Το μικρό ΣΥΡΙΖΑ στον καναπέ του ψυχιάτρου(02-11-14)

(Φιλοξενούμενη Άποψη)

της Νεφέλης Λυγερού

"Στο άλλοτε μικρό βασίλειο της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Η ιστορία συνωμοτεί τα τελευταία χρόνια για να μετατρέψει ένα –βολεμένο στον ρόλο του– κόμμα διαμαρτυρίας σε φαβορί διεκδικητή της εξουσίας. Ο μεγάλος χορηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι το Μνημόνιο.Αυτό ξήλωσε το ΠΑΣΟΚ και εν μέρει τη ΝΔ. Αυτό έστειλε στην αγκαλιά του Τσίπρα πλήθη απεγνωσμένων μικρομεσαίων."

Η επιλογή της Πίτσας Παπαδοπούλου και του Γιώργου Μαργαρίτη για να τραγουδήσουν στο 3ο φεστιβάλ Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ φρίκαρε την παλιά φρουρά. Μπορεί κάποτε το κόμμα να συγκέντρωνε μικρά μονοψήφια εκλογικά ποσοστά, αλλά τουλάχιστον οι συριζαίοι ήταν υπερήφανοι για την κουλτούρα τους. Ο οικείος και ελιτίστικος πολιτικός μικρόκοσμός τους, όμως, είναι από το 2012 μια γλυκιά ανάμνηση. Αν στην Κουμουνδούρου σκάμπαζαν από ελαφροσκυλάδικα, θα σιγοτραγουδούσαν το άσμα «χτύπα κι άλλο, θα αντέξω, δεν πεθαίνω έτσι απλά, θα παλέψω»!

Στο άλλοτε μικρό βασίλειο της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Η ιστορία συνωμοτεί τα τελευταία χρόνια για να μετατρέψει ένα –βολεμένο στον ρόλο του– κόμμα διαμαρτυρίας σε φαβορί διεκδικητή της εξουσίας. Ο μεγάλος χορηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι το Μνημόνιο. Αυτό ξήλωσε το ΠΑΣΟΚ και εν μέρει τη ΝΔ. Αυτό έστειλε στην αγκαλιά του Τσίπρα πλήθη απεγνωσμένων μικρομεσαίων.

Ο μικρός «αγνός και πρόβειος» ΣΥΡΙΖΑ, όμως, αρέσκεται να πιστεύει ότι επιτέλους δικαιώνεται η μακρόχρονη μοναχική πορεία του, ότι επιτέλους οι μάζες είδαν το φως το αληθινό κι ασπάστηκαν τις ιδέες του! Πάντα, άλλωστε, πίστευε πως ο γιαλός ήταν στραβός και πως αυτός σωστά αρμένιζε. Γι’ αυτό και σήμερα σαν βλοσυρός πορτιέρης υποβάλει σε αυστηρό φέις κοντρόλ αριστεροσύνης τους πρώην πασόκους που συνωθούνται στις πύλες του.

Δεν είναι και μυστικό ότι όσοι τις τελευταίες δεκαετίες κολλάνε ένσημα στην Κουμουνδούρου έχουν την τάση να βλέπουν τον «πράσινο» σαν μικροαστό βουτηγμένο στην αμαρτία. Του κάνουν τη χάρη, βέβαια, να δέχονται την ψήφο του! Αλλά μέχρι εκεί. Σαράντα χρόνια περίμεναν υπομονετικά στη στάση το λεωφορείο και τώρα που το βλέπουν να έρχεται θα αφήσουν τους υπόλοιπους να ανέβουν μαζί τους; Με αυτά και με εκείνα είναι πιο εύκολο να σε δεχθούν στο Χάρβαρντ παρά σε τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ! Ρωτήστε και αυτούς που έχουν επιεχειρήσει να διαβούν το κατώφλι τους…

Οι γραφειοκράτες της Κουμουνδούρου, ειδικά οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ εσωτερικού, φαίνεται ότι διακατέχονται από το σύνδρομο του οικοπεδούχου. Βαθιά μέσα τους θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ ιδιοκτησία τους. Μόνο που στο οικόπεδο δεν υπάρχει πια το ταπεινό μπακάλικο του 3-4%, αλλά ένα γιγαντιαίο σούπερ μάρκετ. Κι αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί, χωρίς το άνοιγμα και τις μαζικές εισροές από άλλους πολιτικούς χώρους και κυρίως την κεντροαριστερά.

Αν και το καταλαβαίνουν, δεν παραιτούνται από την προσπάθειά τους να διατηρήσουν πάση θυσία τον έλεγχο του μεγάλου πια ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από καμια δεκαριά χρόνια, επί βασιλείας Αλέκου Αλαβάνου, η συγκατοίκηση με τις ολιγομελείς συνιστώσες (τρείς και ο κούκος) της σκόρπιας και πολύχρωμης Αριστεράς είχε στόχο την κοινοβουλευτική επιβίωση. Αυτές, όμως, δεν απειλούσαν την παραδοσιακή τάξη πραγμάτων. Με τους μετανάστες από το ΠΑΣΟΚ, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτοί δεν είναι από την ίδια γειτονιά. Και είναι πολλοί, άρα και απειλή για την πρωτοκαθεδρία των οικοπεδούχων. Γι’ αυτό και η συμβίωση ήταν εξαρχής καταναγκαστική. Στο τελευταίο συνέδριο οι πασοκογενείς βουλευτές που πρώτευσαν σε σταυρούς ούτε καν τόλμησαν να θέσουν υποψηφιότητα. Και όσοι το τόλμησαν πετσοκόφτηκαν από τα κομματικά δρεπανηφόρα.

Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό συριζαίο, ο πασοκογενής είναι ζυμωμένος με την εξουσία. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι επικοινωνεί πολύ καλύτερα με τους πρώην «πράσινους» ψηφοφόρους που μετακινήθηκαν και δεκαπλασίασαν το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί είναι το γήπεδό του και εκεί θα πάρει τη ρεβάνς. Η γραφειοκρατία της Κουμουνδούρου το γνωρίζει και φοβάται ότι μετά την απόφαση για διεύρυνση, οι μετανάστες και όχι οι ντόπιοι θα είναι η μεγάλη πλειοψηφία της νέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Ο Τσίπρας και οι δικοί του, όμως, δεν είχαν επιλογή. Άλλος δρόμος για την εξουσία δεν υπήρχε.

Σύμφωνα με έρευνα σε όσους συμμετείχαν στο τελευταίο συνέδριο, το προφίλ του στελέχους είναι πενηντάρης, παντρεμένος, με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο και μέσο μηνιαίο εισόδημα 1.950 ευρώ. Εδώ επιβεβαιώνεται πλήρως ότι η νεανικότητα του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται εξ’ ολοκλήρου στο γεγονός ότι ο αρχηγός του είναι νέος, μόλις 40 ετών.

Αν και η λεγόμενη Ανανεωτική Αριστερά παρέμεινε εκλογικά ισχνή καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, διατήρησε ένα είδος ιδεολογικής ηγεμονίας στη δημόσια σφαίρα με δεσπόζουσα θέση στα Media. Μπορεί, λοιπόν, το μέσο στέλεχός της να μη γεύτηκε την εξουσία στα ανώτερα της επίπεδα, όπως τα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά η συγκυρία έθρεψε τον ναρκισσισμό του, συχνά σε βαθμό αλαζονείας.

Ναι μεν μιλούσε εξ ονόματος και για τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων, αλλά κατά κανόνα κρατούσε μία απόσταση από τον λαϊκό άνθρωπο και κάθε τί κοινό. Για δεκαετίες, από τις ταβέρνες των Εξαρχείων πολιτικολογούσε και έλυνε πάνω από τα τραπεζομάντηλα προβλήματα με την κατηγορηματικότητα του κατόχου της μοναδικής αλήθειας. Υπερασπιζόταν με πάθος τη δημόσια παιδεία αλλά και ήθελε να στείλει το παιδί του στο Κολέγιο. Ενώ με υπερηφάνεια τόνιζε την αριστεροσύνη του, απολάμβανε τη συμπάθεια των ισχυρών και συχνά, λόγω καλών σπουδών, είχε άνετη πρόσβαση στους κρατικούς μηχανισμούς και στις μεγάλες εταιρείες.

Η παράδοση αυτή του ΚΚΕ εσωτερικού μεταλαμπαδεύτηκε στον Συνασπισμό και στη συνέχεια στον ΣΥΡΙΖΑ, αν και όχι σ’ όλες τις φυλές του. Πρόσφατα, ο Τσίπρας δέχτηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ειρωνικές επιθέσεις επειδή επισκέφτηκε το Άγιο Όρος και επειδή παρευρέθηκε σε δύο θρησκευτικούς γάμους! Στην πλειονότητά τους οι συριζαίοι, άλλωστε, απεχθάνονται κάθε τι που αφορά όχι μόνο τη θρησκεία, αλλά και την πατρίδα. Λατρεύουν να αποδομούν οτιδήποτε εθνικό και αντίθετα υπερασπίζονται με πάθος κάθε είδους μειονότητα.

Όσο η Ανανεωτική Αριστερά ήταν ένα καθωσπρέπει μικρό κόμμα διαμαρτυρίας, οι ιδεοληψίες της, ότι παραδείγματος χάριν τα Σκόπια είναι Μακεδονία, δεν προκαλούσαν αντιδράσεις. Αντιμετωπίζονταν από το σύστημα με κατανόηση σαν ιδεολογικές εκκεντρικότητες. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όταν με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ και με την απόσχιση της ΔΗΜΑΡ ο χώρος υιοθέτησε ριζοσπαστικές πρακτικές. Και οι επικρίσεις μετατράπηκαν σε ανοιχτή εχθρότητα όταν η κρίση μετέτρεψε το κόμμα του Τσίπρα από κομπάρσο σε πρωταγωνιστή.

Ο συριζαίος ήταν ανέκαθεν ερωτευμένος με τον εαυτό του. Τώρα, όμως, που ήδη χαϊδολαγάει την εξουσία, δεν πιάνεται. Από την άλλη, όμως, τώρα πια δεν μπορεί να κάνει πολιτική μόνο με συνθήματα και καταγγελίες. Ως αξιωματική αντιπολίτευση και διεκδικητής της εξουσίας, αναγκάζεται να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του και να κάνει ιδεολογικοπολιτικές υπερβάσεις. Αυτό φέρνει τον πολύπαθο Συριζαίο αντιμέτωπο με τον εαυτό του. Από τη μία ορκίζεται στα παραδοσιακά ιερά και όσια. Από την άλλη, όμως, η πλανεύτρα εξουσία του κλείνει πονηρά το μάτι…

ΠΗΓΗ:.hitandrun.gr