Της Άννας Χατζησοφιά
Προχθές ανέβηκα ξανά στη Σαλονίκη.
Τελευταία, από τότε που εκπροσωπώ το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών στο ΔΣ του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ανεβαίνω συχνά. Και μ΄ αρέσει. Όχι ότι σας κόφτει, αλλά Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που μεγάλωσα και η φράση πατρίδα είναι η παιδική ηλικία με εκφράζει εντελώς. Όποτε επιστρέφω βρίσκομαι σπίτι. Και μόνο να αντικρύσω τον Πύργο τον Λευκό μου φεύγει κάθε σκιά μελαγχολίας, με πιάνει μια αισιοδοξία, έτσι, άνευ λόγου και αποχρώσης αιτίας, ή μάλλον το αποχρώσης έχει να κάνει με το χρώμα του Θερμαϊκού.
Τελευταία, από τότε που εκπροσωπώ το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών στο ΔΣ του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ανεβαίνω συχνά. Και μ΄ αρέσει. Όχι ότι σας κόφτει, αλλά Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που μεγάλωσα και η φράση πατρίδα είναι η παιδική ηλικία με εκφράζει εντελώς. Όποτε επιστρέφω βρίσκομαι σπίτι. Και μόνο να αντικρύσω τον Πύργο τον Λευκό μου φεύγει κάθε σκιά μελαγχολίας, με πιάνει μια αισιοδοξία, έτσι, άνευ λόγου και αποχρώσης αιτίας, ή μάλλον το αποχρώσης έχει να κάνει με το χρώμα του Θερμαϊκού.