Φωτογραφίζοντας Περιστέρια,ανάμεσά μας!(12/7/17)

του Κριεζή Σπύρου

Αυτός είναι ο Κος Δημήτρης. Είναι 58 χρονών αν και φαίνεται πολύ μεγαλύτερος. Ήταν φωτογράφος στα νιάτα του και ακόμα και σήμερα κουβαλάει πάντα μαζί του μια μικρή φωτογραφική μηχανή. Του αρέσει να φωτογραφίζει περιστέρια λέει. Τον ηρεμούν. Όταν κόντεψε να τρελαθεί ερχόταν στην πλατεία και τάιζε τα περιστέρια. Αυτά τον κράτησαν μακρυά από την τρέλα.


 "Μια μπουκιά ψωμί απλώνεις στα χέρια σου και να σου! Εκατό πενήντα περιστέρια πετούν κοντά σου. Εκατό πενήντα ψυχές ταΐζονται από το χέρι σου. Αυτό μπορούσα μόνο να κάνω".

Ο Κος Δημήτρης δεν είναι καθόλου διαφορετικός από εμένα ή εσένα. Φοράει το ίδιο νούμερο παπούτσια που φοράω κι εγώ. Έχει γαλάζια μάτια σαν του φίλου μου του Νίκου. Μια ήρεμη κρυστάλλινη φωνή που αντηχεί με απόλυτο σεβασμό στα πάντα γύρω του όπως του φίλου μου του Αντώνη και κουνάει τα χέρια του με πάθος όταν μιλάει όπως κάνω κι εγώ

Ο Κος Δημήτρης έχει συνεργαστεί με πολλά γνωστά ονόματα και έχει κάνει δουλειές και για την ΕΡΤ. Είναι περήφανος λέει για την δουλειά του όχι τόσο επειδή είναι καλή αλλά επειδή πάντα έκανε αυτό που ήθελε. Του άρεσε να δοκιμάζει διαφορετικά πράγματα. "Η φωτογραφία είναι τέχνη. Και η τέχνη είναι όπως η σχέση σου με έναν άνθρωπο. Εάν τον αγαπάς είσαι εκεί αφοσιωμένος. Προσπαθείς για το καλύτερο. Και όσο περνούν τα χρόνια η σχέση σου αλλάζει γιατί πρέπει να αλλάζει. Απλά προσπαθείς να αλλάζει προς το καλύτερο" λέει. Η τελευταία του δουλειά πριν η ζωή του διακοπεί ήταν με περιστέρια. "Όλα μαζί πετούν σε κύκλους. Δεν είναι τόσο ελεύθερα όσο νομίζουμε πως είναι. Αλλά προσπαθούν. Όπως κι εμείς".

Η ζωή του Κου Δημήτρη διακόπτει επειδή τον διακατείχε το σύνδρομο του αποθησαυρισμού (hoarding) μια διαταραχή που τον καθιστά ανίκανο να αποχωριστεί αντικείμενα τα οποία είναι φαινομενικά άχρηστα. Το 2014 με πέντε υπογραφές οι ένοικοι της πολυκατοικίας του έφεραν το υγειονομικό στο διαμέρισμα που νοίκιαζε και με εισαγγελική εντολή το άδειασαν εντελώς. Άδειασαν εντελώς όλη του την ζωή. Η αποστειρωμένη και γραφειοκρατική αντιμετώπιση της πολιτείας στο πρόβλημα του ανθρώπου αυτού δεν λειτούργησε ωφέλιμα αλλά αρνητικά. Δεν πέταξαν τα άχρηστα αντικείμενα μόνο. Πέταξαν τα πάντα. Τις κάμερες του. Τα φιλμ του. Τις φωτογραφίες του. Τα οικογενειακά του άλμπουμ. Τα βίντεο. Έδωσαν το σκυλάκι του για υιοθέτηση και τον έστειλαν για τρεις μήνες στο Δρομοκαΐτειο. Όταν οι γιατροί εκεί αποφάσισαν πως είναι υγιής ώστε να φροντίζει τον εαυτό του ο Κος Δημήτρης επέστρεψε στο διαμέρισμα του. Και το είδε άδειο. Όλη η ζωή που τον περιτριγύριζε, όσα είχε καταφέρει είχαν ακυρωθεί. Κάποιος πάτησε με βία το κουμπί του rewind στο κασετόφωνο της ύπαρξης του στον κόσμο.

"Είναι δύσκολο" λέει. "Πολύ. Όταν αντίκρισα το άδειο διαμέρισμα, όταν μπήκα μέσα και τίποτα δεν ήταν στην θέση του. Υπήρχε μόνο κενό. Ο σκύλος μου δεν έτρεξε να με υποδεχθεί. Δεν ξέρω καν που είναι. Δεν μου συμπεριφέρθηκαν σωστά. Θα μπορούσαν να με βοηθήσουν. Επέλεξαν να με σβήσουν. Να πουν πως αυτός ο άνθρωπος δεν έζησε ποτέ. Δεν υπάρχουν αποδείξεις για τα κατορθώματα του. Δεν πρόσφερε τίποτα. Δεν έχει κάτι να μας δείξει. Δεν του επιτρέψαμε να έχει ζωή πριν το κενό. Μου στοίχισε αυτό. Άρχισα να μένω στην αδερφή μου. Δεν έχω πλέον οικονομικούς πόρους αλλά τουλάχιστον έχω μια στέγη να κοιμηθώ. Δεν μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου οικονομικά. Τα εργαλεία της δουλειάς μου κατασχέθηκαν. Κατασχέθηκε μαζί τους και η αξιοπρέπεια μου. Βούτηξα στο κενό. Και τριγυρνώ στο κέντρο -το αγαπάω το κέντρο- κοιτώντας τους ανθρώπους και τα περιστέρια. Θα μπορούσε να συμβεί στον οποιοδήποτε αυτό ξέρεις. Θα μπορούσε να συμβεί και σε σένα".

Με τον Κο Δημήτρη θα κάνουμε πλέον παρέα. Θα βρισκόμαστε για φαγητό και για καφέ. Έχω κάποια ζευγάρια παπούτσια να του δώσω που χρειάζεται. Έχω την ελπίδα πως κάποιος που ασχολείται με την φωτογραφία ίσως να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή διαβάζοντας αυτό το κείμενο. Όμως δεν είναι αυτά που πραγματικά έχει ανάγκη. Ο Κος Δημήτρης έχει ανάγκη να υπάρχει σαν άνθρωπος. Και κανείς μας δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την απλή αλλά τόσο ουσιαστική επαφή με τους άλλους ανθρώπους.
"Τα περιστέρια είναι πάντα εκεί. Όμως δεν απαντάνε".

ΥΓ: Όσοι μπορούν να βοηθήσουν τον Κο Δημήτρη να δημιουργήσει ξανά μια καινούργια ζωή για τον εαυτό του ας μου στείλει μήνυμα στο inbox. Ψυχολογικές συνεδρίες, ρούχα (medium sized), και μια ευκαιρία για δουλειά στον χώρο της ειδικότητας του.

Από ανάρτηση του Κριεζή Σπύρου στο facebook  στις 21 Ιουνίου 2017 στις 10:37 π.μ.