Η ΑΚΟΑ με οδύνη αποχαιρετά τον Γιάννη Μπανιά ως φίλο, σύντροφο και συνάμα μακροχρόνιο επίμονο εμψυχωτή της συλλογικότητάς μας στον στόχο της για την ανασύνθεση και επανίδρυση της Αριστεράς και την οργάνωση της δικής της συμβολής ως πολιτικής κίνησης της ανανεωτικής κομμουνιστικής Αριστεράς. Συμβολή στην ιστορικά αναγκαία προσπάθεια η ελληνική Αριστερά να υπερβεί βαθμιαία τον κερματισμό της και να αποκτήσει πιο σύγχρονα, ανανεωτικά και ριζοσπαστικά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, να γίνει αξιόπιστη και αξιόμαχη χάριν του αγώνα των εργαζομένων, των νέων, των γυναικών, της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.
Ο Γιάννης Μπανιάς είχε πολύ μακρά και αδιάπτωτη διαδρομή ενεργού συμμετοχής στους αγώνες, ιδιαίτερα της ελληνικής νεολαίας, αλλά και γενικότερα της ελληνικής Αριστεράς, από μαθητής ακόμα, στη δεκαετία του '50. Με πολλούς από εμάς, όπου και αν ανήκουμε σήμερα, τη διαδρομή αυτή τη διανύσαμε μαζί και γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τις δυσκολίες και την τραχύτητά της, τις κάθε είδους δυσκολίες που παρενέβαλε η εξουσία, αλλά και αυτές που φέρνουν οι έριδες στο εσωτερικό της Αριστεράς.Αυτή την ώρα του αποχαιρετισμού διαλέγουμε να πούμε για τον σύντροφό μας ότι επέδειξε απαράμιλλη αντοχή, αφοσίωση και επιμονή, να βρίσκει κάθε φορά το νήμα της συνέχειας, εν τέλει του καθήκοντος. Ο ενεργός αριστερός σπουδαστής του Γκρατς, “εξόριστος” στη χώρα του, βρήκε αμέσως τη Νεολαία της ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες, ο φακελωμένος στρατιώτης Λαμπράκης, εν μέσω δικτατορίας, όταν απολύθηκε από το στρατό βρήκε αμέσως επαφή με την παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Ρήγα Φεραίου, ο απολυμένος εξόριστος από το Παρθένι βρήκε αμέσως επαφή και μετείχε ενεργά μαζί με άλλους αριστερούς και αριστερές στις προσπάθειες της περιόδου εκείνης για την ανασύνθεση της κομμουνιστικής και ευρύτερης Αριστεράς. Το ώριμο στέλεχος της Αριστεράς μετέχει στο ΚΚΕ Εσωτερικού και εκλέγεται γραμματέας του σηματοδοτώντας μια τομή ομαλής διαδοχής στο κίνημα. Ακόμα κι όταν αυτή η διαδοχή θεωρήθηκε, εκ των υστέρων, “απειλή” για τις μη προωθητικές ηγετικές ισορροπίες που τότε ενδημούσαν στο κόμμα, και η προσωπική πολιτική εξουδετέρωσή του κρίθηκε απαραίτητη, το αντιμετώπισε και συνέβαλε αποφασιστικά στην οργάνωση της συνέχειας με το ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά και μετά με την Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ).
Και όταν όλα έδειχναν ότι το ιστορικό εγχείρημα της ανανέωσης, με όποια μορφή επιβίωνε, διέτρεχε ορατό κίνδυνο, εγείροντας ιστορικές ευθύνες και σ’ εμάς, παραμέριζε θαρραλέα πικρίες και τύπους για να συμβάλει καθοριστικά στην ευόδωσή του. Όπως το 2000, με τη συνεργασία Συνασπισμού, ΑΚΟΑ, Ενεργών Πολιτών, Ριζοσπαστών Οικολόγων και άλλων ανένταχτων στελεχών της Αριστεράς, συνέβαλε όχι μόνο στην επιτυχή εκλογική διάσωση του χώρου, αλλά και στη θεμελίωση της δυνατότητας να υπάρξει μετά η Πρωτοβουλία για την Κοινή Δράση και την Ενότητα της Αριστεράς και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ.Η οδύνη του αποχαιρετισμού πάντοτε είναι συναίσθημα απόλυτου πόνου. Όμως, ο σύντροφός μας, που υπήρξε ως συντονιστής του ΣΥΡΙΖΑ σε μια από τις πιο λεπτές φάσεις της διαδρομής του, της επανεκκίνησής του μετά την κρίση, φεύγει μια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υψηλό και συνεχώς αυξανόμενο κύρος στη συνείδηση της εξουθενωμένης από τα βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικας κοινωνία. Ακραία άτυχος μεν, αλλά τυχερός που έβλεπε τους κόπους του να αποδίδουν.
Τώρα, σε πλήρη μάχη, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, με αισιοδοξία προχωρά προς τις εκλογές και εργαζόμαστε για να επαληθευθεί η προσδοκία μας, να ηττηθεί το μνημονιακό μέτωπο και από ισχυρότερες θέσεις να συνεχίσουμε αμέσως μετά. Δείχνοντας κι εμείς την ίδια επιμονή όπως ο σύντροφός μας..
Είναι ένα ακόμα σκληρό παιχνίδι της τύχης, η Συνδιάσκεψη της ΑΚΟΑ, που πρόλαβε να έχει και του συντρόφου μας τη συμβολή στα κείμενα που θα συζητήσει, να πραγματοποιείται μέσα στο πένθος της απουσίας του. Θα ολοκληρώσουμε τις εργασίες της όπως μαζί σχεδιάζαμε, έτσι που οι ιδέες της κομμουνιστικής ανανέωσης, που διένυσαν μακρά και κάποτε υπόγεια διαδρομή, να συμβάλουν στη διαμόρφωση της Αριστεράς του 21ου αιώνα και στη χώρα μας.