαφωνούν με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική, που δεν είναι άλλη από την πολιτική των μνημονίων (του πιο ολοκληρωμένου πολιτικού σχεδίου που είχαμε ποτέ στην Ελλάδα, κατά τον κ. Στουρνάρα, του σχεδίου που, αν δεν μας το είχαν επιβάλει, θα έπρεπε να το είχαμε επινοήσει εμείς οι ίδιοι, κατά την ηγεσία τού ΠΑΣΟΚ).


Τα μνημόνια δεν πεθαίνουν από φυσικό θάνατο


Γι’ αυτό και βιάζονται οι συντάκτες της έκκλησης να ξεμπερδέψουν – κατά φαντασίαν – με τα μνημόνια: «Η εποχή των μνημονίων φαίνεται να φτάνει στο τέλος της(...) Η πολιτική δραστηριότητα δεν θα περιορίζεται στην αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο». Θαυμάστε με πόση προθυμία επαναλαμβάνουν –γιατί τους βολεύει- το μύθο του κ. Σαμαρά, ότι το 2014 βγαίνουμε από τα μνημόνια.

Ακόμα κι αν ήταν έτσι όμως, το στίγμα που θα άφηνε πίσω της, πάνω στην κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική, αυτή η «έξοδος», θα χρειαζόταν πολύ μεγάλη προσπάθεια και χρόνος για να εξαλειφθεί. Και, κυρίως, θα απαιτούσε μια σταθερή πολιτική αναίρεσης των επιπτώσεων των μνημονίων. Δηλαδή μια πολιτική και πάλι αντιμνημονιακή, όσο κι αν ενοχλεί ορισμένους ο όρος. Ακόμα και ένα μεταμνημονιακό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και κοινωνικής αναγέννησης θα είχε αναγκαστικά στοιχεία αντίθεσης με την πολιτική που επέβαλαν τα μνημόνια σημαδεύοντας την οικονομία και την κοινωνία.

 Δυστυχώς γι’ αυτούς, όσοι πίστεψαν στη μνημονιακή πολιτική ή όσοι θεώρησαν άσκοπο ή ποταπό να αντιπαρατεθούν σ’ αυτή, δεν θα μπορέσουν να απαλλαγούν τόσο εύκολα από τις ερινύες των μνημονίων. Είναι αλήθεια ότι η πολιτική δραστηριότητα δεν μπορεί, ούτε σήμερα ούτε αύριο να περιορίζεται στην αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ωστόσο είναι βέβαιο ότι θα επικαθορίζει για πολύ ακόμα σχεδόν όλες τις πτυχές της. Κι αν νομίζουν κάποιοι ότι με τις πολιτικά αμοραλιστικές ντρίπλες τους μπορούν να τη συγκαλύψουν με λευκούς πολιτικούς γάμους στις ευρωεκλογές και τις δημοτικές του 2014, μάλλον θα ανακαλύψουν γρήγορα ότι απατώνται οικτρά.


Πηγή: epohi.gr